Verhalen

Lokroep

Er wervelen jankende stemmen rond. We smelten onder zwetend linnen.
Je dringt zonder kloppen, zonder kuchen, maar toch beleefd, mijn schedel binnen.
Een stolp viel aan scherven. Een glassplinter kleeft aan jouw haar.

Zwaailicht wierp een akelig blauw naar binnen.
Dus dook ik snel in jouw iris, nipte van jouw klieren.

Een opgefokte slee stoof brullend voorbij,
Terwijl mijn vingers streken langs jouw tepelhof, strandden in jouw oksel.
De oranjebloesem wolkt op uit een verscholen ronding.

Zo werd ik een ruimtevaarder, een blote voet in maanstof geplant.
Het zwaailicht bleef in de gordijnen hangen.
Alsof de ordetroepen klaar stonden, handen in de heupen, plastic schilden, blauwhelmen, om ons opgehitst gescharrel te sussen.
Ze slaan haken in de gevel, gespen zich vast en klimmen hijgend naar het raam.

Maar omsingeld door hun beheerste paniek gingen we door.
Iemand bonsde luid en laaiend op de deur. Zaklampen speurden naar een verdachte beweging.
Maar hun vuisten sloegen vergeefs op gepantserd glas, nauwelijks een trilling.
We waren stille getuigen.

Alhoewel…ons gefluister verzonk in hun bemoeiziek rumoer.
Ze lieten ons maar lispelen in onze sluimer.
We zagen dat het goed was en berekenden ons vluchtig geluk, wat er nog over schoot.
En gulzig gingen we door, ons haast verslikkend.