Alle inzendingen van i.Broeckx

Geachte mede-scribenten en lezers op www.nederlands.nl Graag zou ik uw reacties vernemen op mijn laatst-ingediende teksten op deze site. Het heeft nooit aan reacties ontbroken, dus waarom nu niet meer? Is het nu beneden de maat wat ik gepresenteerd heb? Daar wil ik ook wel graag van op de hoogte komen! Dus graag zou ik willen dat er wat respons…

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig. Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint, zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het uitstorten van jammerklachten. De portretten in fotolijstjes…

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalten van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei en hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden…

De Korvelseweg slingert zich als een bont en veelkleurig lint door Tilburg en ik kan niet ontkennen dat ik er weleens "wunschlos glücklich" geweest ben..... Echter voor de armoedzaaiers, de lelijken en de gebrekkigen is er weinig gereserveerd in deze wereld en zal dat ooit veranderen? Zij schuifelen rond in de "Ruilwinkel", kennelijk eveneens…

Ik wilde de kobaltblauwe vazen met de leuke, parmantige leeuwtjes op hun dekseltjes wegbrengen, ik wilde ze verkwanselen, maar het was niet zonder tranen dat ik probeerde dit besluit te nemen, omdat de vazen het blauw droegen van de ogen van mijn liefste, overleden oma, van wie ze een erfstuk vormden. Ik was aanvankelijk vastbesloten de gang naar het…

Op een middag dacht ik een kop koffie te gaan drinken in een restaurant, genaamd "Panache" aan de Westermarkt in Tilburg. Plotseling keek ik daar in het verouderde gezicht van mijn vroegere collega bij de Wijkkrant, de fotograaf die mij om een flauwiteit, een futiliteit, om een werkelijk onbetekenend incident had afgedankt en die zich nu vijandig…

Tot op een gegeven moment was ik het Zorgcentrum, gelegen aan de straat met de onheilsoellende maar wellicht toepasselijke naam ("Kwaadeindstraat") altijd achteloos gepasseerd, te voet of met de bus, maar pas toen ik er mijn werkkring zou gaan vinden, keek ik eens met belangstelling naar de appartementen, gegroepeerd rond een tuin met een soort kiosk…

In het restaurant wachtte ik de gebeurtenissen van die avond af bij een kop koffie verkeerd, gezeten aan het raam, dat uitzicht bood op de Spoorlaan die voor mijn ogen uitgestrekt lag als een boulevard waarop passanten hun weg zochten onder de vallende avond die zich al indigoblauw aftekende. We zouden naar een lezing gaan over de planeet Pluto in…

Toen je een oude, kwetsbare man was geworden met bevende handen en onze liefde een tedere vader-dochter-verhouding was geworden, droomde ik van je en in de droom, die ons nieuwe universa laat zien, vervormd en geschapen door ons onderbewustzijn (een nieuwe, magische wereld) speelde je en verfde je met me in een groot huis met watervlakte erachter aan…

Er is wèl een traantje mijnerzijds gevloeid bij mijn sollicitatie naar nieuw vrijwilligerswerk bij de Stichting "Contour", een traantje van ontroering en mededogen. (De mevrouw tegenover mij droeg een zwart-wit gedessineerde zomerjurk van ouderwets model en ik besloot een beetje te acteren: "Ach ja, het is de overgang, weet u wel" en daarop besloot…

Het zal bij sommigen niet bekend zijn dat vrijwel de gehele last van de bankencrisis sinds 2008 is afgewenteld op de schouders van de minst draagkrachtigen..... De "Vincentiusvereniging" echter, met haar christelijke signatuur is goedgunstig, althans zolang ze goedgunstig is, want ook zij kan haar diensten op geheel onvoorspelbare en onverklaarbare…

Het gebeurde tijdens een receptie. De meeste mannen zijn allerminst "juffershondjes" maar het vereist manmoedigheid de eenzaamheid aan te kunnen die welhaast een plaag vormt waartegen niemand bestand is. Ik had niet verwacht dat de oude, vervallen man met het afgetobde, roodachtige, oerlelijke gezicht in het traditioneel aandoende maatpak - een…

Bij wijze van beloning voor een decennium van notuleerwerk, verricht voor een bepaalde organisatie, zou ik gefêteerd en gehuldigd worden in het gezelschap van andere vrijwilligers met een ander takenpakket tijdens een feestelijke middag in Franse sfeer met chanchons die de oren en hapjes die het gehemelte zouden strelen..... (Hoe had in mijn jeugdjaren…

De landerijen lagen voor onze ogen uitgestrekt. Het moest de vroege lente zijn. In de verte onze indrukwekkende Brabantse kloosters en andere gebouwen met feeërieke koepeltjes en bijgebouwen die glansden in het licht van de vroege morgen. Dat we elkaar meteen al antipathiek zouden zijn, had ik niet verwacht, maar deze gevoelens schenen reeds opgewekt…

Mijn liefste zus! Heb je me de kaart gestuurd met de drie bomen waarvan die onvergelijkelijke sfeer uitgaat en dat meer dan voortreffelijke kunstenaarschap dat men alleen bij Rembrandt kan vinden om mij te symboliseren dat WIJ die drie bomen zijn, statig en stevig geworteld, maar toch alle drie gehavend, verminkt, geschonden, zij het ieder op andere…

Ik heb een beetje lente in mijn kamer al schrijven we begin februari en al draalt en talmt de winter en al vergast zij ons nog op sneeuwstormen en ijsvelden. De bolletjes in het okergele bakje, geschonken door een vriendin, hebben enige tijd in stille afwachting op mijn bureau gestaan. Maar al te spoedig ontluikte uit het omhulsel, uit het foedraaltje…

We waren weer met een klein gezelschap vertrokken uit onze stad in het voertuig waarvoor wellicht de benaming "bejaardenbus", door mijzelf gemunt, toepasselijk is en iedereen die er wel eens geweest is zal toegeven dat de bebouwing radicaal verschillend is zodra men het bord met de trotse naam "Vlaanderen" gepasseerd is. Welke omschrijving zou…

Af en toe valt er in mijn brievenbus een klein "kunstwerkje" waarop met houterige, stakerige letters een naam staat geschreven, die moeilijk te ontcijferen is, maar er kan geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om de ultieme prestatie van mijn broer: het op gebrekkige wijze schrijven van de eigen naam: de naam "Thijs" die zij, die niet meer…

Op een landelijk terrein in het naburige dorp staan kleine, popperige huisjes. In één ervan woont Aleida, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft. Onder haar neus draagt zij een plastic slangetje dat de noodzakelijke lucht aanvoert. Haar huisje heeft een spits toelopende zoldering en vele beeldjes en andere snuisterijen weerspiegelen de smaak…

Toen de esdoorn aan mijn venster uitbottende knoppen van veelbelovend helgroen gebladerte droeg en iedere dag een ietsje meer in bloei kwam te staan en toen de maisgele en citroengele narcissen in het plantsoen dicht opeengedrongen, als zochten zij steun bij elkaar, weerstand boden aan de nog snijdende wind, is tante M. weer gekomen met de koffer,…

Ter gelegenheid van Kerstmis waren toentertijd her en der vele rijkelijk versierde Kerstbomen opgesteld, ook in een Wijkcentrum waar ik die morgen bivakkeerde om de collectie thrillers in de aangrenzende bibliotheek in ogenschouw nam, onder tranen overdenkend hoe mijn langjarige werkzaamheden voor een wijkkrant voorgoed ten einde waren gekomen en hoe…

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd als gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof her een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk dat in de loop van mijn 58-jarige leven opgericht was…

Op 7 oktober zat de kou al in de lucht. Tijdelijk nam ik afscheid van Tilburg, van "mijn" Tilburg; van de Noordhoekring en van de Hart van Brabantlaan en van de helblauwe neonletters die de aanduiding "Résidence Noordhoek" weergeven, van de Westermarkt waar het fruit, opgetast op de marktkramen, lag te blinken onder vaalwit zeildoek. Mijn bus drong…

Bij een groot warenhuis in het hartje van de stad, waar we samen zo vaak geweest zijn (ik duwde je rolstoel voort en probeerde mijn tranen te bedwingen), verkoopt men, zo bleek mij, een soort wit geverfde "vlinderkastjes" die kunnen dienen als fotolijstje. Het portret of de foto bevindt zich dan in een zekere diepte, achter glas. In zo'n lijstje…

Ik was uiteindelijk gearriveerd in de kleine, uiterst kale kamer waar enkele zeer armzalige en knullige frutsels en fratsels op de vensterbank de laatste levensdagen nog op zouden moeten fleuren en veraangenamen van de man die al vijftig jaar mijn arme broer is, een ultiem slachtoffer en gedupeerde, en uit de muurkast waarin mijn broer zijn betreurenswaardige…

Wijnrode, meterslange, geplisseerde gordijnen vormen in Theater "De Speeldoos" in Vught een elegante en indrukwekkende scheiding tussen podium en publiek. Vóór het concert van het Vughts mannenkoor, dat vandaag plaats zal hebben, begint, ontmoet men elkaar in de foyer en begroet men elkaar hartelijk: de oudere heren met de joyeuze, frivole, zijden…

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die ons allen wacht. Kerstmis naderde en mijn tante…

Het was een drukke bedoening tijdens de afscheidsreceptie van mijn onlangs verworven werkgever, gegeven in het oude, monumentale theater, dat ik nu voor de tweede keer bezocht en waar posters aan de wand veelbelovende theatervoorstellingen aankondigden en na mijn hartelijk bedoelde handdruk verklaarde hij zijn doodskist al klaar te hebben staan. Daarentegen…

Ze droeg het lange, grijs met blond gemêleerde haar, dat mogelijk eens helblond geweest was en dat haar wellicht als jong meisje gesierd had, in met elkaar verweven strengen, vastgespeld op het achterhoofd en ze vouwde de handen, als we even onderweg waren, vaak in elkaar op haar rug, een gebaar dat ik - terecht of ten onrechte - opvatte als een teken…

Weggestuurd bij mijn huisarts op een vroege, besneeuwde morgen; bij mijn huisarts die na haar lange carrière, overspoeld door nooit ophoudend en altijd aanhoudend menselijk leed van oneindige variëteit, en vooruitziend op haar aanstaande pensionering, zich de hardheid en beroepsdeformatie tot adagium heeft verheven, en die vergeten is dat de Mensenliefde…