Alle inzendingen van i.Broeckx

Eens bracht een wondermooie melodie me tot je en ik droomde in het sprookjespaleis van de verliefdheid, in de Aya Sofia van de Liefde, versierd met haar mozaïeken en arabesken, mijn prachtige droom Het bouwwerk van het paleis brokkelde steen voor steen af; een pijnlijk, verregaand demasqué O...

Ik kan niet beweren dat mijn eerste jaren op het lyceum zeer onaangenaam geweest zijn (vanaf de vierde klas begon de spurt voor het eindexamen en moest ik mijn verstandelijke vermogens ten top voeren; dit ten koste van mijn emotionele, creatieve en sociale eigenschappen). Maar in de eerste jaren wa...

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; srmzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... N...

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe ho...

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering en wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe, tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen n...

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had echter kunnen beseffen dat al mijn zogenaamde "vrienden" dermate ziekelijk opgingen in hun overigens eveneen...

De ogen van mevrouw zijn bijna blind, maar op het brede scherm van de nieuwe Sony-televisie, pas nog aangeschaft, zag ze nog de koddige figuren van een aangeklede kat en van muizen, die allerlei avonturen beleefden en ze vertelt er opgetogen over. Het lijkt of mevrouw haar levensweg in omgekeerde v...

Het is november. De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het taf...

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes, over wie mama zich goedg...

Vaak passeer ik nog met de bus van "Arriva" het lage gebouw waarvan ik het innerlijk eens zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam "Maranatha" ("de heer zal komen") tot op de huidige dag op haar gevel en haar kamers en de gebedsruimte zijn gegroepeerd ro...

Het was een moment in de aaneenschakeling van momenten die mijn leven vormt, een eenmalig moment waarop ik opnieuw de vijver aanschouwde die daar lag te glanzen met in de verte de houten brug. Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn minnaar en keek ik naar de eenden, ganzen en ...

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld en er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de...

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet, zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van onze kenni...

Het Tilburgse "Stadsstrand" ligt op merkwaardige wijze verscholen achter de straten van de wijk "Jeruzalem"; mij uit mijn verre jeugd nog zozeer bekend en het vormt een echt "strand" met kiezels en wit zand en ligstoelen en een boot, scheef op het land getrokken, van binnen bekleed met helblau...

Na het plakje van de "Mokkaschnitt", mevrouws favoriete lekkernij, ligt onze conversatie stil en ik probeer haar weer vlot te trekken door het onderwerp "honden, katten en overige huisdieren" aan te snijden. Daarop volgt wel enige, maar geen uitbundige reactie. We verhalen over de trouwe viervo...

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur, wapperden in een zacht briesje vóór de kraam en leken een beetje op vormeloze zomerjurken volgens een mode van een lang vervlogen tijd. Maar h...

Het was op die zomerdag in die zomer, die zich breed en weldadig uitstrekte over de wereld en die onvermijdelijk en onstuitbaar de herinnering opriep aan verre, voorbije zomers uit mijn jeugd in mijn geliefde Oisterwijk, dat ik het naburige dorp opnieuw bezocht. Een glanzend-blauw treintje met tw...

Ze had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog stre...

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum, waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de muur hing, of de langwerpige tafel zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht dat haar jeugd ...

De dertig jaren in het onderwijs waren snel voorbij gegaan, geruisloos, als diende de werkkring als lerares slechts om de tijd te doden. Generaties leerlingen waren voor haar ogen verschenen en ze had hen weer nagewuifd als de poort van de school weer achter hen dichtviel en zij een zekere of onzeke...

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers. Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen, en die, zoals ik mij herinner...

Er wordt véél geknutseld in de gezondheidszorg en niet alleen aan hartkleppen, pacemakers of prothesen. Meneer en mevrouw (arts en verpleegkundige) houden er een groot, sfeervol en rustiek atelier op na, gelegen achter hun landelijke en luxueuze woning, zoals blijkt na onze zoektocht door Breda, ...

Hij was een oude vriend die ik kende uit een lang vervlogen tijd en ik herinnerde me zijn belofte me bij te staan.... Met veel aarzeling en met grote twijfels nam ik tenslotte de telefoon in de hand en gaf hem veel omstandige verklaringen en inleidingen voor mijn in het algemeen en ook door de goeg...

Sinds het afscheid van de allerliefste staan in mijn woonkamer op de zwarte vitrinekast met de glazen deuren vier slanke kobaltblauwe vazen met lieflijke Chinese motieven als vuurspuwende draken en feeërieke witte wolkjes. Aan hun onderkant is een fijn motiefje zichtbaar als was dit de handtekening...

Mannen zijn aan het werk naast de snelweg. Ze graven gaten in de grond als graven en tillen tegels op, deponeren ze in een laadbak en rijden af en aan met heftrucks. Een trotse struik die zo elegant, majesteitelijk en onbekommerd haar elegante, majesteitelijke en triomfantelijke crèmekleurige sche...

Mijn oma had drie zoons: Willem (de oudste en mijn geliefde vader), Guus en Gérard. Op het familieportret van vlak na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds mijn slaapkamer siert, kun je hun trotse gestalten zien. Guus, de middelste zoon, vertrok in 1955 met zijn elegante en gracieuze Ne...

Theater "De Nieuwe Vorst" in de Willem II straat in Tilburg mag er zeker zijn: het is representatief en monumentaal en er is hier een gelukkige combinatie tot stand gebracht tussen meer traditionele en eigentijdse architectuur. Hoewel ik sinds mijn jeugdjaren een echte Tilburgse ben en een oprechte...

Het was in de familie bekend: onze vader was een klein ambtenaartje: we betrokken kleding van een nicht: mallotige kleding die ons tot uitzondering maakte te midden van de klasgenootjes en waarom we genegeerd werden. Een tante had besloten ons, armlastige kinderen eens mee uit te nemen en te trakt...

Als momenten van de meest wurgende, ziekelijke en ziekmakende wanhoop herinner ik me de tijd, denk ik terug aan die zomer waarin ik mij bevond voor die woning in de C.-straat, die zich als een langwerpig lint, als een krocht uitstrekt. Boven de daken aan de overkant die arm, dat staketsel van die bl...

Nog is mijn enthousiasme niet getemperd of gedempt.... Ergens, ook in deze maatschappij, moet toch de "niche" zijn, dat oord waar de honingzoete weldadigheid en menslievendheid van mijn niettemin vermaledijde medemens mij tegemoet komt als een lauw briesje op een warme dag, als de verfrissende dr...