Alle inzendingen over literatuur

Zelfportret in vallend serviesgoed Ze diept blank aardewerk op Uit het teiltje. Zo is ze begaan Met de voortgang van orde En reikt me een schaal toe: dat liefde Als de onze van eenvoud kan worden. Dan in een glimp op het wentelen, Het gezicht waaruit ik mij ontspin: Een Romeinse neus en gifzwarte ogen. Voorts het plafond, beneden in licht…

De linkse is de droefste. Ze vertelt over liefde die eens door wolken en bladeren scheurde maar op een dag voor een minuut of tien vergeten werd. Tranen alom, de derde gedachte kent dat gevoel, bij haar is het soms alsof er een rivier ontspringt in haar buikholte. De ogen half gesloten laat zij zich zakken in haar zetel waar nummer vijf haar…

Gestrand Onder jouw wolkendeken van ochtendroze suikerspinnen vliegen uilskuikens. Vroege vogels omhuld door een lieflijk gebrom ontdekken iedere dag opnieuw de haast, de herrie, het supersonischsnelle draaien van de wielen. Noem me geen verrader nu ik dit zeg, ik heb immers zelf geen vaste grond onder mijn voeten. En ik hou van je ook al…

Het lijkt soms of de rijmdwang van vroeger is omgeslagen in een rijmfobie. Ik zag in elk geval vandaag weer negatief commentaar van iemand op het naar mijn smaak volkomen natuurlijke en ongezochte rijm in een gedicht.…

Nachtcafé Mijn ovale portret verdrinkt zwaaiend in koffie, meegeslingerd met wat suiker. Ik zit rechtop. Rechtop, met mijn laptop, plat, met vier hoeken, zes als ik hem openklap. De letters op het scherm steken statig over. Zwart, wit: een zebra die bloedt, of kwijlt, in een getuigen van mijn verdrinken. Of huilt van nostalgie. Verkorrelend…

Ik zal je Vandaag zal ik je vinden in de wereld van de stad. In ruiten, in rijen, in reppen en meer, in jassen, op trappen, met tassen. In alles wat ik zie zie ik je. Hoe je uit mij loopt, tot mij komt in middaglicht, een vreemd gezicht. Ik zal je treffen, raken, roepen. Zoals ik je zie sta je. Je gezicht open, je vingers verloren. Ik zal…

Brug in de tijd Je wist het water zuchten, de wolken in stukken geknipt door het ijzer. Je was klein in de tunnel van steeds bruiner licht wachtte een oude wereld die mompelde, beefde en honderden keren een nu in een kluis vol met lucht. Een afdruk van mensen en stemmen. Je was klein als de nacht met een plof op het water viel, reed je…

Ragazzi! - Joop, dat is Italiaans voor "jongens"-, er zijn drie soorten literaire critici. Zij die denken dat ze er verstand van hebben, zij die doen alsof ze er verstand van hebben en zij die anderen laten geloven dat ze er verstand van hebben. Er is echter maar 1 soort literatuurcriticus. Dat is iemand die zegt van literatuur geen verstand…

Vanochtend stond er een andere vrouw op uit mijn droom, het was half zeven en het was van haar gestommel bij de kleren kast dat ik ontwaakte. het kraantje in de hoek stond luidkeels open, bezong de ochtend door haar zwanenhals, bochten soepel nemend. mijn dikste badlakens lagen over tafel uitgespreid, het rook naar zeep en de scherpe citrusgeur…

Je hebt twee soorten literaire critici: mensen die ervan genieten om hun kennis van de literatuur te etaleren door veronderstelde fouten en zwakheden in het werk van een ander op te sporen, en mensen die anderen graag willen stimuleren om hun literaire gaven te ontplooien en daarom opbouwende kritiek geven. Critici van de eerste categorie jagen alleen…

Reïncarnatie Wil iemand in mijn benen lopen, in mijn mond zijn woorden leggen en in mijn handen stijve vingers soepel strekken voor pianospel of strelen - wie wil mij aan? Word ik de eerste keus of heeft een mooier lichaam niet gepast? Lig ik opgevouwen achteraan of hang ik breeduit in de etalage? Hoe weten zij hoe ik mij was? Welk…

Stemmen Stemmen deed ze nooit ze hoorde stemmen in haar hoofd stemmen die haar ontstemden kiezen deed ze nooit ze had kiezen in haar kop kiezen die knarsten en kraakten nee, waarom zou ze zich inlaten met het leven met al die zaken in haar brein? de boeken gingen branden panden werden leeg gesleurd en zij zat daar te staren zich nog minder…

Weg Niet altijd wijst de weg zichzelf. Er zijn er die zich verliezen in steeds meer en steeds minder doorzichtige stenige zijpaden, in omhoog en omlaag zonder duidelijk doel, en nog altijd is het een weg, met de sporen die daarop wijzen. Misschien, denk je ergens, halverwege of waar het ook mag zijn, als je in kalme angst meent verdwaald te…

Niet het schrijven, maar het schrappen is de kunst. Of dat voor iedereen zo is, weet ik niet. Enkele schrijvers zouden er volgens mij wel eens over mogen denken. Maar ik oordeel niet negatief over het werk van anderen. Ik ben dertig jaar leraar geweest en heb mijn zakken vol van kritiek leveren. Als ik iets goed vind meld ik dat een enkele keer graag…

De eeuwigheid is nu nieuw Er is leegte die men door oefenen afdwingt en er is leegte die men als genade krijgt. Deze laatste is de echte, levende leegte die ook volheid is. Afgedwongen leegte is meestal steriel, maar zelfs in dat geval kan de inspanning maken dat men plots toch de echte leegte krijgt. Steriele leegte herkent men aan het feit…

Ziektebeeld Dichters zijn hun eigen psychiaters hun onderbewuste is grondeloos zij erkennen de gespletenheid des geestes en varen wel bij een tikkeltje schizofrenie Toen de splijtzwam mij het eerst overviel was ik kind nog en kreeg een insulinekuur de tweede maal moest ik met psychiaters praten zij stelden de diagnose maar hielpen mij niet…

De stad en ik Als er geen mens op straat is en de stad en ik zijn als vanouds een keer weer samen, dan komt terug wat ik hier ooit bezat en mompel ik die voor- en achternamen. Ik ken ze nog, ik heb ze liefgehad, die lotgenoten die naar mij toe kwamen, met wie ik uren op terrassen zat of blokte in de bieb voor een tentamen. Als het maar…

Hysteria Een middag bovenaan een smalle trap, een openstaande deur en in het huis waar eens je schorre stem om waanzin riep hangt nu de dreiging van je thuiskomst, tot in de varkensstal vervolgd door het syndroom van gierende colonnes door de straten onderweg om te herstellen wat je vaders zoon en dochter hebben aangericht, een onbekende…

De tijd kan ons gestolen worden Dit loopt niet goed af. Het landschap is genivelleerd en het is kouder dan een week terug. Zet me even in het zonlicht als je wilt. Iedereen schiet te hulp, iedereen schiet te kort. Iedereen staart zich blind op wat verdween. De buitenwereld is nog nat en klein en zacht genoeg. Onze dromen zijn waarachtig. Iemand…

Schon wieder ist von meiner Zeit ein lebensjahr dahin (cantate van Bach) De tijd van een minnaar zo jong dat hij van een beetje coke al in mijn bed plaste, zocht ik jaar op jaar naar het vuurwerk van de Chinese families, er een camee in mijn ogen werd geprojecteerd vanaf de straathoeken die ik op mijn zoektocht overstak, er joegen Wedgewood blauwe…

Odysseus Welkom in de zaal van jaloezie. Er laait een vuur. Er hangt Een niet te buigen boog. Honden Leggen tongen naast hun mond. Haal diep adem en ga dáár staan waar Penelope zou zijn verschenen (uit het niets waar schoonheid altijd uit verschijnt), en vang de flits waarin je haar nog bent, incasseer de blikken van de vrijers, één voor…

Een jaar of vijftien geleden heb ik eens een cursus scenarioschrijven gevolgd. Ik heb er nooit iets mee gedaan, maar één les is mij bijgebleven. Die les valt samen te vatten in de aanbeveling "kill your darlings". Als je iets in je eigen werk heel mooi vindt, of als het je zeer ter harte gaat, moet je het schrappen. Vandaag heb ik hem weer toegepast…

Kartonnen dozen Zij aan zij, de beelden van jou en mij in een doos gestopt, op een plank gezet aan mijn muur en ik weet niet meer hoeveel uur ik heb staan staren... denken aan jou zorgt voor liefde en pijn jarenlang heb ik de jouwe willen zijn dat was ook even je was mijn leven maar... bij jou was het voorbij je hield niet meer van mij…

Een kraai bij Siena Hoe een kraai vliegt over de heuvels bij Siena: een verkreukelde zwarte lap boven het koperen landschap. Werkt zich rot, denk je van onderaf, met die averechtse vleugels. Door de kijker zijn slimme snavel, zijn eigenwijs hoofd: hij lapt het toch maar. Niet de begaafde vlechtwerken boven de stad van de zwaluwen - hij…

Opstanding Vanmorgen stond ik op en - het was niet te beschrijven - Het leek alsof er iemand in mijzelf was opgestaan Het kietelde en borrelde - nee, zonder overdrijven - Pas voor de spiegel zijn mijn ogen wijd open gegaan Wat ik altijd dacht te voelen, spreidde zich tentoon Ik ben Jezus Christus - in hoogst eigen persoon Nu snap ik pas de…

Nederlands.nl brengt al jarenlang tribuut aan elk literair debuut. Elk kuiken kan hier dankzij des lezers kritische stuipen literair ontluiken.…

Ariadne, de draden van de nacht In deze ene nacht dromen de vrouwen van verraad, geven zich over aan de daad die lang geleden verten openlaat en sluit. Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken…

Opgestaan, plaats vergaan op een nacht stond ik op uit de doden, ik was de enige kandidaat naar het scheen, de anderen gaven niet thuis, die bleven liever liggen, voor alle zekerheid, je-kan- niet-weten, keek ik nog eens indringend om me heen, maar nee, ook in tweede instantie maakte niemand aanstalten mijn voorbeeld te volgen, zelf iemand wekken…

Tekenzolder De Waag, Haarlem Hij is van de halve cirkel het midden. Zet je de spies van een passer precies in zijn navel en draai je dan langzaam de wijdste boog lijntrekkers, schetsers, zit zij waar het potlood treiterig hapert. Wat ze droomt krijgt ze niet op papier; omtrek blijft hij, kijkt weg van de kijkers, hand zwierig achter het hoofd…

Nu ik jou alleen nog een gezicht kan dichten zal ik graven naar de diepste ogen van die zachte bruine met stipjes die oplichten als de aarde kleurt ik zal de warmste lippen voor je kopen van die papaverrode die als vuurstenen vonken, week worden als ze de liefde proeven ik zal de traagste glimlach voor je toveren een die niet schatert…