Sasja Janssen: Wilde vinex

Wilde vinex

Ik ga mijn eigen dood uitkiezen, ik ben een vinexvrouw,
geen buitenmeisje.
Ik loop in mijn vlinderbroekje op het terras, ogen ploppen
overal uit, uit mijn benen, mijn buik en mijn broekje is
zo klein, zacht en zo champagne, hier in deze wijk met
houten kades zonder water, waar meisjesbenen tegen de
gevel groeien.

Ik ken een zwaluw die veren verpandt voor mijn noten
hij laat ze op mijn voeten vallen, ik bewaar ze voor de
slaap. Ik zie een man die hangt een kaarsrechte herinnering
over zijn vrouw, zijn kind de zoom die zij lospeutert.
Het wijst uit de hoek mijn tepels aan.
Ik draai mijn loop.
Ik ben een verschrikkelijk organisme dat uitverkiest.
Ik ben koningsblauw.
Ik sta in wilde schoonheid.


Sasja Janssen is geboren in 1968, ik weet niet waar.
Momenteel woont en werkt ze in Amsterdam, ze is getrouwd en ze hebben samen een zoon.
Ze studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de universiteit van Amsterdam. Haar leraar Anthony Mertens regelde in 1999 haar debuut in De Revisor, dat was met een fragment uit haar onuitgegeven novelle 'De brieven'. Anthony was toen redacteur van uitgeverij Querido.
Sasja's latere werk verscheen dan ook allemaal bij deze chique uitgeverij.

Zij volgde schrijflessen van niemand minder dan Thomas Rosenboom aan de Schrijversvakschool 't Colofon.
In 2001 verscheen haar debuutroman 'De kamerling' en in 2005 verscheen haar tweede roman 'Teresa zegt', dat handelt over een verwarde, achterdochtige vrouw in een inrichting, die obsessief verliefd is op een oudere man.

Toen haar vader in 2006 stierf, is ze echt begonnen met de dichtkunst. Dat deed ze daarvoor ook wel, maar het bleef steeds bij enkele regels. Ook een vorm van faalangst. Nu is ze onverminderd gelukkig verslaafd aan de poëziekick. Smoorverliefd.
In 2007 verscheen haar opmerkelijke dichtbundeldebuut 'Papaver'. Deze bundel is opgedragen aan haar vader en gaat veelal over verdwijningen. Zo dicht ze ook over zelfdoding en automutilatie. Als een echte vrouw weet ze hoe ze ons kan bedwelmen en voegt ze de daad bij het woord, op ronduit absurde wijze, schaamteloos zinnelijk en gruwelijk agressief. Achter haar schijnbare schoonheid schuilt een volstrekt krankzinnige gruwelijkheid. Zo gaat het over ruw weggezonden geliefden, die daarna zwaarbewapend beschutting zoeken. Schieten op alles wat beweegt. Volkomen paranoia en tot op het bot gekwetst. Haar beeldend vermogen is uitzonderlijk groot, ze gebruikt veel neologismen en ze blijkt een onhanteerbare bunkerbouwster, die een eenvrouwsoorlog voert met zichzelf. Hopelijk overleeft ze dat. Genoeg ingrediënten om door te schrijven.
Twee gedichten uit 'Papaver' verschenen in 'De 100 beste gedichten van 2007'.
Ze publiceerde verhalen in De Revisor en Raster. En in 2010 verscheen haar tweede dichtbundel 'Wie wij schuilen'. Deze bundel draait met om het uitpluizen van de identiteitsbelevingen en de grenzen van de identiteit verkennen.

Sasja trad op bij de Prinsentuin, Het Tuinfeest, de SLAA en Perdu.
Ze geeft taalles en inburgeringscursussen aan anderstaligen.
Ze was korte tijd lerares Nederlands.
Haar stem klinkt helder, hoog, scherp als een exotische vogel en doortastend. Ik zou denken dat ze een depressie maskeert, die gevaarlijk kan worden, als ze niet openlijk blijft dichten, ze balanceert langs de rand naar ware gekte, altijd een spookachtig, verstikkend en levensgevaarlijk gebied, als je maar geoefend bent en vaste grond onder de blote voeten behoudt. Laat het bij flirten.

'Klassiek in bad, met lemmet aan de pols, dressed to kill, mijn dood stinkt niet, alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg'

Sasja Janssen Wilde Wilde vinex

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 181