Je kunt het zelf inkleuren
Er zijn van die afspraken waar je zelden iets over hoort, maar ik wil toch even wat kwijt over een date in het ziekenhuis en wel op de zogenaamde pijnpoli. Er zijn vast mensen die hun wenkbrauwen optrekken maar weet je, die poli is er dus echt en er is een enorme variantie aan mensen te vinden die er een date hebben…
Zo ook ik!
Niet voor de eerste - en ook vast niet voor de laatste - keer!
Je komt er ook niet zomaar binnen natuurlijk, eerst moet je allerlei andere acties al hebben gehad voor dat een arts je door verwijst naar de pijnpoli…
En geloof me, als je daar een date hebt, dan heb je dus echt pijn, PIJN in hoofdletters, die niet meer in te dammen is met de gewone pijnstillers!
Mijn eerste date is van drie maanden geleden, naar aanleiding van een heel nare val bleef de pijn een zeer lastige aanwezig individu, zo eentje die je kunt missen als kiespijn, hoewel, voor kiespijn moet je daar natuurlijk niet zijn, daarvoor ga je naar de tandarts, maar dat snappen mensen wel…..denk ik?
Ik mocht niet zonder begeleiding en zo trokken we samen naar de poli, de date was vroeg, niet erg hoor.
We komen binnen en er zitten al een paar mensen dus ik geef een hartelijk goedemorgen als binnenkomer! We worden bijna met open armen ontvangen, eerlijk waar!
Er staan speciale stoelen en op eentje ervan mag ik plaats nemen, je kunt ook zeggen: dat ik mocht gaan zitten natuurlijk maar dat klinkt anders.
De zuster komt me een papieren armbandje omdoen en het is wachten op mijn beurt.
De buurman aan de overkant wordt opgehaald… nou ja bijna dan want de dame krijgt zijn stoel niet in beweging, wat ze ook probeert.
Ik zeg, als ik overeind kom uit mijn zetel, kom, pak de mijne maar, dan ga ik ff op een gewone stoel zitten, want er gaat toch maar één persoon tegelijk naar binnen?
Kijk: de man werd over gezet en het voordeel was dat de arts niet hoefde te wachten en dat iedereen gewoon aan de beurt kwam zeg maar. Net als bij het autorijden, een soort van ritsen maar dan anders!
Een stoelendans dus!
De man is snel weer terug en ik stap over op mijn stoel (nou ja niet echt natuurlijk) en word naar de kamer gereden waar de behandeling zal plaats vinden…
De zuster: een kleine naald dokter?
De arts: de kleinste die er is!
Kijk daar wordt een mens blij van! Zo’n discussie daar mag je me wel voor behandelen.
De arts zegt: dit gaat pijn doen, dus u mag schreeuwen!
Fout want dan wil je dus juist je mond niet opendoen! Ik tenminste niet!
De naald gaat erin, eerst met verdoving en even later hoor ik: 2 ml dokter, oh zegt de brave man, ik doe 3 ml!
Dan zegt ie: u krijgt zo een bult, want tja er zit bot onder en die vloeistof moet ergens heen dus zal in de loop van de dag de bult verdwijnen, er gaat een drukverband op en ik ben klaar!
Dan zeg ik: dokter?
Ja mevrouw (zei ie echt hoor) ik gebruik een neusspray, moet ik die vanavond ook in de 2e neus sprayen? Hij had namelijk gezegd dat de bult net zo groot werd als m’n neus.., en die prik, die kreeg ik dus in m’n hoofd!
Een lachende arts, een lachende assistente en een opgeluchte ik!
Terug in de stoelenkamer werd er één stoel gemist, die was opgehaald door een techneut die het weerspannige geval wel weer aan de praat zal krijgen en na een krap kwartier (geloof ik) en een koppie thee trokken we huiswaarts!
Nu afwachten of het doet wat het moet doen want weet je, slapen is echt wel lekker!
Geplaatst in de categorie: ziekte
Er zijn van die afspraken waar je zelden iets over hoort
9
Geef je reactie op deze inzending: