Alle inzendingen over Fluisteringen

De vernuftige Efteling behoudt de fluisteringen der oudste volkssprookjes.…

Zij fluisteren in grafstemming en weten van geen enkele remming. Elke nieuwe leerling neem ik aan, bij gebrek aan fatsoen, werkelijk respect en geduld... wat ik voor de aarde duld. Míjn geduld en doortastendheid voor een betere wereld.…

Met mijn blik naar boven fluister ik: 'We zijn erbij..!' Aller ogen zijn plotseling op het plafond gericht. 'Het is en blijft tenslotte Rusland,' ga ik fluisterend verder. En dan opeens fluisteren ze allemaal met me mee.…

tekst in proza: Die polderweiden in de zonneschijn vol hoog pluimgras, dat sierlijk en fluisterend heen en weer zwaait in de zachte wind... In vele gedichten, vertellingen en kinderrijmpjes wordt dit naar voren gebracht. Zowel voor jonge als oude mensen is dit iets, wat overbekend is, en _ tegelijk steeds een blije verrassing blijft.…

Mijn blik verzacht om de glans van d'avondzon en de bedenking dat je als kind leerde praten en je als ouderling opnieuw leert zwijgen, luisterend naar je eigen hartslag die over het leven vertelt en waarbij je denken in de fluisterende stilte blijft hangen.…

Daar had ze gelijk in, maar het stotteren hielp me onbewust om mijn autoritaire archetypjes de Hond in te fluisteren...…

Hoewel ik geen enkele mate van intimiteit prefereer of tot stand zal brengen fluister ik "Anouk!", "Anouk!" als ik mij uitstrek op mijn bed. Zal aan de lange jaren van mijn eenzaamheid in het flatje een einde komen? Zullen we een keer bij elkaar op de koffie komen? Ik ben het vast van plan......…

En ik glimlachte en hij opende zijn mond en daar was eindelijk de lieve fluistering. Zachtjes bouwden wij aan nieuwe vleugels, om ook op te stijgen, de zon tegemoet.…

morgen verlichten Het zuiverste gebed zal ons niet doen terugkeren Hij wiens vlam is gedoofd en in de aarde is begraven geen bittere huilbui zal hem wekken Niemand zal ons doen terugkeren van de duisternis van het graf hier kan noch overwinning noch lofzang van enig nut zijn Zing daarom slechts een lied voor de vrede fluister…

'Ik haat je' fluister ik. Haat en liefde liggen ook heel dicht bij elkaar zeg je zachtjes.…

De muur van de tuin is helemaal groen bedekt door een woud van kleine fluisterende handen, waaronder teer leven schuilt. Dat bestaan is een verborgen, krioelend rijk. Pasgeboren zangertjes laten hun drukke stem horen. Hun keel en maag is vol schreeuwende eetlust.…

We bronnen samen uit waar mogelijk; elke dag weer festijn Knuffels en zoentjes Aaitjes likjes, liefst nog fluisterend in je oortjes Beiden onder plaids, geborgenheid. Zo meeslepend warm.…

Voor hen die niet weten wat biljarten is: Biljart is die sport waarbij de sportcommentator op TV altijd gaat fluisteren zodra een biljarter met een eind hout tegen een bal gaat slaan. Stoten, noemen ze dat en dat is veelzeggend. Een van de biljartonderdelen heet zelfs Bandstoten (??). Het woord alleen al. Bandstoten!…

Voor hen die niet weten wat biljarten is: Biljart is die sport waarbij de sportcommentator op TV altijd gaat fluisteren zodra een biljarter met een eind hout tegen een bal gaat slaan. Stoten, noemen ze dat en dat is veelzeggend.…

Ik fluister: soep. Het gezichtje betrekt iets en ik begin te lachen, maarre: wat vind je van het idee om de soep voor morgen te laten en vandaag maar patat te eten?…

Ik moest het schavot bestijgen en ik hoorde de beul achter mij fluisteren, dat ik een dun nekje had, een zacht eitje. Opeens hoorde ik het suizen van een zwaard en ik viel. Gelukkig uit het bed, mijn liefste.''…

'Meester'fluister ik schor, 'mag ik naar het toilet?' De meester kijkt me door zijn wazige brillenglazen serieus aan. 'Eigenlijk...' Ik kijk hem smekend aan. 'Nee'. Mijn beste smoesje naar de maan! denk ik trillend. Ik zucht diep en kijk naar buiten. Er zit een ekster op het klimrek.…

Klaaglijke violen speelden fluisterend de lokkende welkomstzang van het dodenrijk. Hij voelde zijn lichaam lichter worden. Twee witte gedaantes, zwevend op een sprankelende lichtstraal tilden hem op en namen hem mee naar zijn laatste bestemming.…

(voor Olivia Mariamne Devenish-Raffles (1771 - 1814)) Je bent geboren op 16 februari 1771 in India en je groeide op in Ierland. Jouw vader was George Devenish. Op 26 mei 1793 trouwde jij in Fort St. George in Madras met Jacob Cassivelaun Fancourt. Hij was een assistent-chirurg in het 71st Regiment. Hij overleed in mei 1800 in Madras (Chennai, India…

Ik wil de schrijver er in zien lachen en schreien, horen fluisteren en roepen, voelen zuchten en hijgen.…

En vervolgens fluisterend uitgeleid. Zowel de engel als de bengel moeten verbaasd hebben toegekeken. Geen plek om langer te blijven.…

Verrast werd ik door de fluisteringen die mijn ogen toe zouden dekken en me met alle mogelijkheid probeerden te kalmeren. “Ga maar slapen. Morgen zal alles beter zijn.” Na een deken van rust die op mijn schouders werd gelegd, durfde ik de leegte toe te laten. Toen drong pas de knal van het schot tot me door.…

Weer word je er dan mee geconfronteerd, dat die man er niet voor jou is, dat jij je vader niet kan verwennen, kan fluisteren in zijn oor, dit cadeautje voor de liefste papa van de wereld is..., zoals vroeger...…

Ik hoor de wolken fluisteren, de wind blaast zachtjes door mijn haar. Ik kijk omhoog en zie haar staan, een witte schim.. een engel.. Ze glimlacht, pakt mijn hand vast. Met z'n tweeën gaan we verder, zonder woorden, in stilte.. We stoppen, een deur staat open, achter de wolken.. Door de deur, gaan we heen.…

“ik wil vrede” fluister ik, met een hamerslag in mijn strot. De maan knipoogt even, een spel van gesluierd licht. In mijn ooghoek welt de zoute druppel. Ik vergeet de geur van een aangebrande omelet.…

Fluister. Misschien hoort iemand op het laatste moment God zingen. Luister. Liefde laat zich niet dwingen.…

‘Zo, dat lucht op’ fluister ik tegen mijn kat die haar poten uitrekt, haar vacht wast met een raspende tong en wat pruttelend speeksel en dan naar binnen vlucht. Ze rent frivool en soepel naar binnen, waar de haard knettert. De herfst, de motregen, alsof de hemel zevert. Mijn kat heet Plop.…

Ik fluister tegen jou. Alles wat nooit gehoord is, vertel ik jou, in de mooiste woorden die ik ken, om zo nog enigszins te verzachten wat zo hard klinkt. Jij luistert, hoort en verstaat. En ik vertel je dat, als ik mensen mijn teksten laat lezen, ze gaan huilen, kippenvel krijgen of ze als heftig verwoorden.…

Luisterend naar gepiep en gebrom, lekkende kranen, fluisterende onzichtbare stemmen. Badend in het stinkende zweet van waterloze hitte. Lege koelkasten, geplunderde winkels en volle afvalbergen. Lege speeltuinen,vervallen kerken met overwoekerde begraafplaatsen.…

In een cirkel zijn paddenstoelen opgerezen in het plantsoen in de Nassaustraat, wonderlijke rode vliegenzwammen en saamhorig, als zouden zij elkaar iets in kunnen fluisteren in de stille nacht, als zouden zij zich bewust zijn van en elkaar kunnen overtuigen van hun uitzonderlijkheid, van hun schoonheid, van hun status als wezens uit een andere wereld…