Alle inzendingen over Toos Beentjes

Zijn vier jaar jongere zus Toos Beentjes zoekt al dertig jaar naar het hoe en waarom van zijn plotselinge, langdurige verdwijning. Zij woont op een woonboot in Amsterdam. Zij was elf jaar en Piet was 15 jaar, toen hun manisch-depressieve vader zelfdoding pleegde. Dat was een zeer grote schok voor hen, met een enorm verdriet als gevolg.…

In het jaar 1965 had ik een vriendinnetje, Toos heette ze. Toos mankeerde wat want, wanneer ze op straat liep, bleef ze zomaar stilstaan, soms midden op de weg. Ze stond dan alleen maar te staren, verder niks. Ik keek vaak, waarnaar ze dan staarde, maar zag nooit wat!…

Toos vraagt of de koffie op tafel kan komen? 'Natuurlijk' bromt Opstelten dan. Het is nog vroeg. Snel verdwijnt hij nog even naar het toilet. En wanneer hij daarvan terugkomt wrijft hij in zijn handen en loopt hij naar Toos. Hij geeft haar drie zoenen en knijpt haar bijna fijn in zijn armen. Daarna zegt hij: Lekker Toos!…

Om zijn langzaam gegroeide band met het kastje op dit moment op te biechten aan Toos zou gelijk staan aan het opbiechten van een slippertje. 'We kanne keren, dan lult ze wel weer' sprak hij snel zonder Toos aan te kijken. Toos boog zich naar hem toe en probeerde mee te kijken op het schermpje.…

Niettemin lieten Teut en Toos niets na om luidruchtig te tamboereren hoe raar Toos’ vader was. U voelt het al aankomen: hij is geen feestneus, want alles is hem gauw te druk. Gezellig bowlen kan je met hem niet en hij is geen aantrekkelijke partij om op de borrel uit te nodigen.…

Toos is 25 jaar en nog steeds vrijgezel. Ze verlangde naar een lieve man. Eindelijk kwam die kans. Ze werkt in de kantine van een verzekeringsbank. Toen verscheen er een jongeman, die zei: ''Ik vind je erg lief, Toos'', en hij liep weer door.…

De dwerg Klijn Beentjes werd al zijn hele leven gepest en hij heeft er na verloop van tijd een dikke huid van gekregen. Het lukte hem steeds beter om de vele, vaak onverwachtse aanvallen te chargeren en te overwinnen.…

In café De Tietjes van Tante Toos, dat in werkelijkheid gewoon Tante Toos heette, maar door iedereen zo genoemd werd wegens de dikke tieten van eigenares Tante Toos (waar mannen gerust af en toe aan mochten zitten, want tante Toos had haar verstand niet in haar tieten zitten en maar al te goed in de gaten dat zulke dingen omzetverhogend waren, ze reed…

Elke dag is Gedichtendag, zei Simon Vinkenoog. Dit is mijn uitdaging voor dit blog. Ik schrijf één jaar lang elke dag een nieuw bericht met één gedicht met honderd woorden als inleiding. Ik ben het blog begonnen op 3 april 2012 Het blog is te vinden op http://www.deliterairewerkplaats.nl gedichten punt en el Voor poëzie heb ik een paar…

En daar sta je dan, ooit viel een kabouter met beide beentjes in de lucht. Beperkt door de berk heb je nooit de vlucht kunnen nemen die je wilde, geen strepen waarop je kon staan want je had slechts stippen. Om de bast van de boom sta jij in kleine kring, als uit een sprookjesboek weggelopen, maar je komt niet verder.…

Het is een prachtige film, de beentjes – of butkes – van Sint Hildegard. De beentjes van Sint Hildegard liggen 73 uur lopen vanaf Almelo, althans, als je via het slot Bad Bentheim en het standbeeld van de Lorely in de Rijn gaat. Dat is best een tippel, maar daar gaat de film helemaal niet over.…

Mijn vriendin van lange jaren spartelde flink in het water en sloeg haar fragiele beentjes uit als een kikkervisje maar we zwommen in een klein, afgeschermd gedeelte van onze fraaie accommodatie, die overigens bezet was, zoals eerstdaags Zwembad "Stappegoor" door een menigte wilde rakkers die enthousiast een speeltoestel van geel plastic beklommen…

De stakerige, hulpeloze beentjes van de kinderen staken uit onder hun kledij. Het was op de dag van de Eerste Communie van het oudste kind en als cadeautje had ze een kalender gekregen met luikjes waarachter chocolaatjes schuilgingen. De jeugdige bruidjes waren in een lange processie door de wijk getrokken ter gelegenheid van het grote feest.…

Een eveneens nog zeer kinderlijke tekening van mijn hand in een schetsboek dat nog altijd in mijn bezit is, toont de fragiele, kwetsbare en stakerige beentjes en armpjes van mijn medescholieren. Men zou ze met een technische term ook "koppotelingen" kunnen noemen.…

De kwetsbare beentjes van de lieflijke baby rusten op de schoot van de moeder, die het meisje dat haar dochtertje is boven alles ter wereld liefheeft. We schrijven vijftiger jaren van de vorige eeuw. De moeder draagt een ouderwetse zijden jurk.…

Beentjes recht vooruit, de wolken zwevend tegemoet. Zonnestralen glimmend op de snoet. Snel het trapje op, vol ongeduld. Een hoge klim. Kriebels in de buik. Lichte twijfel en dan … hoppa, hobbelend glijden naar beneden. Mama vangt met open armen op. Met blote voeten, driftig drummen op een dolgedraaide ton.…

Enthousiast stuur ik met ze mee, mijn kleine beentjes trappen zich een ongeluk om ze bij te houden, alsof ik weer op een fraaie zomerzondag aan de veilige rechterkant van mijn pa mijn eerste schreden op het fietspad zet.…

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo schuldeloos en onnozel nog, in mijn richting kijkend, ik…

Daar sta ik op de foto als baby; kwetsbaar, hulpeloos, onnozel en op andere foto's paradeert ons hele kleine gezin; vader, fors, gezet, indrukwekkend, naast onze nog lieftallige moeder aan zijn zijde; mijn zusje, een baby nog; haar stakerige, kwetsbare beentjes op de schoot van mama en ikzelf in een zomerjurkje, trouwhartig en liefdevol kijkend in…

Ik kies een kant alsof ik de toss heb gewonnen voor een belangrijke voetbalwedstrijd. Mijn duim drukt de verpakking wat omlaag en het klepje open. Ik kijk in het doosje en zie de plastic verpakkingen met twee keer tien pilletjes voor het grijpen.…

De zwart-wit-foto's uit die verre, vervlogen, voorbije tijd tonen ons gezinnetje met een baby, een mollige baby met een lieflijk wit mutsje om het bolle, welgedane hoofdje, wiens hulpeloze, stakerige beentjes uitkomen onder het jurkje en rusten op mama's schoot.…

Vol wraakgevoelens kan ik onmogelijk nu al mijn verlies verwerken en neem ik met stampende kleine beentjes grote stappen. IK! Ik heb nog nooit niet een spelfout gemaakt! Ik heb nog nooit niet iets verkeerd geschreven. IK! Ik heb nog steeds nog nooit mooi niet een spelfout gemaakt! Hij! Is dat nu een meester? Wat? Hij? Een leraar?…

Toos. Razendsnel verloor zij gewicht,vooral haar evenwicht. Met haar benevelde brein zó van het keukentrapje gedonderd! Haar vriendin maakte het nóg bonter. In haar delirium stapte ze over de balkonrand, dacht dat ze in haar vroegere tuin stond en over het hekje stapte. Drie hoog naar beneden, over afvallen gesproken.…

Schriele beentjes trappelden ongedurig in het rond, papieren dwarrelden op de vloer. De heer Bartels kwam tot zichzelf. ‘Verdomme, wát je ook bent, hou daar onmiddellijk mee op!’ ‘Wat ik ben? Zie je dat niet? Een djinn dus. Wees blij dat jij zo op mij lijkt, dat maakt je uitverkoren. Tref jíj het effe? Derde wens graag.’…

Ervaringen van derden interesseren me doorgaans geen donder: ...Jaha, want mijn tante Toos, die heeft dat ook meegemaakt, zij... Dan krijg je een oeverloos verhaal te horen over iemand die je nog nooit hebt gekend. Trivialiteiten en flauwekulverhalen laat ik graag mijn deur voorbijgaan en eenrichtingsgesprekken hou ik evenzo voor gezien.…

Met mijn korte beentjes leek het pad eindeloos. Stapje voor stapje kwam ik dichterbij mijn doel, de deur van mevrouw De Jong. Ik liep zonder te kloppen naar binnen. “Hallo, hier ben ik weer”, riep ik vrolijk. Mevrouw De Jong keek op van haar wasgoed en was zichtbaar verrast me te zien. “Hoe kom jij hier nu dan?”…

Haar kleine beentjes, gehuld in de zwarte pantalon had zij aanstellerig en parmantig onder zich gevouwen op de ongemakkelijke keukenstoel en ze neuzelde geaffecteerd en pseudo-emotioneel, een terminologie hanterend die zij kennelijk had aangetroffen en bijeengeraapt uit de talloze zelfhulpboeken die sinds mensenheugenis haar favoriete lectuur vormden…

Het jaar liep op z’n laatste beentjes en nog altijd gingen mensen naar boven, het gaat er niet om dat: het de tijd niet is - of dat het te vroeg is, want daar vraagt niemand naar, net als het begin van het nieuwe jaar.…

Waar Beentjes toch echt Goois erfgoed bezingt en Zevenbergen diverse Haagse varianten beoefent onthoudt Sylvia zich van rechtse vulling. Ze houdt het meest de middenoriëntatie aan, die van de taal.…

Zo hebben we het altijd over Toos als we een kip bedoelen, Arthur is een egel, Gerrit is een fladdermuis en Jonathan is een zeemeeuw.Dan hebben we nog Theodoor, de haan en Archimedes een rat. En nu hebben we dus Salomon en Archibald. Twee groene hagedissen die zich in de omgeving van mijn voortent ophouden.…