Alle inzendingen over Wierse

Ze is op weg naar mijn wijk, waar mijn mensen wonen, voor wie ik eens werkte, wier verhaal ik beluisterde, wier stem ik vertolkte. Bij de stuurse, onwillige en norse hoofdredactrice was ik "persona non grata"...…

De tantes en ooms omringden mij zorgzaam en het boekwerkje getiteld ¨Barendje en het Hongaartje¨ was een geschenk van de tante wier bruidsmeisje ik mocht zijn en wier trouwfoto ik nog altijd bewaar. Aan de zijde van mijn nog jonge oom staat ze voor het altaar, gekleed in de kanten bruidsjurk.…

Een luchtkasteel, een utopie, een wens In Groot Belgica woont geen mens Het bleef een droom die nooit tot leven kwam Mijn hoofdstad blijft dus Amsterdam Anneke Lips-Wiers is geboren in Edam, zo rond 1950; op haar dertiende begon ze al met dichten en sinds 1970 woont ze in haar geliefde Roosendaal, waar ze boven haar eigen snackbar ging wonen…

Hij blijft in de koelte, waar alles smaakt naar koper, wier en herinnering. Daar waar het donker is als een gedempte bas.…

Veel zal afhangen van de vorm van Lonneke Sloetjes, in wier standvastigheid, inzicht en slagdynamiek ik heel veel vertrouwen heb.…

Is het voorstelbaar, dat een spiritueel ingestelde, rancuneuze blogger, bizarre spelletjes speelt, en schrijfsites voortdurend plaagt met stromen vaag of onhandig geloofsproza via het alias van zijn vriendin, wier foto hij vaak plaatst, en regelmatig bijna stikt van de slappe lach door nodeloos gekrakeel in boze commentaren?…

Ik had een goede, lieve moeder die zich voortsleepte door het leed van haar leven en wier nagedachtenis ik boven alles wil blijven vereren. Hoe bizar, absurd of desastreus de verwikkelingen van mijn leven ook waren, mijn moeder wrong zich in alle bochten om mij, haar dochter, bij te staan.…

Het zou van empathie en wijsheid getuigen als we 4 mei niet alleen de doden in de Tweede Wereldoorlog herdenken - tegenover wier leed we volstrekt machteloos staan - maar ook denken aan de slachtoffers van haat die nu vallen en dreigen te vallen omdat ze als ratten in de val zitten en waaraan we (gezamenlijk) wel iets zouden kunnen doen.…

Koning Willem Alexander heeft onlangs, op aanraden van Maxima, een derde schilderij van Charlotte aangeschaft, getiteld 'Maaike kust Triton', geschilderd bij het beeld van de zeemeerman Triton, wat bij kasteel De Wierse staat.…

Elisabeth Ziekenhuis - dat tallozen in haar zalen gehuisvest, verzorgd en al dan niet genezen heeft - nog altijd haar muren verhief aan de Jan van Beverwijckstraat (op het grondgebied dat na de sloop plaats bood aan psychiatrisch ziekenhuis "Jan Wier"), toen ik nog een jonge vrouw was en mijn schoonheid me nog niet in de steek gelaten had, stonden…

Het demonstratief opplakken van de Jodenster op zijn revers door de Israëlische VN-ambassadeur Gilad Erdan tijdens zijn redevoering van de VN getuigt in mijn visie en volgens mijn gevoel van een diepgaand gebrek aan respect voor het lot van de miljoenen machteloze slachtoffers van de Holocaust, wier meer dan tragische lot niet te omvatten is.…

En ik ontdekte iets bitterder dan de dood: ‘De vrouw die een valstrik is en wier hart een net is, wier handen boeien zijn.’ Sirach 28: 18; Prediker 7: 26.…

Zij dient om de wanhoopspogingen van de betreurenswaardige slachtoffers van het "psychiatrisch regime" op Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier" te verijdelen. Velen waren niettemin in staat de weg naar de spoorlijn, naar het noodlottige einde, te vinden. Hun ziekten en mensonterend ongeluk braken hun persoonlijkheid tot de grond toe af.…

Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van haar lippen en uit haar hart om haar zo geliefde maar zo ongelukkige zoon.…

In dat lang vergeten jaar, op de eerste schooldag, was het meteen zonneklaar dat de Zusters van Liefde wel een bijzondere voorkeur koesterden voor de blonde tweeling, wier verschijning ze als een regelrecht Godswonder beschouwden.…

Zij is mijn liefste zus wier gezicht vandaag de dag een omlijsting draagt van zacht, lang, grijs haar; zij was jong met mij en zij is alles wat ik heb in deze verfoeilijke wereld...…

Ze werkte als typiste bij de Katholieke Leergangen en kwam aan huis bij de collega, wier broer, die jongen van Broeckx, haar terdege opmerkte. Hij zou mijn vader worden. Hij had nauwelijks opgekeken van zijn gebruikelijke lectuur toen hij haar, die mijn moeder zou worden, tot zijn vrouw koos.…

De arts, wier gezicht nog altijd tekenen van een lang voorbije meisjesachtigheid en jeugdigheid draagt, wendde dit gezicht snel af en verklaarde onverhoopt dat haar geduld op was. Haar geduld was echter bijzonder snel op en was snel vervlogen als de ijle, vluchtige geur van een parfum dat geen duurzaamheid kent.…

Wat moet die knuppel een gebogen rug hebben, van de gewichten der talloze mensen, wier leven hij nam, zonder aanziens des persoons. Wat moet die….wat zal die..,wat mankeert in vredesnaam een mens, om zo zonder op- of om te kijken, zich verstoppend voor de rest van de wereld, behalve die van hemzelf- levens te nemen, als waren het toverballen!…

Jaren na haar overlijden koop ik weleens een doosje bramen in de nabijgelegen supermarkt en dan denk ik aan haar, wier portret mijn woonkamer nog altijd siert.…

Kamala Harris, wier opkomst ik met opluchting begroette, maakte onlangs haar eerste grote fout door Trump een fascist te noemen.…

Daarna verrees op zijn grondgebied Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier". In die straten vierde ik mijn jongste jaren onder de hoede van mijn familie.…

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders.…

Een dame, wier lange, voorheen florissante haar door onbekende oorzaak en hand was gemillimeterd, huilde en jeremieerde op grenzeloos larmoyante wijze om het verlies van een liefde.…

Hier ontmoet ik mevrouw A., een oudere dame wier grijze haar en vervallen gezicht een teken is van wijsheid en gezag. Niettemin bereikt ons gesprek nauwelijks de wellicht zozeer gewenste diepgang.…

Ik heb geen afscheid kunnen nemen van degene, die me mateloos en onvoorwaardelijk vertrouwde, die me liefhad zoals niemand anders ooit, maar wier liefde en toewijding zozeer en zo lang verdacht waren gemaakt door malafide hulpverleners; ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder; haar brein was vertroebeld toen de verplegers waren gekomen en…

Nu had zij het blij kunnen maken met de Bambi; slechts met de Bambi wilde het spelen en het speelde ermee toen de zuster van de moeder weer eens op bezoek kwam, wier achteloze, onvoorzichtige en onbeschaamde sigaret de mooie droom vernietigde; de dierbare, kostbare en boven alles gekoesterde Bambi liep leeg als een ballon door een plotselinge speldenprik…

Toen we eenmaal in de stoelen in de immense zaal hadden plaatsgenomen, wierp ik af en toe een blik op mijn oude vriendin naast mij wier wangen dooraderd zijn door diepe rimpels.…

‘ Op de receptie werd ik voorgesteld aan een dame wier goed gelukte gestalte mijn ‘aangenaam’ iets dubbelzinnigs gaf.’ Zo! En dan moet het stukje nog beginnen. ‘Vergeet het maar’, heet de bundel van Simon Carmiggelt die ik hier heb liggen. Perfect voor deze donkere dagen. De jaren ‘60.…

De poppen behoorden ongetwijfeld tot het dierbare bezit van kinderen, wier levens zich inmiddels met alle hardheid vandien ontvouwd hebben, van de eens in verre vroegere jaren zo onschuldige en lieve meisjes die nu sinds lange tijd rusten in hun graf. De dierbare metgezellen van de jeugd resteren en rusten in de vitrines, in het museum.…