Alle inzendingen over afscheid ouderen herinnering

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat. Nooit meer…

Al die tijd had de naam Berlijn een negatieve klank, hoewel bij mij, elke keer dat ik de naam ergens las, de geur van engelse sigaretten vermengd met 4711 terug zou komen om mij aan de autorit te herinneren.…

Van het ziekenhuis herinner ik me het isolement in wat men de "boxen" noemde en de wonderlijke "witte" omgeving. Het verblijf aldaar duurde zes weken.…

Ik vluchtte weg van hen en voor hen en nu bungelt die dennenappel hier op mijn balkon, als onschuldige herinnering en laatste souvenir aan lotgenoten die ondanks alles welwillend waren.…

We schrijven juni 2024. Een nieuwe zomer begint en zij legt zich over de oude wereld met een milde, weldadige atmosfeer en een vaak bedekte hemel. De bomen staan in zomertooi en hun takken wiegen in een zwakke bries. Ik ben een zomerkind. Eenenzeventig jaar geleden werd de bonte, veelkleurige wereld mij geschonken en toen werd ik aan de wereld geschonken…

Achttien jaar zijn verstreken sinds het tragische en dramatische afscheid van mijn geliefde moeder.…

Het was op een uitstapje met mijn ouders waarbij ook de popperige, petieterige bouwwerken van Madurodam werden bezichtigd en het Vredespaleis, dat haar naam eer aandeed door statig en sereen, te midden van fleurige plantsoenen, haar muren en torens te verheffen....…

Bij het afscheid worden herinneringen opgehaald en herinneringen verzwegen. Het verdriet wordt bij het ene afscheid benoemd, bij het andere afscheid niet maar is altijd voelbaar. Troostende woorden worden uitgesproken, bij deze vier bekenden vanuit een christelijke traditie.…

(In je kamer, in je laatste verblijfplaats op deze aarde, waren wat armzalige prentbriefkaarten tegen de muur geprikt, herinneringen aan je recente vijftigste verjaardag en op een kastje stonden de zelf geknutselde portretten van je schattige hondjes Binky en Gabber, waarvan het afscheid je wel het zwaarst moet hebben gevallen.…

Daarna: de lange, lange treinreis door al die landschappen die mij verder en verder schenen te verwijderen en te vervreemden van het oude gezicht, van de stokoude ogen die afscheid van mij genomen hadden.…

Ik ben joods en kan mijn vader en moeder niet herinneren. Ik weet wel, dat ik als driejarige een andere vader en moeder kreeg, helaas zijn die overleden.…

Twintig jaar hebben mijn ouders hier gewoond. Het ouderlijk huis is leeg, het doet vreemd aan en ik realiseer me, dat ik dankbaar ben dat ik beide ouders nog heb.…

De schilderijen sieren nu een kamer in mijn flatje en ze tonen een boerderij, een molen en een stadsgezicht. Mijn ogen moeten er ook in mijn jongste jaren vaak op gerust hebben en voor de ogen van een kind neemt alles snel magische, wonderlijke proporties aan... De schilderijen hebben me vergezeld tot op mijn oude dag. De kleuren zijn gedempt, maar…

Geen woorden van afscheid, slechts verwarde herinneringen aan een verwarde moeder.…

Ze had gevraagd of ze mocht blijven zitten tot de laatste doos en stoel verdwenen waren, zodat ze rustig afscheid kon nemen. Al weken keek ze tegen de verhuisdozen aan. Haar dochter en schoondochter kwamen een paar maal per week om het huis op te ruimen of liever gezegd om alles weg te gooien. Het kleine beetje dat overbleef werd ingepakt.…

Want in het ouderlijk huis tikten de naarstige klokken de laatste uren en seconden van mijn samenzijn met moeder weg...…

Ik sla het album open ("Receptie-album ter gelegenheid van ons huwelijk") en daar zie ik het verlovingsportret van mijn ouders: mijn moeder, nog een lieflijk meisje, gekleed in lange rok, kijkt innig en opgetogen op naar de man die mijn vader zou worden.…

"Laat in de avond gaaget nog een bietje", verklaarden hij en en zijn vrouw toen ik afscheid van hen nam.…

Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten. Je portret in grijstinten siert mijn wand. Je draagt daarop het grijze vest dat je gehaakt hebt om je rookverslaving…

De afstand Tilburg-Den Bosch is met de sneldienst gemakkelijk en snel te overbruggen en als ik ben ingestapt, komt spoedig een leuke senior met een verzorgd baardje dat een gaaf gebit omringt, die in mij de oudere vrouw herkent, naast mij zitten en hij opent opgewekt het gesprek.…

Op mijn kastje zit een pop die een donkerblauwe, kunstig gebreide maillot draagt; een laatste herinnering aan mijn tante G........…

Je dankbaarheid zal ik me altijd blijven herinneren en hoeveel vaker was dit gebaar, deze geste nodig geweest! Het afscheid kwam onverwacht, plotseling. Woordeloos was je, en sprakeloos, verstomd, hulpeloos en machteloos..... Ik bekijk je foto in het oude album.…

"Abschied vom Klavier" speelde je eens voor mij, maar ik heb voorgoed afscheid van jou moeten nemen....…

...en zo herinner ik me hoe ik hen, de allerliefsten, mijn goede ouders die sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden verkeren, naar hun laatste domicilie en mijn laatste ouderlijk huis, namelijk de aanleunwoning, gesitueerd in een stille buitenwijk, bracht en hen het beeldje cadeau deed....…

Op haar terugweg naar huis vergezelde ik oma dan wel eens, soms in paniek over het naderende afscheid; hoe zou ik ooit zonder haar verder kunnen? Maar oma zou nog lange jaren leven, later, in de bejaardenflat. Het afscheid zou komen toen ze drieënnegentig jaar oud was; zonder slag of stoot had ze die leeftijd bereikt.…

De piano, die altijd altijd haar schamele en onzalige, ronduit armoedige behuizingen had gesierd, vormde het stoffelijke bewijs van haar enige en prominente talent, geschonken door de liefhebbende ouders aan hun "zorgenkind".…

Mijn oudere zus en haar oudste zoon hebben haar de laatste maanden proberen bij te staan. Een ouderlijk huis is er niet meer. Alleen het zandkasteel dat ik maakte op het Noordzeestrand samen met mijn vader kan ik mij herinneren in mijn dromen.…

Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje dat daar nog altijd op me gewacht had, van mijn allerliefste schat, alsof ik voorgoed afscheid genomen had, al had het doodsuur nog niet geslagen.…

Want in de beleving van zijn vader leken alle herinneringen aan deze dierbare plek afgebroken, voorgoed uitgewist. Onder een schrale winterzon reden ze stilletjes naar het verpleeghuis terug. Blijkbaar was dit voor hem de plek geworden waar hij zich thuis voelde.…

Alle tastbare herinneringen - briefjes, foto's, de rouwkaart e.d.moest zij aan haar ouders afgeven. Verdriet en rouw moesten verzwegen en bedekt worden. Met alle gevolgen van dien... KLEINE VLINDER heeft als ISBN 905798 0827.…