Alle inzendingen over duin

In de duinen. Alles wat je ziet waterwingebied.…

Aan de kant, waar ik ben gestrand, teken ik amoebe na amoebe, in ontelbaarheid vormen zij de duinen waarachter ik lig in de warmte van de zon. Bradend bruinend vergeet ik de tijd, kon ik hier maar altijd zijn.…

Deinend de duinen, ze dragen helm voor deze schelm.…

Een andere keer kon ze het zandpad niet meer af, dat van de top van het duin naar de zee liep. Het mulle zand was te vermoeiend. Huilend moest ze terug naar de fiets. Maar soms lagen we in een duinpan van de zon te genieten. Ik lag dicht tegen haar aan en rook de strandgeur van haar huid.…

Daar neem ik plaats in een ontspanning boven op het duin achter glas, koffie met cognac. Nu nog naar huis zien te komen.…

Als je maar een beetje extra op je hoede bent, dan valt er nog genoeg te genieten op een avondwandeling door de duinen. En gelukkig kunnen we tegenwoordig sporen lezen.…

Ze deden de handdoeken en de koeltas in de strandtassen en gingen op weg naar het Hotel in de duinen. Ze liepen lichtelijk beschonken over de met zand beklede trappen de eerste duin over en daarna nog een duin. Op de top van die duin zagen ze in de verte het magnifieke Hotel in de duinen staan.…

Het natuurgebied "De Drunense Duinen" strekt zich uit zoals voor onze geboorte en ongetwijfeld zoals lang na onze dood. Rondom de stammen van de oude eikenbomen heeft het zand zich opgehoopt en taai wortelen ze in de ondergrond.…

Prozatekst: Om het restaurant "Bosch en Duin" aan de Loonse en Drunense duinen, dat nu tijdelijk gesloten is, hangt grauwe herfstlucht. Toch wordt deze zwaarmoedige omgeving opgefleurd door een heel klein spel.…

Woensdagochtend, kwart voor 11 in de Haagsche duinen, ik voelde weer even dat ik een dochter met een trotse vader was.…

Zij aarzelt geen moment en even later weergalmen er enkele schoten door de duinen. Her en der schrikken vogels op en vliegen krijsend weg. Guurtruida neemt nog wel even de moeite om te gaan kijken wie zij heeft neergeschoten. 'Godver, dit is foute boel!…

Het hoogste duin, in helm verwikkeld, ziet de zee en de laatste zon. Ondergang, je hoort water koken, de illusie van wat ginds de einder is. Kolkend sluiten golven af wat ooit is begonnen.…

We liepen dan eerst tot aan de duinen, begroeten wat mede-idioten, want je was net als hen natuurlijk veel liever nog een uurtje in je comfortabele warme bedje gebleven, en gingen steevast met onze kont in een mierennest zitten om het inmiddels in je rugzak platgedrukte ontbijt ter plekke te nuttigen.…

Vanuit het achterland betreed ik de duinen, sleepvoet ik mij een weg door zachtzandig nol. Uiteindelijk bereik ik woestgolvend het strand waar mijn lief ligt. Aangespoeld, haar dode ogen bekijken mij oneindig. Mijn tranen maken de zee zouter...…

Overgoten duinen, sidderend ruim water en een zon die stekend rode rimpels strekt naar het strand. Ultieme eenzaamheid, ondeelbaar licht, zand smelt onder mijn blote voeten, stralend liefkoos ik de genadige golven. Dag...…

Plotseling vertoonde ze zich (een lange streep aan de horizon) na onze lange tocht nadat we de hoog oprijzende rij van de lichtgele zanderige duinen, bekroond door het helmgras, gepasseerd waren.…

Schrijven met licht, een goudbrokaten wolkenrand trekt de zee naar het strand, maar aan de rand van het duin duistert donker en sinister het binnenland. Het late rood van de dag omspoelt mijn voeten met zand en zout water, onthutst kijk ik om, want het wordt steeds later. Ik bouw hier mijn kasteel en drijf weg in dromen.…

Achter laten, vermetelheid en schone schijn, de liefde en impuls, deinende duinen en praalziek poezenkind, de vierendelers en lieve mensen. Voorbij de benepenheid, het kleine eigen gelijk, de herrie van het voortdurend hameren. Ik stap uit. Punt.…

Er is helemaal geen warmte te vinden in de woeste golven of in de trieste duinen. Toch heb ik het warm. Mijn wangen gloeien en mijn vingers tintelen. Mijn haren waaien wild omhoog, en uit mijn neus loopt water. Nee, mooi kun je mijn slordige uiterlijk niet noemen. Ik hou van de natuur.…

Ik strompel met mijn laatste kracht over de duinen en zie de macht van de zee. De branding zuigt het zand van het strand, meedogenloos wordt het land aangevallen, ik sta daar ontroostbaar, het water heeft gelijk.…

De zon hangt willoos boven een ijzerhard gordijn, de maan trekt aan de zee en prikt vlammend de duinen. En ik? Ik ben in mijn element.....…

Wie regelmatig een stevig wandeling maakt in duinen, moet op dit tabblad lekker kunnen struinen naar andere zwerende duimen. Lap nooit een andere mening aan je laars. Strategische partners zijn schaars.…

Onrustig water, opgezwiept door woelige winden, schuimende koppen en wuivend helmgras, daar strandt de zee op het zand, op het land, deinende duinen weerstaan de toorn van Neptunus. Eb en vloed, een immer weerkerend gebeuren, het houdt maar niet op.…

Hollandse bodem uit rivier- en zeeslib achtergebleven na overstromingen, verdronken dorpen met vele doden; land achter de duinen van de Noordzee, onttrokken aan zee en rivieren moet zich eeuwig verdedigen tegen water dat het land belaagt.…

Je "televisiehelden" die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van Duin, en de meest lullige, maar onschuldige, mateloos oppervlakkige programma's, die een geluk en een vrolijkheid met zich mee schenen te brengen waarvan de heilloze, desastreuze wereld nooit getuigt, boden je nog afleiding op het laatst.....…

Bloedrood de zon, kust de kust waar helm blond schelmend de duinen daverend doen glimlachen. Een gedicht op zicht, je kunt het zien met je ogen dicht. Een stukkie schrijven is niet zo moeilijk. De zon barst uit haar voegen, wolken splijten oplichtend in zilveren tovervegen, hemelsblauw voorspelt regen.…

De blanke toppen gloeien nog na, het duin glooit mij zachtjes, doch dwingend, naar het brede strand in laagtij, langzaam afkoelend zand streelt mijn voeten. Een late zon schildert de lucht, in vogelvlucht, aquamarijn naar vermiljoen en goudgerande grijsreeksen.…

Een kitesurfer deed verwoede pogingen om met veel te weinig wind tóch het luchtruim vlak voor de duinen te kiezen, wat hem op een aantal buitelingen in de lage duinenrij vlak voor de echte, hoge duinen, kwam te staan.…

Op 10 juni 1944 ben je samen met enkele kameraden in de duinen bij Overveen doodgeschoten. Je werd eenenveertig jaar en je bent begraven op de Erebegraafplaats Bloemendaal.…

En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein, kunstzinnig verantwoord tafereeltje of schilderijtje en natuurlijk de trotse naam van het etablissement, gelegen aan de rand van de duinen....…