Alle inzendingen over eenzaamheid bus zwijgzaamheid

Wat men eventueel en met goed recht een "bejaardenbus" zou kunnen noemen, is een "weduwenbus" geworden..... De saamhorigheid, dan wel de liefde of de vriendschap waarvoor de organisatie zozeer ijvert, komt tussen de grijsharige deelnemers op hardnekkige wijze en bij voortduring niet tot stand Mevrouw heeft naast me plaatsgenomen in het busje…

Toen ik je daarstraks in de bus zag zitten wist ik dat ik je wilde bellen. Ik deed het niet. Ik stelde het uit tot vanavond. Ik heb je net opgehangen. Nu schrijf ik je al weer deze brief om mijn excuses te maken. Zo blijf ik weinig daadkrachtig: Ik kan praktisch niets doen zonder dat het me spijt. Doorgaans omdat ik je steeds teleurstel.…

Die avond bezochten we nog het "buitengebied" waar een mevrouw eenzaam woont in een vrijstaand huis. Flarden aan de hemel met gouden omranding gaven aan dat de avond spoedig zou vallen.....…

De pijnstillers deden zwijgzaam hun werk. Ik kon mijn kaak al wat meer bewegen. Praten ging redelijk. Kauwen was nog steeds moeilijk en pijnlijk.…

Vandaag ben ik hier in het gezelschap van de stoere en manmoedige dames die de eenzaamheid en het leed als een bittere dronk hebben leren aanvaarden. Maar zwijgzaamheid en stilte drukken zwaar op ons als wij plaatgenomen hebben op het terras waar koffie en gebak geserveerd worden.…

Stil liep zij aan mijn zijde op die zondagmiddagen die ik nooit zal vergeten; stil en zwijgzaam, maar trouw en met een onuitgesproken kameraadschap en woordeloze verbondenheid...…

Je kust mij mijn zwijgzaamheid in en rukt mij uit de greep des Tijds waar gedachten afwezig zijn en tijdloosheid wiegend als een dwarrelend blad aan onzichtbare koorden blijft hangen boven het aardoppervlak.…

Als de deuren open gaan schreeuwt hij net iets te hard door de bus 'Daaag, tot ziens!!' Ik zwaai naar hem, gooi d'r nog een zenuwachtig lachje uit en als ik de bus uit loop voel ik dat ik een kleur krijg. Zelfs dat maakt vandaag even niet uit, vandaag ben ik gelukkig.…

Op dit eiland bevindt zich aan de zuidoostkust de Guantánamo-basis met daarop gevangenen die terreur-gerelateerd vastzitten met een toekomst voor de boeg die weinig verheffend zal zijn daar deze zal worden bepaald door vier muren, een voedselluik, zo af en toe een luchtsessie en veel zwijgzaamheid. St.…

Ik heb me tot de groep van eenzamen bekeerd en bekend omdat ikzelf ook eenzaam ben en vandaag zullen we een maaltijd geserveerd krijgen door onze amateur-obers Ad en Louis.…

Zou ik de hele dag eenzaam zwijgzaam zitten zijn? Of zou ik de godganse dag in mezelf lopen te kletsen? Of bomen en struiken, vogels en vissen en weet ik wat allemaal tot mijn vrienden maken, net zo lang tot ik helemaal gek werd? Nee, ik heb een beter idee. Ik wil persvoorlichter worden bij de Rijksvoorlichtingsdienst. Wat een geweldige job.…

Ze stapt in op de Brink in Zuidlaren. Haar stem is schel en doortrokken van een Oost-Gronings accent als ze om zes strippen, vertrektijden, aankomsttijden en de mening van de chauffeur over het weer vraagt. Tot haar zichtbare opluchting ziet ze twee vage kennissen bij de achterdeur, twee argeloze oudjes die niet kunnen ontsnappen. Meteen steekt ze van…

Net op dat moment had de bus het centrale marktplein bereikt.…

Hij liep traag naar de drukke verkeersweg, bleef enige tijd staan kijken en wierp zich dan voor de bus van lijn 21. Johan keek hoofdschuddend naar het tumult. ‘Ik heb het zien aankomen.’ Ik pakte mijn beursje. Ik had hier niets meer te zoeken. Johan hief afwerend de hand. ‘Nee, mevrouw, deze is van het huis. Namens meneer.’…

De bus reed weg, schudde door de bochten, stopte abrupt bij wat haltes en sjeesde richting plaats van bestemming. “We zijn er bijna, hoor” zei de man naast mij zachtjes. Ik dacht dat hij het tegen mij had en antwoordde bits: “Nou, ik moet nog wel een eindje hoor.”…

'Ik ben gisteren bij tante Tinie geweest', roept ze door de bus. Het is kwart over acht in de ochtend en ik zit in de bus naar Maarssen. Ik kijk op van mijn krant en vraag me af wie deze boodschap zo nodig kwijt moet. Op luide toon ook nog. 'We hebben taart gegeten en ik moest mijn schoenen uit doen’ zegt dezelfde stem in één zucht door.…

Stilletjes zat ik erbij maar verontschuldigde mij wel voor mijn onbegrepen zwijgzaamheid. Bij de Bingo was een heel groot cadeau de hoofdprijs die in het vooruitzicht gesteld was: een beeld van een edelhert met verlichting: heel toepasselijk met Kerstmis......…

Bestaat niet tussen de uitersten van absolute eenzaamheid en de oases van intense verbondenheid een afstand die in lichtjaren niet te overbruggen is?…

We werden vergast op poëtisch en romantisch aandoende beelden en de zwijgzaamheid die men terecht als deugdzaam en bevorderlijk kan kenmerken werd in deze film inderdaad aangeprezen en op haar welverdiende voetstuk geplaatst.....…

De BBA, de Brabantse Bus en Autodiensten, varen tegenwoordig onder meer onder de vlag Veolia. Dat moet toch wel de slechtste naam zijn die ooit op een bus is gezet. Veolia. Een handsmeerseltje? Ja. Een presentatrice van Hart van Nederland? Ook. Maar zo'n pluizige naam voor een stoere vervoersmaatschappij? Mwah.…

De bus wachtte verderop in het dorp op ons. Een groene Connexxionbus. We konden meteen gaan zitten. Na 20 minuten kwam de regisseur de bus binnen, gevolgd door twee mannen die lampen en microfoons plaatsten. Dat duurde 45 minuten.…

Bij de bushalte aangekomen, keek ze op haar horloge en zag dat de bus er elk ogenblik aan kon komen. Dat was ook het geval en ze stapte direct in en toen ze eenmaal een plekje gevonden had, besefte ze dat ze nog steeds niet wist waar ze heen zou gaan. In de stad aangekomen stopte de bus bij een restaurantje.…

Snelheid, de laan is 500 meter lang, ogen dicht bij de dranghekken, kort door de bocht heeft hij de bus gemist.…

Ze zit op haar vaste plek achterin de bus. Om precies te zijn op de tweede rij, nog voor de achterbank, aan de rechterkant. Krant op schoot. Ze is veel meer een gewoontedier dan ze ooit had gedacht. De bus stopt bij de halte halverwege de stad. Hier stapt altijd een bups mensen in.…

Ik kan u echter verzekeren, dat dit nog niets is, vergeleken bij de tijd, die een "Veolia"-bus gewoonlijk op zich doet wachten. Wanneer het vehikel uiteindelijk voorrijdt, bent u, arme passagier, overgegeven aan de rijstijl van de chauffeur. In de handen van sommigen van hen is het voertuig een luxe karos, die voortglijdt over het wegdek.…

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en als zij koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijsharige dames, een vrijwilliger als chauffeur, een eveneens vrijwillige begeleidster en ikzelf, verslaggeefster…

We wachtten beiden op een bus die maar niet wilde komen. Zij was Angolese en ik Nederlandse maar de kou trof ons beiden evenzeer en drong door onze jassen heen.…

Hoe lelijk en oud je ook bent, als je gelukkig bent en een uitstraling hebt, komt alles goed. En ik was gelukkig in die schitterende, milde en mooie zomer van mijn vierenzestigste levensjaar. Hij zat tegenover me in buslijn zes met een pakje brood in de hand en glimlachte overvloedig, overdadig met lelijke, gele, scheve tanden. Als een vlieg op…

....en in die vroege jaren, de jaren van mijn kleutertijd, kwam steevast de bus voorrijden aan de Ringbaan Oost, bestuurd door ome Rob, bekend en geliefd bij alle kleuters.…

Hoe ze het panorama buiten bekeek met de vogels in de bomen, mijn troost in mijn eenzaamheid.....…