Alle inzendingen over familie zus afscheid

Bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis, de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

De hond met de wollige vacht stond gedurende lange jaren aan de zijde van mijn zus en volgde haar overal.…

Mijn moeder hield van de romans van Kortooms en van zijn humor en gaf haar zozeer geliefde dochter en mijn zus die naam. Inderdaad bezat mijn zus in haar jeugd volop blozende wangen met een kuiltje erin dat ze nog bezit op haar vierenzestigste, nu echter een gordijn van grijze haren haar gezicht omlijst. Is ze vergrijsd door zorgen en leed?…

De zus, de liefdevolle, bezorgde en betrokken zus van de zeer zwakbegaafde man, leest zijn wisselende sentimenten af van het gezicht van haar broer. Zij probeert uit zijn gebaren zijn gemoedstoestand op te maken.…

Zo trots noemde ik steeds haar naam en bezigheden tegenover vreemden, tegenover onbekenden, die onze familienaam niet kennen: "Mijn zus, van Milieudefensie, mijn zus, de voorzitster van het Instituut voor Natuurbeschermingseducatie, mijn zus de tuinarchitecte, mijn zus de kruidendeskundige".…

In jonge jaren, ver verzonken en verscholen in de tijd was de jongeman gekomen om mijn zus te werven en door de jaren heen bleef hij als een trouwe metgezel en kameraad aan onze zijde staan.... (Op de bruidsfoto legt mijn zus, gekleed in de geel-zijden jurk haar handen in de handen van de man met wie zij een nieuw leven begint....)…

Het uur van het afscheid was gekomen. De man kwam de zus opeisen. Hij voerde de zus, die in trouwe saamhorigheid aan de zijde van de andere zus had gewandeld gedurende de door onschuld getekende jeugdjaren, die als de ijlende wind voorbij gevlogen waren, mee in het huwelijk.…

Haar laatste zus was overleden. Zelf sukkelde ze nu voort achter een rollator en ze had mij gevraagd de grafkrans van onschuldige roomwitte lelies en fris groen lover te inspecteren die ze besteld had en die inderdaad de kist bleek te sieren waar de familie en de vrienden eerbiedig omheen schuifelden ten teken van laatste afscheid....…

De avond spoedt zich ten einde: bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis; de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

Juist toen in weke, kwetsbare regionen van de hersenen van mijn enige zus schijnbaar fatale ziekteprocessen hun eerste aarzelende schreden zetten, steeds verder oprukten en tenslotte terrein schenen te winnen, juist toen gaf mijn moeder mij de schoenen cadeau.....…

Bij het afscheid zal Philippe met gekromde vingers het glas van de deur betasten en hij zal flauwtjes zwaaien naar de zus en de verpleger zal mijn broer naar me toe leiden die me zal kussen met zijn tandeloze mond…

De familie, de overgebleven familie, ook van overzee, zou bijeenkomen en een van hen zou mij troosten, zou me aanhoren, zou mijn tranen drogen...…

De familie, mijn resterende familie, mijn zus, zwager en mijn nichtje, nu een jonge vrouw van zesentwintig jaar, scharen zich beschermend en bezield door goede bedoelingen om de gehandicapte broer.…

Ik heb tante ten afscheid gekust op de beide wangen. Toen ik aangekomen was in mijn geboortestad, "begroetten" mij naast mijn woning de bomen, al in zomertooi.…

Zo redenerend heb ik nooit afscheid genomen van mijn lagere school (mijn geest waart er nog wel eens rond), heb ik nooit afscheid genomen van mijn vader (de familie keek al zo vreemd) en heb ik nooit afscheid genomen van dat ene vriendinnetje (‘Laat mijn geest je penetreren!’). En toch. Ik neem afscheid. Al bestaat het niet.…

De 27-jarige Serena Williams heeft op Wimbledon in een teleurstellende finale haar zus Venus in twee sets (7-6 en 6-2) verslagen. Al met al is de balans voor de familie Wiliams negatief: een nederlaag levert meer langdurende negatieve emoties op dan een overwinning aan momentane gelukvoelens opbrengt.…

Mijn zus en ik hebben allebei twee lieve zonen, we zijn echt een ware tweeling. Steeds hoopte ik op een vader die een zus ergens voor me had achtergelaten. Nu is zij er ……deze zus Ze woont in het Zuiden en het is mijn zus! We herkenden elkaar vrij snel. Kon ook niet missen.…

De VPRO heeft een prachtig portret gemaakt van dit gezien door de ogen van een vriendin van de moeder Rianne, een vriendin van de zus Samantha, een broer en zijn vrouw van Rianne en de zus en de moeder van Rob, de vader, de dader. Het is een prachtig portret en eerlijk portret. Je ziet de familie en vrienden vechten met de emoties.…

Nee, van je familie moet je het hebben.…

Ze had geen familie meer Mien: ''Je was net de deur uit toen de telefoon ging, het was Alie en ze vroeg of jij zin had met Wim mee te gaan naar het ziekenhuis.'' Wouter( haar man): ''Is er wat gebeurd dan?…

Wij willen terugkijken op een goede jeugd. Wij zijn het kwaad ontgroeid en gezond volwassen geworden door te vergeven en te vergeten. Langs een hele zware weg, dat wel, ja, we hebben het moeilijk gehad, wij kennen het leven en wij kijken nergens meer van op, alles dragend, nooit klagend. Wij hebben iets van ons leven gemaakt, want ieder mens heeft de…

Het leven verandert voor ons allemaal en gaandeweg nemen we afscheid van dingen die ooit belangrijk voor ons waren. Wat is het dan heerlijk om zo af en toe samen te mijmeren over hoe het 'vroeger' was.…

Familie, moe en liefdevol, kruipt de auto in, negeert de file We lagen toch al de hele dag ziek zwak en misselijk te leuren op bedden en langs verplichtingen.…

Ook en vooral als men sinds jaar en dag moet verblijven in een inrichting ziet men zijn familie graag. Het zijn de broer en zus naast wie men in vroege kinderjaren de eerste, wankele aanzetten van het leven meemaakte. En zo ontluiken in de vroege lente de fragiele bloesems die uitgroeien tot volle, weelderige volwassenheid.…

Zijn intelligentie van een vijfjarige staat hem ondanks alles toe het spel razendsnel en perfect te spelen en veel sneller en beter dan zijn bejaarde zus.... Het afscheid kwam. Ik moest hem achterlaten in zijn kleine appartementje waar hij hele dagen achter zijn tafel zit....…

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om de stroom te bevaren; daar, in die straat, is nog…

Daar moet het zich afgespeeld hebben, daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst, daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar naoorlogse silhouet verkregen had, maar toen de Sint Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals altijd al. Toen, aan die Kade (het moet 1955…

Hoe het ook zij, er was heel wat te koop en het was niet gemakkelijk een keuze te maken voor de zesenzestigste verjaardag van mijn liefste zus die de reis naar haar geboortestad binnenkort zou maken....…

De persoon zelf, dus de ziel, neemt ook afscheid van het lichaam en leeft daarna verder aan gene zijde. Afscheid nemen van het lichaam waar je in geleefd hebt is niet gemakkelijk en dat zal vaak gepaard gaan met kreunen. Kreunen is dus niet altijd een uiting van lichamelijke pijn.…

En zo is er slechts mijn verlangen, mijn vurige, grenzeloze verlangen naar dat huis, naar mijn familie; de enigen die ik nog heb op deze aarde.....…