De banden van het bloed

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen. Ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt, een tafereeltje dat bezwaarlijk de toestand of het verloop van onze tragische levens of die van het mensenleven in het algemeen kan symboliseren.

Ze bracht bovendien een zoete lekkernij mee: knapperig appelgebak waarvan we smulden alsof het leven altijd zoet is en nooit wrang, zuur of bitter.

Nog met kinderogen bezagen we eens de wereld, met kinderogen beschouwden we eens elkaar: zussen, door het lot aan elkaar geschonken als kameraden.

Een grote, ronde, volle maan staat aan de hemel als we op weg gaan naar het vegetarische restaurant. In dat etablissement kijken we uit op een oranje geverfde muur, gelardeerd met een houten kunstwerk dat de elitaire en buitenissige reputatie van het restaurant kennelijk dient te onderstrepen; een kronkelige tak waaraan ondefinieerbare voorwerpen bungelen.

"Jij zult mij waarschijnlijk met vele jaren overleven", verklaart mijn zus. Het schot is raak. Haar mededeling treft mij als een pijl, die haar doel niet mist en ik vraag me af: hoe kan iets wat is vastgenageld aan mijn hart met de klinknagels van de meest tedere en innige liefde daarvan ooit losgescheurd worden zonder ongeneeslijke wonden achter te laten? Hoe kan iets wat rust op de stevige pijlers en fundamenten van duizend-en-een dierbare, maar ook desastreuze herinneringen ooit instorten en vervallen tot een ruïne?

De avond spoedt zich ten einde. Bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis, de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....

familie zus afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 52