Alle inzendingen over gedachtes

De stemmen zijn afgelopen, het is nu helemaal stil, geen geluiden meer om je heen, maar niet in je hoofd, daar zweven allemaal gedachtes door elkaar. Niet alleen ’s avonds zijn die gedachtes er, ook op school, op de fiets, in de stad en waar dan ook.…

Muziek 'gebruikt' je oren om je gedachtes en je stemmingen op elkaar af te stemmen.…

Mijn gedachtes werden één grote puzzel. "Het leven zou te simpel zijn als we niet zouden moeten puzzelen. Niemand zal ooit het eindpad bereiken voordat hij de verkeerde zijstraat heeft genomen." "Het werd een puzzel die ik nog steeds aan het oplossen ben. Mijn gedachtes zijn nu in een scène waarin de hoofdletters ruzie met de punten maken.…

Je gedachtes halen je in, je wordt weer rationeel. Hallo afstand, hallo gebroken hart. Had je eigenlijk wel een keus? Had ik eigenlijk wel een kans? Nee waarschijnlijk niet. Het was een spelletje van het lot. En ik?? ik heb verloren.…

Of, zoals de dichter in mij het schreef toen ik daar liep: Gedachtes in mijn hoofd. Water aan mijn voeten. Ik voel de rust. Zie mijn woorden uitmonden in zee. Waar jij ze leest.…

Stille momenten laten ons vergeten gedachtes herinneren. Hoe meer ik denk, hoe vaker ik mijzelf erop betrap niet waar te nemen. Normaliter was er zo nu en dan een mooi moment om te filosoferen, die momenten zijn tegenwoordig op de bon. Ik tracht geforceerde gedachtes te produceren die hoogstwaarschijnlijk niet eens gedacht hoefden te worden.…

Waarnemingen zonder gedachtes, gedachtes zonder werkelijk te zien. Kijken was vandaag voldoende.…

Datzelfde heb je met gedachten die je verontrusten of waar je vervelende gevoelens of emoties bij krijgt (gedachtes veroorzaken emoties).…

Misschien zou je het gedachtes kunnen noemen, die stilzwijgend neer gezet worden op papier. Maar meestal vind ik dat het een verhaal wordt met enige inhoud. Van de stijl hoef je natuurlijk niet te houden. Maar één ding is zeker, er is altijd een kern van waarheid in. Ik schreef de vorige keer een verhaal over “Wind mee”.…

En zo dwalen mijn gedachtes af, terwijl het slechts anderhalve minuut lopen is van de parkeerplaats naar het café. En ik wil niet dat mijn gedachtes zo snel weer afdwalen. Wie zet mijn hoofd even stil? Ik loop hier nu met een fantastische, mooie, nee prachtige meid naast me. Het lukt! Geluk! Ik voel weer plezier.…

Waarom deze filosofische gedachtes in me opkwamen weet ik dus. Waarom ik ze opschrijf weet ik nog beter. Ik wil niet dat deze overdenking ook verloren gaat in de tijd.…

Gedachtes schieten door m'n hoofd, ik word heen en weer geslingerd tussen hart en hoofd! Hoe lang kan ik dit nog...sterker nog, hoelang wil ik dit nog. Na twee dagen "oorlog" teruggekeerde rust, excuses en woorden van hoe het anders moet en kan. Ik ben hier trouwens ook geen heilige in hoor...ik strijd mee, niet van harte maar toch...…

Jong en onbezonnen, maar vol gedachtes. Ach, misschien had het me wel gebracht, wat ik nu weer opnieuw zoek. Een droom in het leven. Filosofen dromen de hele dag. Laat ik dan toch eens op die stoel klauteren en filosoferen. Wat nou als...…

Soms schreef ik mijn gedachtes op in een dagboek, maar ik werd er niet veel wijzer van, ik wist niet wat ik uiteindelijk dacht. Wat wilde ik? Mijn gedachtes waren woorden die ik nooit heb durven uitspreken. Ik probeerde de wereld mooier te maken, de realiteit was als een duivel voor mij, hard en meedogenloos.…

Ik denk dat ik van deze gedachtes kan leren. Zo slecht hebben wij het nog niet in Nederland.…

Maar haar onzekerheid en negatieve gedachtes hielden haar tegen. Haar muurtje hield haar tegen en haar gedachtes spraken. Zo ging de vriendschap over die ze had/kreeg met hem. En ze sprak hem nooit meer aan. Alsof diegene nooit bestaan heeft. Ze wist zelf ook niet wat ze deed. Ze huilde vaak en steeds dacht ze negatief. Het vrat haar op.…

Een manier om van de tijd te genieten en het niet te verspillen aan gedachtes over werksituaties. Om het even te verwoorden, onopvallend van mijn werk wegsluipen om te genieten van de zon. Mijn werk moest worden ingeleverd aan het einde van de dag. Mijn baas was al weg want ja, die doet toch lekker wat hij zelf wilt.…

Mijn innerlijke onrust en dwalende gedachtes worden door jou woorden tot een kalmte gebracht. Samen op de bank met jouw hoofd op mijn schoot. Kijkend naar een film wetend dat jij er eigenlijk niet van houdt, maar omdat ik deze zo mooi vind jij bereid bent met me mee te kijken.…

Opnieuw opgebouwd, vanuit mijn eigen gevoelens, verlangens, ervaringen, gedachtes, toekomstplannen en bovenal liefde en levenslust. De trechter waar dit alles in is gegoten, is leeggelopen in mijn hart. En dat hart 'klopt' nu niet alleen. Nee, het glanst, is vuurrood en past geweldig in mijn lijf.…

Tussen neus en lippen glijden ze door je bewustzijn zonder te landen in het gebied waar de tweede gedachtes heersen. Waar de bries van de twijfel waait of de valwind van de ergernis naar beneden dondert. Goedgemutst als altijd las ik dan ook dat Vliegbasis Leeuwarden afscheid neemt van haar F16’s.…

Maar eenmaal rustig samengesmolten met de gedachtes, die aangewakkerd worden met het uitzicht, klinkt het als vredig zoeven. Een bijna vanzelfsprekende mengelmoes. Het doet me een beetje denken aan het geluid, dat je nog net mee krijgt voor je in slaap valt. Je voelt dat je je hebt overgegeven aan je vermoeidheid.…

Gedachtes over mijn moeder gaan door me heen. Waar zou ze zijn? Is er een plek waar geesten heen gaan? Ik leun naar achter en stoot m'n hoofd..verdomme...hard sla ik tegen de muur. Niet dat de muur er wat aan kan doen maar ik voel me zo ellendig.…

Ik krijg nogal wat gedachtes bij het opschrijven van voorgaande. Moet ik de boekjes, als ik ze al kan vinden, nu anders gaan lezen? Is mijn jeugd bezoedeld doordat ik nu weet wat voor onmens mijn favoriete boekjes schreef? Was mijn vader op de hoogte van misbruik binnen de katholieke kerk? Is hij zelf ooit slachtoffer geweest?…

Doodsangst, avontuur, onbegrip, verbazing, walging en puur genot overspoelen mij bij gedachtes over dit land. Waar wachten we op? Here I come.…

Haar lichaam toonde onrust en met geen mogelijkheid wist ze zichzelf te ontspannen, ondanks dat ze probeerde de woelige gevoelens en jachtige ademhaling te onderdrukken en talloze malen poogde met positieve gedachtes haar humeur op te krikken. Dat al haar pogingen niks uithaalden, maakte haar kwaad.…

Het liefst kijk ik gefundeerd tegen het leven aan, zonder vooringenomen uitspraken of gedachtes. Dat is niet altijd makkelijk. Het lijkt erop alsof de medemens er regelmatig zijn best op doet om met kracht een stereotypering te zijn. Ik merk dan met terugwerkende kracht, dat ik met recht mijn mening klaar had mogen hebben.…

Op mijn vraag hoe ik de vervelende gedachtes die ik vaak heb en mijn jarenlange trauma’s kan loslaten zegt hij: Loslaten van gedachten, en hoe je dat moet doen, zoals je in al die new age boeken leest is een groot misverstand. Hij zwijgt even. En accepteren helpt ook niet. Hoezo accepteren? Je hebt de gedachten al gehad. Daar ga jij niet over.…

Pak een grote zware hamer (je weet wel die ene) en haal de muren van je hokje naar beneden Dit is stap één Pak tussen het puin je koffer met gesloten ogen Neem alleen het hoognodige mee Alleen wat je ooit gevonden hebt en dat wat je bereid bent te verliezen Ga dan op pad Kijk bij iedere stap die je neemt verder dan je blik de koker van je gedachtes…

Nu onwetend op de bank in het park staar ik verslagen voor mij uit met gedachtes die versneld ronddraaien in een carrousel. Om de tien seconde zie ik een beeld vertraagd voorbij gaan. Dat wij op de top van de duin naar de horizon keken met een euforisch samengesmolten gedeeld gevoel, daar waar wij de toekomt benoemde die wij voor ogen hadden.…

Weer dezelfde woede, dezelfde verontwaardiging, dezelfde woorden, dezelfde gevoelens, dezelfde reacties, dezelfde angsten, dezelfde gedachtes, dezelfde herinneringen, dezelfde voorkeuren, allergieën, bevredigingen, initiatieven… Is daar iets tegen te doen? Tegen ons gevangen zitten in de cocon van ons geautomatiseerde psychologische spook?…