Alle inzendingen over hulpeloos

Je krijgt een heel sterk bewustzijn als je je eigen hulpeloosheid herkent, toegeeft en erkent dat je niet zonder Hem kan.…

Laat ik nou nooit tijdens het werken met mijn computer erbij hebben stilgestaan dat er ooit een moment zou kunnen komen dat dit digitale hulpmiddel opeens zijn werk niet meer zou doen. Zo gebeurde dit dan toch enkele dagen geleden. – Het verschijnsel dat ik nu aantip is één van de uitingen van mijn, als licht autistisch te omschrijven, gedragspatroon…

En in een hoek staat een naakte pop, een speelgoedje voor een onschuldig meisje, die zozeer een beeld van menselijke kwetsbaarheid en hulpeloosheid oproept.....…

En mededogen en vertedering bezetten je hart om de ongehoorde roep van de ouderdom, om jouw vader en moeder, eens zo krachtig en vitaal, nu hulpeloos en als kinderen met vragende ogen en handen....…

En mededogen en vertedering bezetten je hart om de "ongehoorde" roep van de ouderdom, om jouw vader en moeder, eens zo krachtig en vitaal, nu hulpeloos en als kinderen met vragende ogen en handen.....…

Enige tijd geleden heb ik, als onderbouwing en tevens ter verduidelijking van een functioneel element in mijn verhaal, beschreven hoe zich het denkproces in mijn hersenen voltrekt. Ik hoor in mijzelf bij alles wat ik denk gesproken woorden, door een mij vertrouwde maar nochtans unieke stem, die in niets lijkt op die van alle mij bekende personen. Laat…

Het is net alsof de duvel ermee speelt, maar de laatste tijd schijnt het alsof ik van welke inspiratie dan ook blijf verstoken. Komt er dan opeens en eindelijk iets uit het niets spontaan in me op, dan heb ik de gewoonte om er eerst nog dagen in gedachten mee bezig te zijn. Als ik dan eindelijk het besluit heb genomen om het op de computer vast te leggen…

Woordeloos was je, en sprakeloos, verstomd, hulpeloos en machteloos..... Ik bekijk je foto in het oude album. De diepe verbittering spreekt uit je ogen, uit je verkrampte mond en uit je hele gestalte.......…

In de verte, achter de kale bomen, die als in een noodkreet, als in een hulpeloos gebed hun takken ten hemel heffen, vertoont zich de skyline van mijn zo dierbare geboortestad die eveneens haar stem wil laten horen in het grote koor van de mensheid; die ook de pretentie van metropool hoog wil houden.…

Een volwassen man van achtenvijftig jaar ligt hele dagen op de bank en kijkt mij hulpeloos, hulpbehoevend en vol wanhoop als een zombie in de ogen. De sigaret is nog zijn enige en ultieme troost. Hoe ver zijn nog het wurgkoord of de fatale sprong voor de Intercity?…

Klimop leunt er op sommige plaatsen tegen, als het ware zoals een zwak, hulpeloos persoon steun zoekt bij iemand die ouder, wijzer en meer ervaren is.…

Hulpeloos en uiterst kwetsbaar lig ik op de foto tegen het brede veilige baken van zijn borst. Hem was een dochter geschonken; de dochter, de baby die zes weken te vroeg deze wereld had betreden; het levenslicht had aanschouwd en die in de couveuse haar eerste strijd om overleving had volvoerd.…

Hulpeloos keek je me aan, sprakeloos, woordeloos, verbijsterd. De taal, steeds je metgezel, stond niet meer tot je beschikking. Je wilde nooit uit je huisje, aan hun handen overgeleverd worden. Ik moest je afgeven, voor altijd afgeven aan hen, aan hun instrumenten en machines. Je vertrouwde mij. Heb ik je verraden?…

jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige, aandoenlijke vogel aan met een verlamde poot die me hulpeloos…

jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige, aandoenlijke vogel aan met een verlamde poot die me hulpeloos…

Eindelijk verscheen mijn zus en aan ons tafeltje bekeken we de babyfoto's uit een zo ver verleden; nog hulpeloos, onschuldig en zo kwetsbaar lagen we in de armen van onze ouders......…

Als een symbool van uiterste lieflijkheid, kwetsbaarheid en hulpeloosheid draagt de pop een roze jurkje en alle kentekenen, karakteristiek voor poppen uit een zo verre tijd; de vijftiger jaren van de vorige eeuw en als ze zou kunnen praten zou ze verhalen over het moment waarop ze geschonken werd aan mijn zusje na het doktersbezoek in het "Theresiapaviljoen…

Mijn levenslange kameraad is ziek, geschonden; in weke, kwetsbare regionen van haar brein heeft zich een brutale indringer genesteld die verlangt naar uitbreiding van zijn territorium; de allerliefste en dierbaarste was mij eens gegeven; hulpeloos en zo kwetsbaar als zij was; nog onwetend over het grenzeloze onheil dat een misdadige onbekende uitstort…

En weet je: aan alle kanten is hulp aangeboden, maar hij redt het zelf wel, machteloos, redeloos en hulpeloos. Hij is ziek, maar beseft het niet. En zij, zij leeft dag en nacht met angst.…

Daar sta ik op de foto als baby; kwetsbaar, hulpeloos, onnozel en op andere foto's paradeert ons hele kleine gezin; vader, fors, gezet, indrukwekkend, naast onze nog lieftallige moeder aan zijn zijde; mijn zusje, een baby nog; haar stakerige, kwetsbare beentjes op de schoot van mama en ikzelf in een zomerjurkje, trouwhartig en liefdevol kijkend in…

de sneeuw kleurt Veertig procent (het is niet te geloven) van deze prachtige dieren is nog in leven, als ze gevild worden…het jacht- seizoen van dit jaar, staat toe dat er de sneeuw kleurt duizenden dieren worden gedood Ze zijn hulpeloos en aan ons mensen overgeleverd …maar de jagers gaan wreed te keer… en dat alles voor hun de sneeuw…

Hulpeloos en kwetsbaar, met bebloede lippen, ligt daar mijn vriend, en hij huilt. Inderdaad heeft hij zijn ondergebit, dat groenachtig was uitgeslagen en meters in de rondte zijn stank verspreidde, onder narcose laten trekken. Toch draagt hij in zekere zin zijn toestand mannelijk, fier en trots.…

Op de afdeling dagbehandeling zal ik meerdere personen aantreffen, hulpbehoevend en hulpeloos uitgestrekt in bedden, ten prooi aan mij onduidelijke en onbekende kwalen Mijn arme, verwaarloosde hart, diep verscholen achter de ribben in de borstkas, bonkt te hard en te luid en maakt overuren om de noodzakelijke zuurstof naar mijn longen te vervoeren.…

De jongeman in de toepasselijke witte kledij kon met de tastende naald gelukkig het adertje wel vinden dat zich onzichtbaar en onder de oppervlakte van de huid bevindt in mijn kwetsbare arm. die ik welhaast hulpeloos naar hem uitstrekte. Het felrode bloed druppelde fluks in het buisje.…

Zo verward en hulpeloos koos zij de weg naar het licht, het laatste streepje zon. Op zoek naar antwoorden die niemand haar geven kon. Ze hoorde nog steeds het geluid van krakend metaal, meer nog dan het eindeloze geruis van de aanspoelende golven, die haar steeds verder omhelsden op die laatste tocht naar oneindigheid.…

En zo krijgen het ongeluk, de hulpeloosheid en de uitzichtloosheid ook hier gestalte en vorm, naast de oneindig uitgebreide variëteit die deze fenomenen kennen in wereld en maatschappij........…

Hulpeloos en je onderzoekend aankijkend. Je kon geen woord uitbrengen van emotie. Dit was nu jouw zoon, die in jou gegroeid was. Een prachtkind. Nu is het een volwassen man die niet echt je kind meer is. Ineens hoort je zoon niet echt meer bij je. Of toch wel….? Hij kiest deze dag officieel zijn vrouw.…

'Ik ben nog zo jong, ik heb een moeder nodig' dacht zij steeds in haar hulpeloosheid. Maar eenzaamheid maakt sterk en koppig groeide zij op tot een sterke ezelin en ging aan het werk om stenen te versjouwen op de Tempelberg voor het paleis van koning David. Op een dag was zij aan het einde van haar krachten en stortte in een.…

Eindelijk verscheen mijn zus en aan ons tafeltje bekeken we de babyfoto's uit een zo ver verleden: hulpeloos, onschuldig en kwetsbaar lagen we in de armen van onze ouders. Mijn zus heeft haar jonge ogen behouden. Al te spoedig zullen ze zich voorgoed sluiten.…

Maar afijn, we gaan ervoor ( weer) het enige wat me dwars zit is, dat de anderen er zoveel weet van hebben, verdriet, en daar ben ik hulpeloos tegen, want ik weet niet wat te doen, tegen het verdriet van mijn gezin, omdat ik weer kanker heb!…