Alle inzendingen over rolstoel

Ze ziet ertegen op als tegen een berg, toch ontkomt ze er niet aan: de rolstoel doet zijn intrede. In de weekeinden gaat ze met haar man op pad. En soms duwt haar zoon haar voort. Maar rondneuzen in modezaakjes of op markten snuffelen? Dat doe je toch gezellig met een vriendin? Dus trekken zij en ik er samen op uit, voor het eerst met de rolstoel.…

Zijn vrienden helpen hem op de steiger en plaatsen hem in een nieuwe aangerukte rolstoel. ‘Ja pikkie, dit is mijn derde rolstoel deze week.’ ‘Je mot wat in beweging blijven vind je niet?’ Hij roept mij en fluistert in mijn oor: ‘pikkie, op deze manier heb ik al heel wat vrouwtjes aan de haak geslagen!’…

Daar werd op dat moment net een rolstoel voortgeduwd door een gebogen mannetje. In de stoel zat een schriele vrouw van bejaarde leeftijd met een bespottelijk regenkapje over haar hoofd. Beiden keken verwijtend: ze konden er niet langs. Dan maar een stukje achteruit.…

Ik ben de enige schrijver die zich in een rolstoel laat vieren.…

Wie in een rolstoel zit, trooste zich met het feit dat in de menselijke geest alles mogelijk is.…

Mevrouw kwam aanrijden in haar zware rolstoel; de benen uitgestrekt. Kennelijk deed zij zelfs nog zelfstandig boodschappen. De Regiotaxi vervult de uiterste taak die zij nog kan vervullen, maar het betreft hier een ultiem wanhoopsoffensief.…

Petje af, rolstoelen hier zat.…

Laatst had ik het er met een rolstoelende vriendin over en zij ervaart dat je in een rolstoel best kunt flirten. Nu is zij een bijzonder aantrekkelijke jonge vrouw en dat wil natuurlijk best helpen. Intussen kijk ik met plezier terug op mijn ‘ziekenhuiservaring’. Zo’n dag is weer goed. Me even gewoon alleen maar man voelen.…

En toch laat de man in de rolstoel me niet los.…

Lepe Eddie had hem met zijn rolstoel geplet in de achterste gang. Die avond haalde ik de Walther P38 uit mijn nachtkastje. Met het oude, vertrouwde wapen diep in mijn rolstoelkussen weggedrukt dook ik in een donkere hoek van de achterste gang. Toen Eddie passeerde floot ik. Hij stopte en draaide zijn rolstoel verbaasd om.…

Waar ik eens rondsjouwde met jou (vertwijfeld, wanhopig, huilend; je zware lichaam in de rolstoel vóór me) verheffen zich nu nog de marktkramen, met wit zeildoek bedekt en bekleed, waarop de blinkende dode vissen liggen opgestapeld en het glanzende, kleurige fruit. Opgewekte, vrolijke kooplui prijzen de waren aan. Mijn Tilburg bleef me trouw...…

Omdat ik zelf een afspraak had in het ziekenhuis en het ook nog eens ontzettend regende, bleef ik buiten even staan bij een man in een rolstoel. Tja zei hij, ik blijf maar onder het afdak staan om een peukie te roken want nat worden, is niet zo prettig.…

Over zijn paden duwde ik de rolstoel voort, dag aan dag, jaar aan jaar terwijl het relaas van jouw lippen rolde, mama!; het eindeloze relaas van jouw zozeer getormenteerde, onheilspellende leven.....…

Het gevolg van een aanrijding met een rolstoel waar een heel zware man in zat. Nou ja? hoor ik zeggen, maar de man rijdt dus in een gewone rolstoel, niks mis mee, echter crosst ie in zijn achteruit door de winkel, niemand ontziend!…

Ik heb een tijdje geleden ook beelden gezien van de ernstig zieke Phil Collins die ook vanuit een rolstoel zong en dat klonk vals. Dan is het duidelijk waarom ik het pijnlijk vind.…

Rolstoelen, wat kan je nog zeggen zonder geconfronteerd te worden met snorfietsers, kettingkasten, wielneukers en mensen die het beste met mij voor hebben. Lezers zijn net metworsten, je weet altijd wat er in zit.…

Zij sjouwen met rollators en rolstoelen en hijsen deze hun voertuig in, zij wachten met eindeloos geduld bij flats en verzorgingshuizen op hun protegés; zij troosten en preken, kalmeren en bemoedigen, als de amateur-psychiaters die zij zijn.…

Uiterst zorgzaam schikte hij de jas om het lichaam van de patiënt in de rolstoel. Hij bracht hem koffie en praatte belangstellend met hem over zijn hobby, het Nederlandse chanson en over accordeonmuziek. Hij smeedde zijn leed om tot de dienst aan zijn medemens.…

Ik manoeuvreerde de rolstoel niet zonder moeite door het smalle gangetje naast de kassa en daarna gingen we nog wat drinken in een afgeschoten hoek waar enkele tafels en stoelen stonden voor de vermoeide klanten en waar twee jonge meiden ons bedienden met koffie, thee en appelflappen. Vervolgens kwamen de tranen.…

De schrijver van korte verhalen reed in z’n rolstoel door het winkelcentrum en kwam daar een hem onbekende tegen, die hem wel 'kende'. ‘Goedendag, u bent toch die schrijver van korte verhalen? Ja, ja, zeker weten, ik herken u van internet. Uw laatste verhaal was weer fraai.’ ‘Dank u wel meneer, erg aardig van u.’…

Jarenlang sleepte ik je rond in de rolstoel, tot de genadige of ongenadige dood je wegnam. Nu is er alleen nog het zwart-wit-portret aan mijn wand…

In de auto naar Eric en Marloes, rolstoel overpakken en dan gaan we richting stad, de schoonmoeder van Marloes en een nicht gaan ook mee. Groningen Oosterpoort parkeergarage en dan lopen we richting bruidswinkel, ik in de rolstoel want lopen gaat niet zo best. 16.00 uur we zijn er, er klinkt een stem, ik hoor mevr.…

Door de steunkousen is ze aangewezen op een rolstoel en het enige wat ze nog opbrengt is het af en toe breien van een paar pennen. Ze klitten samen, mogelijk dodelijk beangstigd door een eenzaamheid die hen aangrijnst als de bittere, onherroepelijke dood...…

Langzamerhand word ik mij bewust van een man in een rolstoel achter mij. Hij blijft gelijk met mij op gaan maar ik ken hem niet. Ik versnel mijn pas. De man in de rolstoel blijft op dezelfde afstand. Ik begin te rennen maar de rolstoeler blijft mij moeiteloos bijhouden. Samen vliegen we over straat. Dan een kruising. Mijn redding.…

Mevrouw Achterhuis, in de rolstoel, gesticuleert meestal met haar handen, alsof deze gebaren nog haar enige uitdrukkingsmogelijkheid en communicatiemiddel vormen; het zijn gebaren van opstand, tevens van berusting.…

En dan kom ik hem weer tegen, kinderboerderij, Zuiderpark, rolstoelend wil hij naar binnen, kan dat niet op eigen kracht, ik duw een forse man richting konijnen. Ik zeg nog tegen hem dat je hier niet mag roken. Ik was hem een tijd uit het oog verloren, en dan kom je zo iemand zomaar tegen. Nieuwe stoel, gemotoriseerd, komt nu overal.…

Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van haar lippen en uit haar hart om haar zo geliefde maar zo ongelukkige zoon.…

En daar, aan de rand van dat park, waarin we onze doelloze zwerftochten voortzetten (jij in de rolstoel) lagen die zomerhuisjes, die tuinhuisjes, die het decor vormden voor mijn wanhoop en vertwijfeling om de vriend, die continenten verwijderd was.…

De oudste in een rolstoel. Ze schuiven naast me tegen de muur. Moeder en dochter. De jongste is een recentere uitgave van haar moeder. Beiden spierwit haar, fel in de lippenstift en de uitbundige shawls. Alleen de diepte van de kreukelzones in hun gelaat verraadt het aanzienlijke verschil in leeftijd.…

Toch begeleidden onze wanhoop en ons verdriet ons stilzwijgend; stilzwijgend duwde ik je zware lichaam in de rolstoel voort. Nu zijn er nog de paden en beekjes, de koeien en bloemen van Moerenburg, en ik huil om jou.....…