Alle inzendingen over rustpunt

De blanke toppen gloeien nog na, het duin glooit mij zachtjes, doch dwingend, naar het brede strand in laagtij, langzaam afkoelend zand streelt mijn voeten. Een late zon schildert de lucht, in vogelvlucht, aquamarijn naar vermiljoen en goudgerande grijsreeksen. De zee kabbelt fluoriserend en komt, golf na golf, oplichtend aan land, raakt het stille…

En ik ben niet eens moe of de dagelijkse sleur zat - ik leef niet in een sleur omdat ik een nerveuze aard heb die iedere herhaling what so ever dodelijk acht, dus is mijn dynamiek die van een storm, en stormen hebben over het algemeen de eigenschap niet stil te zijn en tot een rustpunt te komen, waardoor alles voortdurend in beweging is - maar dit terzijde…

Het zijn rustpunten, die weliswaar hard werken, maar het vermogen hebben om dingen te relativeren. Daar zitten we dan, met ons luxe gebak op een schoteltje. We praten wat over het weer en over de voetbalwedstrijd van gisteren. Maar dit jaar is de sfeer een beetje anders, er hangt iets in de ruimte tussen ons in.…

Wat ik ineens ontdekte met de zware tegels in mijn tuin (de metafoor voor al het werk wat er ligt), was het gebruiken van rustpunten in het team. Dat je tegen de anderen zegt (in mijn geval tegen mijn enige overgebleven collega): "Kom maar, ik draag het wel, ontspan maar even, nu ik zelf de onderste hoek van een tegel op de grond laat rusten.…

Ik voel de teleurstelling van twee wandelaars die op rustpunten de modderschoenen aan de wilgen moeten hangen. Het heuvelige landschap is pittig. Regelmatig speelt mijn knie op. Ik ben dolgelukkig als ik achter mij geklap hoor omdat ik een pijltje heb gemist. Ik schreeuw naar de twee vrouwen voor me.…

Het is een verademing dat er naar het einde toe zoveel rustpunten zijn. Ik heb ze meer dan ooit nodig. De gesprekken met een Americaans stel verleggen een paar kilometer lang mijn aandacht. Ik stuur het praatje natuurlijk richting de band. En zo komen 'Dikke Nel' en 'IJzeren Thijs' voorbij.…

God, Vader, dit unieke rustpunt dit unieke keerpunt geeft ons echt de ruimte de mogelijkheid ons dan ook met heel veel genoegen, liefde en verbazing weer te laten vollopen vanuit Uw schoot in onze onderbuik geestelijk voedsel geestelijke vitaminen als basis om weer verfrist te mogen ademhalen zonder king of fishermen je gewoon laten…

Een rustpunt met alleen broodjes en bananen. De vrijwilligers bij het bankje praten alsof ze vertraagd afgespeeld worden. 'Dat zeiden al meer lopers. Misschien moeten we toch eens bellen dat er water moet komen'. Mijn lief die steeds maar door blijft lopen, tot we uiteindelijk samen over de finish gaan.…

Het is dan ook heerlijk dat mijn maatje en ik elkaar een halve liter beloofd hebben bij het rustpunt op eenenvijftig kilometer. Op zevenenzestig vieren we het leven wederom. Bij De Koppel is echter geen zitplaats meer te bekennen. De buurvrouw van tegenover biedt ons gastvrij een stoel aan in haar tuin. Het ware genieten.…

Is zij ons alternatief dat als rustpunt veel in dit land weer samen kan brengen? Houdt zij zich staande in de harde machtsstrijd die nu aanstaande is?…

Zo heeft een ieder van ons vermoedelijk soms de neiging om voor zichzelf een rustpunt te creëren. De commercie gebruikt in zijn reclamespots zelfs het sinds lange tijd in onbruik geraakte woord: onthaasting.…

Net zolang tot je weer even op een rustpunt komt om dan weer te merken, dat de bloemen, de struikjes, het gras, alles je laat stikken, je weer aan je lot overlaten. Het is dodelijk vermoeiend. Niemand die eigenlijk echt om je geeft. Eigenlijk zit ik in deze cirkel gevangen en weet niet meer hoe ik eruit kan komen.…

Zij was zijn reddingsboei, zijn rustpunt, zijn veilige haven. Onontbeerlijk in zijn geval. Zijn verdriet en angst en eenzaamheid heeft hij bij haar ondergebracht. Ik ben nauwelijks bij mijn leermeester op les, en nu al geef ik de kwetsuren aan. Ik loop op de zaken vooruit.…

Een enkele zeehond, op een rustpunt in zee, lijkt net zo te genieten als wij. Vreemd genoeg is er geen enkel ander vaartuig in de wijde omgeving te bekennen. De geur van koffie vermengt zich met de zilte lucht, maakt dat ik draaiend aan mijn ketting wegdroom. Zielsgenoten….. Toeval, de uitspraak van de waarzegger in 1968?…

Zwijgend ging men door met het eten dat hen toch smaakte want de kleintjes waren bezig hun bordje netjes leeg te eten zonder commentaar en zonder ruzie wat op zich al een rustpunt van de dag voor Ma was. Die twee konden niet zonder en niet uit elkaar, maar altijd was er wel wat dat Ma of Pa even als scheidsrechter moest fungeren.…

Haar steenkoude voeten en handen worden er niet warmer van, maar ze had even een rustpunt nodig om verder te kunnen gaan. Haar echte naam is Ursula van Weenen en bij iedere stap voorwaarts komt zij weer dichter bij Ursula terecht. Zij weet niet waar zij naartoe moet gaan, maar zij besluit de weg naar Leusden te nemen.…