Inloggen
voeg je column toe

Columns

Sittard

De sporthal is verlaten. Twintig minuten geleden moet het hier een drukte vanjewelste zijn geweest. Bijna drieduizend man zoals we later horen. Niet voor te stellen. Je merkt er niets meer van. Mijn maatje en ik starten dus lekker rustig met onze Kennedymars. Genoeg mensen om in te halen. Wat dan ook in rap tempo gebeurt. Zijn dit de latere afvallers? Verontrustende beelden schieten door mijn hoofd. Nu al. Ik gun iedereen de eindstreep maar ik ben er bang voor.
Een tekst op een rug boort in mijn hart – de vijfde keer, deze is voor jou, pa! Je weet niet wat er gebeurd is, maar ik voel leed dat is geleden. Een bochtje verder duwt een jong stel hun slapende dochter voort in een mooi overdekt voertuigje. Haar eerste Kennedy. Verdriet en vreugde zit dicht bij elkaar. En niet veel verderop ook de humor. 'Waarom draag jij een pak?', vraag ik aan een jongen met colbert. 'Het is toch Pasen, waarom heeft u geen pak aan?', pareert hij serieus.
Ik verwonder me over het lange lint van mensen, voor me en achter me. Veel jongeren ook. Ze ogen zo ontzettend fragiel. Zijn dit allemaal caféweddenschappen? Of kan ik het beeld dat ik had van de typische Kennedyloper voorgoed aan de wilgen hangen?
Rond de helft van de tocht heb ik het al heel zwaar, zowel lichamelijk als emotioneel. Geen mars blijkt met een andere te vergelijken. Het is dan ook heerlijk dat mijn maatje en ik elkaar een halve liter beloofd hebben bij het rustpunt op eenenvijftig kilometer. Op zevenenzestig vieren we het leven wederom. Bij De Koppel is echter geen zitplaats meer te bekennen. De buurvrouw van tegenover biedt ons gastvrij een stoel aan in haar tuin. Het ware genieten. Een meisje vraagt of ze bij haar naar het toilet mag. Maar blijft wel erg lang weg. 'Ik heb overal pijn!', zegt ze later geëmotioneerd. De warmhartige buurvrouw schotelt haar twee sneetjes brood voor. Plots komt uit het niets de moeder van het meisje het erf op. Ze omhelst haar en er klinkt luid gesnik. Ik moet ook huilen. Ik zie dat mijn maatje ook ontroerd is. Ik durf het meisje niet meer aan te kijken. En ineens huppelt ze weer de straat op alsof er niets gebeurd is.
In Susteren lopen we langs een haag van trommelaars. Ik word helemaal blij maar ik voel ook hoe enorm open ik sta. Ik ben kwetsbaar. In Nieuwstadt komen opnieuw de tranen. Luid applaus van achter dranghekken. Van bovenaf word ik toegezongen door een koor. Zoveel warmte is haast teveel.
Mijn voeten gloeien. Ik probeer ontspannen te blijven lopen terwijl ik mijn mantra opzeg dat het nog zeker anderhalf uur is. Ik heb het helemaal gehad. Gelukkig 'jogt' er ineens een vrolijke jongen naast ons. Een hele opvallende stijl. 'Je mag niet hardlopen, zo direct word je gediskwalificeerd', zeg ik hem lachend. 'Dat is het enige dat ik nog kan', stamelt hij.
De aankomst is schitterend. Via een mooi circuit worden we de sporthal ingeleid. Met de handen omhoog lopen we onder het finishdoek door.
De schoenen uit, de voetjes hoog en twee grote glazen voor ons. We hebben weer een topprestatie geleverd. Een man uit Sassenheim vertelt mooie verhalen – of je nu je eerste loopt of je 104e, het blijft een klote eind! De naam van zijn website 'ikhaatwandelen' is subliem gekozen. Ik merk hoe moe ik ben.
We zien een man verkleed als kelner binnenkomen. De hele tocht droeg hij een dienblad met glaasje. Een bekende verschijning volgens insiders. Sittard heeft me flink geraakt.

Schrijver: René Turk, 24 april 2014


Geplaatst in de categorie: emoties

3.3 met 3 stemmen 189



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacqueline Kersemakers
Datum:
28 april 2014
Mooi om te lezen hoe je de Kennedymars ervaren hebt. Wij hopen je volgend jaar weer in Sittard te mogen begroeten. Het is elk jaar afzien, maar ook een feest.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)