Alle inzendingen over verdriet relatie afscheid

De bejaarde groenteman kwam in die tijd nog altijd iedere week de groenten bezorgen. Mijn moeder had er een handje van relaties te onderhouden met klusjesmannen, leveranciers en winkeliers, overigens nooit erotisch, maar om op half-vriendschappelijke en hoogst oppervlakkige wijze te babbelen over huis-, tuin- en keukenaangelegenheden. De meer diepgaande…

Haar ogen dwalen af. Op straat fietst een meisje voorbij. Anna zit op de bank bij het raam. Op haar schoot ligt de Volkskrant. Drie dagen oud, ongelezen. De klok aan de muur slaat zes keer. Uit gewoonte loopt Anna naar de keuken. Honger heeft ze niet. Een paar overgebleven eieren slaat ze los in de pan. In een bord legt ze wat oud brood. Het laatste…

Het verdriet wordt bij het ene afscheid benoemd, bij het andere afscheid niet maar is altijd voelbaar. Troostende woorden worden uitgesproken, bij deze vier bekenden vanuit een christelijke traditie.…

Zoals ik hoop dat er ook iets bewaard zal blijven van mijn relatie met haar, al zal die altijd getekend zijn door een bruin randje.…

liefde, hoop, een relatie en misschien wel een huwelijk is wat ik hun gun. ik hoop niet dat ik binnenkort verplicht afscheid moet nemen. want dan heb ik niemand meer en neem ik de benen. ik wil geen afscheid nemen van de mensen waar ik van *hou* want dan pleeg ik zelfmoord en dat mag niet, want dat vinden jullie maar niets!!!…

en afscheid, van een weerzien in het onbestemde, oneindige, transcendente land achter de horizon....…

"Als je van je verdriet en somberheid af wilt, zul je eerst afscheid moeten nemen. Ik stel voor dat je een afscheidsbrief aan je ex schrijft en het de volgende keer voorleest." "Dat is geen afscheidsbrief," zei ze toen ik de brief voorlas en moest huilen. "Doe de opdracht maar opnieuw." Ze beëindigde ons gesprek voortijdig.…

Rauw en uitzinnig verdriet overvalt me als ik denk aan het naderende uur van het afscheid, al te bedreigend, al te dichtbij. Toch moet ik de terugreis aanvaarden. De dood strekt haar begerige klauwen uit; het niets en de toekomst loeren op mij.....…

Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje dat daar nog altijd op me gewacht had, van mijn allerliefste schat, alsof ik voorgoed afscheid genomen had, al had het doodsuur nog niet geslagen.…

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten. Jullie dorp en jullie kleine huis lagen, schijnbaar als vanouds…

Ik had een moeizame relatie met mijn moeder. Ze had mij nooit beschermd tegen de agressie van de andere gezinsleden jegens mij. Ik vond het een moeilijke vrouw. Ze was irrationeel, grenzeloos en veeleisend. Het was een oud verdriet dat steeds weer opborrelde. De agressie van mijn jongste broer die aan schizofrenie leed.…

Toen de rozen in je stadstuintje dat je zorgvuldig placht bij te houden, hun volle, zomerse bloei bereikt hadden, kwam jouw mededeling: "Ik ga voor enkele maanden naar Paramaribo; vrienden daar hebben me gevraagd wat werkzaamheden te komen verrichten". Het werd mij koud om het hart, ik dook onmiddellijk in de ontkenning en begon mij te gedragen…

Bjarne liet zijn gedachten dwalen over zijn relatie met Emma. Hij was zich niet bewust van de mensen om zich heen. Tederheid was al een tijdje verdwenen. Misschien had Emma gevoeld dat Bjarne zijn liefde bij een ander zocht. Ze deden het niet meer met elkaar. Ze waren niet meer intiem en dat gaf spanningen in de onderlinge relatie.…

Met enige verbazing hielp zijn zoon hem in zijn jas, maar ook met wat onderhuids verdriet. Want in de beleving van zijn vader leken alle herinneringen aan deze dierbare plek afgebroken, voorgoed uitgewist. Onder een schrale winterzon reden ze stilletjes naar het verpleeghuis terug.…

ze naar haar naam vroegen, die ik zo diep verdrietig uitsprak; de naam "Mini", afgeleid van haar doopnaam "Hermina", de naam die haar vader zijn "zondagskind" had toebedeeld.…

En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid en onwetendheid verkeerde of ik haar weer zou zien, of de sluipmoordenaar van de dood haar tijdens mijn afwezigheid al onverwacht en onverhoeds had overvallen en weggenomen;…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn....…

Ik heb helaas geen afscheid van Jana kunnen nemen, maar ik ben er wel verdrietig over geweest ondanks al mijn eigen beslommeringen. Ze had een eigenzinnig karakter en veel verschillende miauwtjes om haar zin te krijgen. Als Rob wat langer van huis was en ik was er dan begon ze na lang twijfelen haar charmeoffensief op mij uit te proberen.…

Ze werd door de stad gereden om voor eeuwig afscheid te nemen. Hoe groot was toch haar moed en liefde en hoe klein haar urne. Nu zit ik hier zusje, vol verdriet op mijn kerkstoel, voor een laatste maal bij je as, mijn handen naakt en ledig op mijn schoot.…

Ze luisteren nu innig naar de lieve afscheidswoorden en laten hun tranen de vrije loop, wat ik nu ook laat gebeuren: tranen van verdriet, tranen van machteloosheid, tranen om je verloren vriendschap. Ik ween Fl... voor jou zoals ik wellicht nog nooit heb gedaan voor een andere vriend.…

Jou grote liefde ben je jaren geleden kwijtgeraakt in een wirwar van leugens, verdriet, overspel en liefde. Vooral veel liefde. Ik heb je nooit teleurgesteld en er is niks waarover ik mij schuldig hoef te voelen. In tegenstelling tot jou. Het is niet dat ik onschuldig ben, ik heb fouten gemaakt maar dat hoort erbij.…

Wij waren kameraden; ik heb uw porseleinblauwe ogen gesloten bij het uiteindelijke afscheid..... Ach Vader, uw wezen is mijn wezen en mijn tranen houden niet op te stromen.....…

Het was nog maar zes jaar geleden dat Vera Lynn had gezongen over "Berkeley Square" en "The White Cliffs of Dover" en dat een wrede, onzinnige oorlog continenten had verscheurd. Ze was naar de huisarts gegaan met de vraag: "Kan ik met die jongen van Broeckx in zee gaan?" "Ik zie geen bezwaren tegen hem" had de arts geantwoord. Haar toekomstige…

Het was zo mooi de mensen het laatste afscheid van hun dierbaren en geliefden te verzachten, te veraangenamen en te vergemakkelijken.…

....en de dag is gekomen, die onvermijdelijk eens aan moest breken, waarop we al de lieflijke, kunstige, elegante en curieuze spulletjes waarmee we opgegroeid waren, de zo vertrouwde snuisterijen van onze jeugd, die mama nog lange jaren vergezeld hadden in de bejaardenflat rücksichtslos één voor één in een vuilniszak moesten deponeren om ze mee te geven…

Hoe graag zou ik zo'n dier "huisvesten"; zij het dat het afscheid van Pietje me te zwaar is gevallen en dat ik te zeer vrees voor nieuw, soortgelijk verdriet.…

Het regent buiten. Monica zit op de zacht lederen driezitsbank die voor het raam staat. In haar hand houdt ze een witte katoenen zakdoek vol met vochtvlekken. Haar betraande gezicht ziet rood. Verslagen kijkt ze naar Ophrah Winfrey op de ultraplatte breedbeeld tv aan de wit witgestuukte muur. Haar nieuwe Baby Benz, waarmee ze zojuist de kinderen naar…

Als je een leuk iemand bent tegengekomen en wilt weten of het verstandig is om een relatie met die ander aan te gaan, moet je samen een flinke boekenkast in elkaar zetten. Als je dat zonder gevloek, gesmijt en gescheld klaarspeelt, is er een grote kans dat je het nog lang met die ander uit kunt houden.…

Natuurlijk heb je als man in een lange relatie altijd wel wat goed te maken. Vaak heb je teveel gezegd of juist te weinig, niet  overtuigend genoeg geluisterd naar de wervelingen en de muizenissen van het vrouwenhart of sta je na twee woorden alweer met een ordinaire oplossing klaar.…

We zouden weer afscheid nemen van Nijmegen en van haar Waalbrug en de dorpen in de omgeving passeren: Afferden, Beuningen, Druten, Ewijk. Mijn oude ogen lieten de tranen tenslotte toe. Maar ondanks alles lokten de zwarte vijvers op onze weg mij geenszins aan. Veel verdriet moet nog mijn ogen schoonwissen...…