Hartenkreten

Men moet ervan kunnen houden om bij Café "Anvers" aan de Oude Markt te vertoeven. Het interieur van de zaak is behangen met misschien wel wat merkwaardige posters en attributen; alle reminiscenties aan België, zoals foto's van het Belgische Koningshuis. Toen de klimaatproblemen ook in Tilburg hoog...

Nog even over het televisieprogramma 'Iedereen Verlicht', die op 10 maart 2019 werd uitgezonden. Daarin werd er negen minuten aandacht aan mijn dierbare zielszuster Elisa Namaste besteed. Veel te weinig tijd uiteraard, maar het is een redelijk begin. Narsingh Balwantsingh deed het uitstekend, gezien...

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten...... J...

Bij het station in Tilburg is sinds kort sprake van een nieuw scenario, een nieuwe sfeer, een nieuwe overkapping. Waar eerst nog en gedurende zo lange tijd onze bussen arriveerden en vertrokken aan de achterkant, waar men eveneens uitkeek op ons kroepoekdak, op de geweldige overhuiving die de aanko...

Dat ik alleen toehapte tijdens het sollicitatiegesprek wegens het riante salaris dat in het vooruitzicht gesteld werd en dat ik mateloos had gebluft over capaciteiten die in feite niet bestonden, kan ik vandaag de dag niet ontkennen. Ik was drieëntwintig en de directeur van het Nederlands Textie...

De dagen gaan weer lengen. Nog even en dan is het weer zover: 1 april. De gewoonte van velen om op deze datum anderen goedmoedig in het ootje te nemen dateert vermoedelijk al uit de tijd kort na het einde van de middeleeuwen en men heeft aanwijzingen dat het toen ergens in Frankrijk is ontstaan. Een...

Een taxi had me door de nacht gebracht naar het Wijkcentrum waar de bleekwitte letters "De Symfonie" aan de gevel oplichtten. In het kale vergaderlokaal zou de klok aan de wand anderhalf uur van mijn leven wegtikken terwijl ik bezig was met mijn zozeer gewaardeerde maar zo "domme" notuleerwerk en t...

Wat komt er een ongekende hoeveelheid vocht tevoorschijn, het is absurd en raar tegelijk! Water loopt waar het normalter alleen maar loopt vermits er moeite wordt voor gedaan, dan bedoel ik: tijdens het snijden van uien bijvoorbeeld of bij: intense droefheid een gigantische huilbui! Dat is alle...

Zeg, snap jij nog waarom er tegenwoordig over Witte Was wordt gesproken! We hebben toch amper nog witte was! De witte en donkere was, oké, er zit verschil in zomer- en winterkleding, maar de witte en donkere was zijn wel zo passe, zo uit de tijd zeg maar, dat ik het verschil niet meer weet. Tja ...

Tanka Luid schalt het zaaltje; feestvierders staan dicht opeen. Muren vol scheuren scheppen ruime geest, stemming van laat je gaan, hoe dan ook. Tekst in proza Bij het vrolijke feest van vlak voor de vastentijd is het beschaafde café prop- en propvol. Luisterend naar bekende liedjes ...

De vergadering zou plaatsvinden in een mooi lokaal, mij nog onbekend, aan de rand van de stad in een nog koud voorjaar, te midden van weiden waarin bokjes en geitjes dartelden. Een meneer met forse tatouages die zijn gehele arm bedekten zou het hoogste woord voeren over organisatie en lay-out van o...

Men riep mij bij de naam van mijn vader en grootvader: Broeckx. Het ontroerde mij. (De daaraan voorafgaande nacht nog was mijn beschermer en grote voorvechter, mijn vader, in mijn droom verschenen en hij had mij het geld "geschonken" voor de achterstallige huur). Ik zag de kleurige biljetten nog voo...

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam:"Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant" Als een coryfee was ik binnengehaald, als gymnasias...

In de kamer werd het zonlicht van juni gefilterd door de dichte gordijnen. Ik was nog een kind en bewaarde in een schoenendoos de kleurige, bonte strengen borduurgaren die mij fascineerden: mijn bezit. En zo bewaarde ik ook de bladzijden uit het jeugdblad waarop de sterrenstelsels stonden afgebeeld ...

Het viel niet te ontkennen dat zij haar lange volzinnen, waarmee ze mij overspoelde, lardeerde met de woordjes: "ja,ja". Zij leed aan mij onduidelijke kwalen waarvan ik geen hoogte kreeg en wees alles af dat haar nog in de schoot viel. Ze was mij toegewezen als vrijwilligster en samen verkenden we d...

Het licht van een vroege, onverwachte zomer speelde over de wereld, toen ik haar ontmoette in de cafetaria. Voor haar zou het nooit meer zomer worden en het viel te betwijfelen of het ooit zomer was geweest in haar leven. Ze sprak me plompverloren aan met de woorden: "Ik ben schizofreen. Ik woon ...

De Theresiakerk met haar langwerpige, driehoekige, leistenen dak verheft zich hoog boven de haar omringende bebouwing op het statige, elegante Theresiaplein, en ik herinner me hoe ik eens steun en troost zocht in mijn verre, voorbije jeugd onder haar dak en in haar interieur alsof het geloof van mij...

Eens weefde je de sjaal voor mij; voor mij, je zo dierbare zus; de sjaal met de zo kunstig ingeweven motieven in geel en grijs. Het was in de tijd dat het grote, mechanische weefgetouw nog in je kamer stond waarmee je zo goed weg wist.Nu nog streel ik de fragiele kwastjes van mijn sjaal die je same...

Bij Kringloopwinkel "Portagora" is het goed toeven op een lentedag die plotseling en onverwacht is aangebroken. Daar vind je beeldjes van een onschuldig ogend vogeltje, een meesje met citroenkleurig verenpak en van een Boeddha die je in je kamer van overjarig studente zou willen neerzetten omdat je ...

Op mijn vitrinekast pronkt een wit knuffelbeertje: een teder relict; een armzalig en lieflijk voorwerp; een brevet van onvermogen, als symboliseert het een laatste toenadering van Haar, die mij zo lief is. De hand werd nog uitgestoken; de hand die zij uiteindelijk terug moest trekken en een stilte t...

Het ligt daar aan de grens van een bosgebied, genaamd de "Herbertusbossen", in de kunstenaarskolonie Heeze waarin mijn goede zwager trouw zijn diensten verricht en ik zou er willen komen, willen zijn en willen blijven voor altijd. Daar hoeden mijn zus en zwager een hondje, een zwart en levendig dier...

Kunnen we moeilijk over doen, klimaat en gendergelul. Kleine mensjes die plots een platform hebben omdat het kan. Ik noem dat schreeuwen, Zwarte Piet en de blankmens worden weggewenst in een gekleurde wereld. Ik krijg daar een kleur van, maar klaarblijkelijk niet de juiste. Verandering, de enige ...

Haar flat ligt enigszins afzijdig van de overige bebouwing in de wijk in een bepaald soort luwte, gecreëerd door de solide, stevige muren van het nabije, massieve gebouw van het Zorgcentrum. Mevrouw is een fragiel, tenger oud dametje. Haar zeventigjarige, voorbije huwelijk schermde haar af en besc...

Mijn zieke vriend had mij aan zijn bed geboden. Een ervaringsdeskundige was hier welkom. Het tengere lichaam van mijn vriend lag uitgestrekt onder een dunne deken: een verwilderde baard overwoekerde zijn gezicht. Was de tumor nu teruggekomen? De "vriendin" liet haar bloed koken. Dat ik de man af ...

Als ik van huis ga, signaleer ik op een nog koude morgen in februari lieflijke paarse krokusjes her en der in het plantsoen. Ik ga op weg naar "Kringloopwarenhuis Portagora" waarvan de gevel zich uitstrekt aan het Koningsplein over een lengte van minstens vijftig meter. Enkele heren staan met mij te...

In mistige regen, kwam ik haar tegen. Haar bruine haar wat korter deels verstopt onder een groene pet. Met oorringen als een hoelahoep zo groot, waarbij ik me afvroeg of een beetje turner zijn dagelijkse oefeningen aan menselijke oren had kunnen doen. Ik herkende haar direct, maar zij mij niet. De p...

Je leeft vandaag! Enkele jaren geleden kreeg je als senior al deze nadrukkelijke terechtwijzing van een goede kennis, die het niet eens was met de vermeende mate van het moeten inleveren van een leven lang gehanteerde vaardigheden. Je leeft vandaag! Tegenwoordig en ook vandaag tracht je als inm...

Ze had het jonge meisje meegebracht. In het trapportaal schudde ik haar de hand ter kennismaking. Chakira was haar naam. Het meisje was tenger en glimlachte verlegen.Een vlassig staartje sierde haar. Ze opteerde voor een carrière in de ouderenzorg. Ik probeerde haar gerust te stellen met de woorden...

Zij sprak het uit; nee, zij schreeuwde het uit; een aanklacht als een voort-durendprotest aan iedereen die het (niet) wilde horen; aan de mensen die er geen boodschap aan hadden: "Ik ben alleen!"Altijd had de veilige burcht van het huwelijk haar enige soelaas gevormd en de oplossing van haar klachte...

Zo ligt onze kleindochter in het ziekenhuis, tien jaar en dit is al de tweede keer....mam, Jasmijn moet worden opgenomen en ik praat even met mijn eigen kind. Zeg haar nog: ik neem de vaste lijn mee naar bed, want de mobiel gaat nooit mee naar de slaapkamer... Het wordt aan twee kanten een onrust...