Vanaf mijn zitplaats bij de bushalte aan het station waar ik altijd plaatsneem en waar ik vaak eindeloos wacht op lijn zeven die me naar Oud Noord zal brengen sloeg ik eens gade hoe twee heren (mogelijk vader en zoon of twee gebroeders) elkaar omhelsden, kennelijk niet ter begroeting maar om afscheid te nemen.
Voorzichtig gespte de jongere man een rugzak vast op de rug van de oudere persoon
De oudere, zwaar vergrijsde vader, dan wel broer kwam daarna naast me zitten en staarde met wat ik wens…

Rust en stilte heersen op het terrein van "Prisma" in Biezenmortel. De laagbouw van de paviljoens is gescheiden door de groene grasvlakten. In de verte zie je het hoofdgebouw, bekroond door een schamel, klein ornament.
Binnen de paviljoens barsten daarentegen vaak de wilde excessen, waarmee de psychische ziekten gepaard gaan, los in kreten en gebaren.
De toegewijde en trouwhartige verplegers oefenen hun vaak uitputtende en tot wanhoop leidende zorg uit ten aanzien van de aan hen toevertrouwde…

De kleinschalige winkel bevindt zich in de schaduw, in de luwte en, figuurlijk gesproken, in de "coulissen" van de Basiliek.
Daar staan in de glazen vitrine fraaie, kunstzinnige heiligenbeelden (Sint Jozef en Maria, gehuld in enkellange gewaden gekleurd in pasteltinten).
Men moet welhaast een 'religieuze passie" opgevat hebben om zo'n beeld aan te schaffen en hieraan een ereplaats in haar of zijn huis te verlenen.
De kerststallen, getuigend van de lieflijke verbeelding waarmee het ongelooflijke…

De deuren van de woningen van mijn medebewoners komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed verschillend van die van mij.
Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe noopt, maar meestal verblijven wij hier solitair als monniken in hun cel, ieder op zichzelf, zoals meer en meer in het algemeen de trend en de mode schijnt geworden te zijn in de huidige maatschappij.
Maar vooral in het weekend…

Zoals twee geliefden elkaar weerzien na een langdurige scheiding; zo zag ik de Basiliek in Oudenbosch terug....
Haar koepel rijst hoog en indrukwekkend op boven de overige bebouwing in het dorp en deze verwelkomt ons gezelschap al van verre.
De kerk, eens brandpunt van star negentiende-eeuws katholicisme, was bij de bouw voorbestemd als het ware een afschaduwing, een replica te vormen van de zozeer grotere en meer omvangrijke grandeur en grootse meeslependheid van de eeuwenoude Sint Pieter in…

Zal ik op een kwade dag de trucks niet meer zien passeren met onveranderlijk op de buitenkant onder de naam van de firma het woord "Logistics"?
Zal ik de rechte, zwarte banen van de schaduwen niet meer kunnen aanschouwen die zich in het zomerseizoen neerleggen op de oranje dakpannen van de flats aan de andere zijde van het plantsoen?
Zal ik eens niet meer uitkijken op wat ik zou willen noemen de "tweelingbomen" links en rechts van mijn venster?
Zullen de dubbele hagen, in de zomer getooid met…

Het grote plakkaat met de naam "Kruikenstad", een "epitheton ornans" voor onze arme en armzalige stad, dat op ons station naast de trotse vermelding van haar naam is aangebracht en dat eens per jaar haar tijdelijke bestemming als paradijs voor feestvierders aanduidt, is weer verwijderd.
De stadsbewoners hebben de groen/oranje sjaal weer gedragen en de eveneens kleurige vlaggen hebben de gevels weer gesierd.
En het is weer lange tijd geleden dat men vrolijk en uitbundig gesticulerend met wilde…

Welhaast in een uithoek van onze stad bevindt zich de accommodatie "Recreatiebad Stappegoor" als min of meer misplaatst of als een merkwaardige "sportieve oase" te midden van een haast uitgestorven terrein.
Ik wachtte in het restaurant geruime tijd tot ik toegelaten zou worden tot de "zwemzaal". Ik had uitzicht op door elkaar heen krioelende en spartelende en spetterende vaders, moeders en kinderen alsmede opa's en oma's, die hun lieftallige dan wel baldadige kleinkinderen voortduwden in hun…

Zes weken vóór ik de wereld die ik lief kreeg voor de eerste keer begroette en voordat de wereld mij verwelkomde, namelijk op de zevenentwintigste juni negentiendrieënvijftig, schonk mijn dierbare moeder mij het leven.
Ik ben dus een zomerkind en de dertiende augustus is mijn eigenlijke geboortedag.
Maar misschien voel ik mij beter bij de vaak milde en matige atmosfeer van augustus en bij haar soms al gedempte licht dat september al aankondigt en inluidt, dan bij de felle, uitbundige hitte…

De nieuwe dag, die ons nog altijd geschonken wordt, heeft zich aangekondigd met uitbundig licht en met een bleke hemel achter het geboomte aan mijn venster.
De Tilburgseweg, omringd door de pontificale villa's van de welgestelden, verbindt als vanouds Tilburg en Goirle.
In het dorp ben ik welkom bij de bejaarde vroegere vriendin van mijn familie. Achttien jaar zijn verstreken sinds het tragische en dramatische afscheid van mijn geliefde moeder.
Vrolijke tuinkabouters in bonte kleuren, die…

Een stortvloed van regen was losgebroken, begeleid door donderslagen. De regen geselde de bonte, veelsoortige bloemen in het kleine tuintje dat wonderlijk gesitueerd was te midden van de vervallen panden en dat ondanks alles niet in staat was de achterbuurt een fleuriger aanzien te verlenen.

De armoede regeerde in het troosteloze huis waarin men kennelijk slechts nog leefde voor de liefde. De bloemen in het tuintje, door een Onbekende geschonken, schenen de ellende te moeten goedmaken die…

Ik had een goede, lieve oma die zonder slag of stoot, zonder ziekte, zwakte of misselijkheid de leeftijd van drieënnegentig jaar heeft bereikt. Op haar dressoir in de door eenzaamheid getekende bejaardenflat koesterde zij mijn portret van jonge vrouw.
Zij is het geweest die mij mijn allereerste taal- en rekenlesjes gegeven heeft. Gezeten aan het kleine tafeltje dat Sinterklaas gebracht had, tekende ik kersjes en huisjes om deze bij elkaar op te tellen. Ik verwierf daardoor in de eerste klas…

Onze oma hadden wij een bijnaam toegekend. We noemden haar met een erenaam "oude oma". Dit in tegenstelling tot de andere, meer levenskrachtige oma die zonder slag of stoot, ziekte, zwakte of misselijkheid haar leven voortzette tot aan haar drieënnegentigste levensjaar.
"Oude oma" rustte steeds in languissante berusting op de sofa, langdurig lijdend aan de fatale ziekte die haar de dood in zou slepen en zo leerden wij haar kennen. Op de foto's toont zij zich ouwelijk, moederlijk en…

Hij had zijn bescheiden carrière ten einde toe volvoerd. Men had hem de rang van "commies" toebedeeld. Hij maakte dag aan dag de gang naar het Kafkaëske kantoor aan de Stationsstraat, doorsneden door labyrintische gangen. De gedachte aan de ongelukkige zoon moet hem gekweld en geobsedeerd hebben tijdens zijn dagelijkse bezigheden.
Op een foto, die ik nog altijd bezit, zie ik hem zitten achter zijn troosteloze metalen bureau, neerkijkend op zijn paperassen. De papiermassa moest uitdijen tot…

Ze waren tenslotte langsgekomen en met een joyeus handgebaar had ik mevrouw gedirigeerd naar de witgelakte stoel. Meneer trok de zwarte stoel naast mijn bureau naar voren en nam plaats. Met hun gestalten vulden zij inderdaad de niet zo ruime kamer; mijn woonkamer.
Meneer richtte zich met zijn klachten over zijn beroepsuitoefening vooral tot haar, de jongere en meer aantrekkelijke dame.
Ik serveerde koude koffie.
Mijn tranen zullen door hen niet gestelpt worden; mijn leegte zullen zij niet…

De groengrijze, diepliggende, onpeilbare ogen van mijn zeer zwakbegaafde broer weerspiegelen of vormen de neerslag; de uiting van een ondoorgrondelijk en mij voorgoed mysterieus en onbekend blijvende geestestoestand.
Te midden van zijn uiterst gemankeerde lotgenoten verblijft hij in zijn plaatsvervangend thuis dat nooit een thuis voor hem zal worden of zijn.
Zijn bescheiden kunstwerkje, bestaande uit warrige, kleurige en in elkaar overlopende vlekken, gesierd door de hanepoten of hiëroglyfen…

De Huisartsenpost is vanuit mijn woning goed bereikbaar. Ik hoef slechts het kruispunt te passeren waar rode, groene en oranje lichten dag en nacht knipperen en de wacht houden en langs groene hagen te lopen door een smal pad dat toegang biedt tot de gastvrij openschuivende glazen deur van de dokterspost.
Binnen is merkwaardig genoeg een banner opgesteld waarop men zelfs heeft laten vermelden dat men het schelden en intimideren verafschuwt dat wonderlijk genoeg kennelijk velen zich veroorloven…

In de kleine, witte Maycrete-woning, reeds lang afgebroken en niet meer behorend tot de bebouwing aan de Ringbaan Zuid, woonde destijds de oude mevrouw Boogmans. Nu mijn leven eveneens voor het grootste gedeelte tot het verleden behoort, kan ik me het gezicht, het postuur en de gestalte van mevrouw niet meer voor de geest halen.
Wel weet ik nog zo goed hoe ze altijd sprak over haar zozeer dierbare zoon George, die zich wijdde aan religieus geïnspireerde taken op een onmetelijk ver eiland in de…

Meneer stond tezamen met het danteske groepje, dat iedere morgen bijeenkomt alsof dit een morele verplichting zou betreffen, voor de glazen deur van de supermarkt, waarop op anonieme wijze een onpersoonlijk "welkom" staat vermeld. Meneer droeg een krans van grijze lokken rond een tonsuur.
Hij leek me een senior, verwend door een langdurige, voorspoedige carrière en door een gelukkig huwelijk. Gezien die mogelijke context leek het me nauwelijks verbazingwekkend dat de zeer geringe vervuiling…

Tot het speelgoed waarmee wij, kinderen nog, ons amuseerden, behoorde een puzzel die in pasteltinten was uitgevoerd. Die puzzel toonde de Scandinavische, noordelijke landen. De talrijke steden, dorpen, zeeën en meren waren erop weergegeven die ruimschoots tot onze verbeelding spraken.
Graag legden wij de puzzel. Voor ons geestesoog en geassisteerd door de gave van onze rijke kinderlijke fantasie stelden wij ons in geuren en kleuren de steden, dorpen, zeeën en meren met magische en…