Je schonk me een kleurige harmonica; een bontgekleurde kartonnen reeks, zelf gefabriceerd, met afbeeldingen van de lieflijke vogels waarvan ik zo hou, afgewisseld met symmetrische figuren. Het artefact is voor mij de uiting van jouw zusterliefde en kunstzinnigheid en het siert nu mijn vitrinekast.....

Onze oma, die we bij gebrek aan een meer toepasselijke benaming "oude oma" noemden en die haar laatste levensjaren languissant op de sofa had doorgebracht, lijdend aan een onheilspellende en slopende ziekte, had een trapnaaimachine van een ouderwets type nagelaten die als erfstuk nog altijd mijn kamer siert.
In onze jeugd, onder de hoede en leiding van onze nog jonge en speelse moeder, hebben we uit bonte, fleurige stof de schorten vervaardigd met behulp van de oude naaimachine van oma.
De…

We naderden Den Bosch. De chauffeur had het voertuig stevig in de hand en het parcours was snel afgelegd. Den Bosch kent haar toegangswegen, zoals ik vermoed geflankeerd door de panden van de "burgerlijke elite". Op de onderwijsboulevard is het een komen en gaan van opgewekte, vrolijke jongeren die welgemoed en enthousiast de uitdaging van hun toekomst tegemoet zien. Het terras van het café-restaurant biedt uitzicht op de trotse, formidabele, kapitale letters waarmee de naam van de oude stad…

We spraken elkaar aan met de half-eerbiedige, half-respectvolle eretitels "u" en "mevrouw". Ze was twintig jaar ouder dan ik hoewel mijn zeventigste levensjaar nu ook begonnen was en ze droeg haar krullerige grijze haar als een engel uit de Barok.
Gaandeweg smolt het aanvankelijke wederzijdse wantrouwen weg dat ten onrechte op onze harten gerust had. Ze had jaren geleden belangstelling getoond voor het luttele boekwerkje dat mijn opstelletjes bevatte en we ontmoetten elkaar op het zomerse…

Café-Restaurant "Zomerlust", gesitueerd aan de rand van de stad in de nabijheid van de oude draaibrug en van het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal, draagt op haar witte zijgevel waarop in "Jugendstil"-letters haar naam staat vermeld een kleurige tekening.
Aan de rand van het buitengebied genaamd "Moerenburg" leidt de weg als vanouds naar Oisterwijk. In de verte strekken zich de groene galerijen van vele bomen uit met verrassende doorkijkjes naar wonderlijke onontgonnen…

“Je moet ook afscheid durven nemen, van alles wat overbodig is. Kleine onbenulligheden, prullaria, goedkoop gelul en tenslotte mensen. Het leven is niet oneindig.”
Je weet het allemaal zo goed te vertellen. We schuilen voor de regen in een telefooncel.
We zijn vreemde vogels in een telefooncel. Bloedserieus in de conversatie, alsof er een belangrijker universum is dan de school waarvoor we voor de derde achtereenvolgende dag spijbelen. De laatste muurbloemen uit de klas, de laatste letters…

Voor de gymlessen was op mijn middelbare school een oranje sportbroek met elastiek in de pijpjes gewenst. Vermoedelijk een oranje sportbroek omdat de school de beeltenis en de persoon van Koning Willem II, de grote coryfee en voorvechter van onze stad, hoog in het vaandel droeg en naar hem genoemd was; zijn naam droeg.
Mijn goede moeder ging dus voortvarend met mij naar de winkel van Jo van den Hoven op het NS-plein om het noodzakelijke kledingstuk aan te schaffen zodat ik mij zou kunnen…

Op het terrein aan de overzijde van de snelweg, die mijn woning begrenst, rijden de auto's af en aan die de kinderen komen halen. De kinderen spelen hun dartele en onschuldige spel in de zonneschijn die hun jeugdjaren overspoelt en begeleidt. Het leven ligt nog geheel en al vóór hen. Nog zijn zij zich geheel en al onbewust van haar turbulentie en finesses, van haar stormvlagen en kalme sereniteit, van haar rijke groene valleien en onherbergzame rotspartijen.....

In die tijd vormde de rij winkels die grensde aan het plein in onze volkswijk (de slager, de drogist, "Textielhuis Fatima" en het snoepwinkeltje genaamd "Splendid" waar we drop en kauwgum kochten voor vijf cent en filmsterrenplaatjes cadeau kregen) als het ware een klein formaat winkelcentrum.
Ik was nog een tiener, maar maakte aanstalten een jongedame te worden. Mijn eveneens nog jonge en lieftallige moeder had bedacht dat ik wel een flesje "Scherk" nodig zou kunnen hebben tegen de alom door…

Meneer, een grijsharige gentleman, kwam aanzetten met de witte Regiotaxi. Hij uitte de loze en volstrekt overbodige verontschuldiging dat hij te laat was, een minieme stoornis die mij echt niet kon kwellen.
Zoals te doen gebruikelijk kwam de conversatie onderweg op gang. Meneer merkte op dat hij had gesignaleerd dat een "verwarde" persoon rond marcheerde met open pantalon. "Een grote hobby van de heren" was mijn antwoord...

Bij de eerste, aanvankelijke aanzet tot de wandeling die ik, welhaast noodzakelijkerwijs, volvoer over het kronkelige, slingerende pad naast mijn woning, manifesteert zich opnieuw en allerminst voor de eerste keer de felle pijn in mijn linkerheup die "Gang und Gebe" is geworden.
Een slijmbeursontsteking kan voor altijd zijn. Gaandeweg neemt de pijn af als ik de brede etalage nader van de winkel aan de overkant waar, als nergens elders, de vele hulpmiddelen zijn uitgestald die, alsof het zo…

Twee statige en zeer florissante boeketten staan sinds kort te pronken in mijn schamele woning van oude vrijgezel. De lelie opent haar fraaie roze kelk, bezet door haar meeldraden en zij wordt vergezeld door de schitterende zomerroos en door andere bloemen waarvan de naam mij ontgaat.
De boeketten dragen kaartjes met de namen van degenen die ik mijn vrienden mag noemen; met wie de vriendschap in stand bleef als een baken, als een steunpilaar, als een onwankelbare vesting.

En zo herinner ik me tevens het kleine plaatsje achter het oude huis, allerminst een tuin, dat afgebeeld staat op de zwart-wit-foto uit 1954 waarop mijn vader mij in zijn armen koestert. Hulpeloos en uiterst kwetsbaar lig ik op de foto tegen het brede veilige baken van zijn borst. Hem was een dochter geschonken; de dochter, de baby die zes weken te vroeg deze wereld had betreden; het levenslicht had aanschouwd en die in de couveuse haar eerste strijd om overleving had volvoerd.
Het parool en…

De Maas gaat haar trage gang en stroomt rustig en gelaten bij Bokhoven. Een enkel schip vaart aan onze ogen voorbij, gedragen door het water.
Restaurant "Het Veerhuis" biedt uitzicht op de rivier, maar vandaag stonden de rieten stoelen als het ware "werkloos" en ondersteboven op het terras. We waren tevergeefs gearriveerd maar weken uit naar het nabije vestingsstadje Heusden, waar een pannenkoekrestaurant ons verwelkomde.
Mijn zeventigste verjaardag moest gevierd worden. Mijn tranen hebben…

We vertelden elkaar dat onze liefde het leven had veranderd. Je was mijn muze. Een enorme voorraad geestesvoedsel voor toekomstige gedichtenschrijverij. En ik geloofde in de muze.
Gedichten behoorden altijd de waarheid te spreken.
We zouden de liefde samen vieren, de uren van vreugde kwamen dichterbij. Je ging zelfs voorbij aan de voorgaande beleefdheid, vertelde me ronduit wat jouw hart had bezield. Er waren al tranen, maar destijds altijd van vreugde. Zoveel geluk was ons overkomen, met jouw…

Op een zonnige zomermorgen met een lauwe temperatuur doorkruisten we de lange Willem II straat geflankeerd door haar panden van diverse signatuur om tenslotte Bioscoop Cine Citta te bereiken.
Een mooie, romantische film over het altijd armoedige Ierland, getiteld "The Quiet Girl" zou ons beelden voorschotelen over een zwijgzaam en stil meisje dat liefdevol opgenomen werd in een gastgezin wegens de verwaarlozing die haar ten deel was gevallen in haar ouderlijk milieu.
We werden vergast op…

Vandaag speelde de vijfenzestigjarige man die mijn broer is met het houten kinderspeelgoed, met de klok die hij cadeau heeft gekregen voor zijn verjaardag. Ik vroeg hem de cijfers te benoemen die daarop vermeld staan. Dit is een uiterste prestatie voor hem en hierom prees ik hem de hemel in.
Hij stootte weer klanken uit waar de taal en de woorden die uiting zouden kunnen geven aan zijn gevoelens hem ontbreken.
De hitte regeerde ons. Ik wachtte na mijn bezoek op mijn taxi en observeerde…

Op een dag maakte ik opnieuw aanstalten naar je toe te gaan; naar jou, mijn werkelijke vriend om de overigens onoplosbare problemen aan de orde te stellen die de Kantiaanse filosofie omtrent het zozeer beroemde "Ding an sich" oproept en die door Schopenhauer met zijn interpretatie opnieuw belicht werden. "Zoals vrienden doen" bespraken we de aloude problemen van mens, wereld en werkelijkheid.....
Oceanen scheiden ons nu en we kunnen ons licht nooit meer laten schijnen over de "Kritik der…

Bijdragen van vrouwen op deze onvolprezen site gaan zelden over de eigen positie in de wereld. Of over hun specifieke rol in discussies over problemen die vooral vrouwen treffen. Als daar zijn: toenemend geweld tegen vrouwen en meisjes, stalken van vrouwen en meisjes, ongewenste benaderingen in taal en gebaar, of de positie van de vrouw in relaties. Meestal wordt hier door de dames ook de actualiteit geschuwd. Eerder lezen wij sprookjes over pratende theezakjes, sprekende kaarsen of muizen. Of…

Een merkwaardig staketsel, gelardeerd met groene, gazen schermen, omgeeft sinds enige tijd ons appartementencomplex. In het voorstadium van de renovatie zijn de gehelmde heren bouwvakkers gearriveerd die driftig rondmarcheren op de nu gecreëerde houten etages rond mijn woning. Zij reopen elkaar van alles toe. Zij boren, zagen en beitelen, begeleid door de klanken van het Nederlandse chanson dat alles overstemt en boven alles uitklinkt.
We zijn nog maar in het voorstadium. Spoedig zal het…