Denkend aan Willem Frederik Hermans...

Ik genoot oprecht van de snedige zinsneden, die wijlen Hermans zo gedreven en trefzeker wist af te vuren op zijn literaire vijanden. Hij trok zich absoluut niets aan van de emmers bagger, die jaloerse minderbedeelden over zijn werk pleurden. Meestal uit persoonlijke frustratie, omdat ze niet zo begenadigd en correct de pen hanteerden als hij. Veelal uit jaloezie en aandachtstekort, wat hen tot valse honden maakte, die bij iedere beweging hun rotte tanden lieten zien. Omdat ze zelf herhaaldelijk zijn afgewezen, aarzelen ze niet om bij de minst geringste ingang hun gal te spuwen en om anderen, liefst betere schrijvers, af te wijzen, wat hen dan op vreemde wijze weer even opkrikt, ik zeg even, want het is natuurlijk op niets gebaseerd en zoiets stort geheid weer in, want zulke miserabele sujetten bouwen hun eigen gelijk altijd op zand.

Omdat ik reeds mijn literaire sporen volop verdiend heb, kunnen de cijferverslaafden, die met intense wraakgevoelens viertjes blijven uitdelen, mij geenszins raken, ook omdat ik literatuur bedrijf als Spielerei en niet als serieuze bottenkrakerij. De spot met mij drijven, vind ik alleen maar leuk, omdat ik die armzalige lafhartigheid doorzie. Bovendien weet ik dat negatieve krachten altijd meervoudig op zichzelf terug slaan. Mij kwetsbaar en zwak opstellen, werkt averechts, ook die levenswet ken ik en hanteer ik zonder moeite. Dat zit hautaine, hovaardige, ego-vastklampende gevangenen van zichzelf vaak flink dwars. Vijftig procent van de mensen liggen mij en vijftig procent liggen mij niet en andersom is dat ook zo. Ze projecteren maar raak, al die betekenisloze sufferdjes, die Hermans typeerde als de dommeriken, die hij gruwelijk haatte.

Ik verdwijn niet zo een-twee-drie van het schrijftoneel, B-acteurtjes met vieze geurtjes, mijn literaire wortels zijn daarvoor tot grote diepten gegaan. Dat is het grote verschil tussen jullie en mij. Die diepgang zullen jullie nooit kunnen bereiken, omdat jullie er niet de juiste instelling voor hebben. Dat vreet aan jullie gemankeerde egootjes, maar daar kan ik echt niet mee zitten, omdat jullie als blinde hondsdollen tekeer gaan, terwijl jullie zelf geen enkele moeite doen om iets op literair gebied te presteren. O nee, sorry, dat kunnen jullie ook niet, was ik even vergeten. Graag willen en niet kunnen, dat moet vreselijk voor jullie zijn, vandaar dat jullie als loslopende krankzinnigen allemaal rare stootbewegingen maken, die alleen maar jullie zielige posities openbaart.

Als sjamaan weet ik dat je nooit je krachtdieren moet prijsgeven, want dan nemen eventuele vijanden daar maatregelingen tegen. Zelfs sjamanen onderling bestreden elkaar op die manier. Toch ben ik de beroerdste niet en verklap ik jullie graag, dat één van mijn krachtdieren de haai is. Ik voel de raderen gaan, hoe kunnen we die overmeesteren? Geen gemakkelijke klus, wees wel, want het is het meest geavanceerde roofdier in de oceanen en vele malen krachtiger dan de mens. Een reden temeer waarom ik maar weinig van jullie kakkerlakkenmentaliteit te vrezen heb. Gerrit Komrij was net zo'n gewiekste polemist als Hermans en hij moet iets in mij herkend hebben, toen hij mij vroeg: 'Joanan, hoe gaat het met jou?'. 'Ach, Gerrit, hoge bomen... weet je wel?'. Dat dulden de middelmatige rioolratten niet, die willen ze het liefste zo snel mogelijk met hun etterzagen omver zien gaan, zodat ze misschien nog een kans maken op de eeuwige roem. 'Je schrijft voor een elitair publiek!', zei mijn ex-uitgever eens heel terecht, maar toch hoop je dat je sommige net iets slimmere belhamels kunt opliften. En zo niet, dan zit ik er ook absoluut niet mee om ooit weer te verdwijnen in het grote, anonieme niets, wat de dichter Gerrit Kouwenaar zo formidabel heeft waargemaakt. Maar vooralsnog denk ik nog met een brede glimlach terug aan mijn scherpzinnige collega W.F. Hermans. Oeps, die zin zal wel weer kwaad bloed zetten bij de afkrakende anti-goegemeente... pret, vele malen pret!

Denkend aan Willem F polemiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 10 stemmen 121