Schrijnende verwaarlozing in de psychiatrie

In de NRC van 16 november 2013 staat het indringende, pijnlijke en choquerende verhaal van Hanneke Joosten 'Noodkreet voor mijn dochter', over haar 22-jarige dochter Joana Joosten, die gedwongen is opgenomen in een naargeestige inrichting even buiten Amsterdam.

Joana is een knappe jongedame, die voordien op het VWO zat, maar ze kreeg een ernstige psychose, waardoor ze ter bescherming van zichzelf onvrijwillig zit opgesloten in een sfeerloze blokkendoos, een gesloten psychiatrisch ziekenhuis, dat dienst doet als een doorvoerhaven. Joana wordt geobserveerd om tot een definitieve diagnose te kunnen komen, waarna ze naar een inrichting gaat, waar mogen we hopen wel adequate behandeling wordt gegeven, want dat is in veel instellingen lang niet altijd het geval.

Joana wordt hoofdzakelijk door haar moeder bezocht. Haar kamer is sterk vervuild en het raam kan niet open. Ze slikt anti-psychotica, ze beweegt nauwelijks, ze eet ongezond en ze praat niet. De verpleging wil haar niets opdringen, waardoor de stimulatie ook wegzinkt. De directeur heeft het over een 'heel ernstig geval', nou dan, waar wacht je dan nog op? Als de sodemieter naar een waardige verzorgingsplek voor deze onmondige cliënte zeg!

Ze vermoeden dat Joana aan schizofrenie lijdt. Als je daar na een jaar nog niet achter bent, dan ben je het ambt van psychiater niet waardig en moet je ontslag nemen, want incompetent zijn, is ook een vorm van fraude.
Geen wonder dat Hanneke haar dochter weer liever zelf onder haar hoede neemt. Rust roest. En nu heeft de fossiele, medische staf ook nog geopperd om Joana maar met shocktherapie te gaan behandelen, wat zeer gevaarlijke consequenties kan hebben, zoals ernstig geheugenverlies en een zombie-achtige toekomst.
Bekwame psychiaters, die nog de tijd willen nemen voor een cliënt worden alsmaar schaarser en door de druk van het snelle effectbejag wordt er vaak naar ouderwetse, barbaarse methoden gegrepen.

De overplaatsing van Joana is dringend gewenst, voordat die prutsers met elektriciteit gaan klungelen, waar ze ook nul-komma-nul verstand van hebben. Helaas voor Joana zit er geen Jack Nicholsson op haar afdeling, die een ontsnapping weet te regelen.

Er is een antroposofische inrichting tussen Utrecht en Amersfoort, maar er zijn ook nog steeds niet-antroposofische psychiatrische wooncomplexen, waar voor Joana zeker de nodige aandacht en verzorging zal zijn. Een noodkreet impliceert wanhoop en daarom vecht ik met deze pennenstreken voor een snelle verlichting van het vreselijk eenzame lijden, dat Joana nu ondergaat, terwijl het nu de hoogste tijd is om het roer van de falende koers drastisch om te gooien!
Desnoods stap ik naar de rechter of kaart ik het aan bij de heren/dames politici, zodat er Kamervragen over gesteld kunnen worden! (-) En dit zeg ik echt niet allemaal omdat onze namen bijna eender zijn, maar bovenal omdat ik laaiend van woede word bij zulk psychiatrisch mishandelen, terwijl een dichtgeklapte, oerlieve cliënte daarvan de dupe is. En haar moeder ook machteloos is gemaakt!