Hartenkreten

Ze was hevig geschrokken

Voor het eerst had ik een meisje meegenomen naar mijn ouders om haar voor te stellen. Ze heette Madeliefje. Ze leek er ook op met dat geelachtige neusje en daarboven die blonde haren. Ze zag er leuk uit met die lange blauwe jurk en ze droeg witte sokjes boven zwarte schoenen met zo'n leren bandje. Weet ik veel hoe ze die noemen. Zij was zeventien en ik zestien.

Ze was eerst verliefd op een vriend van mij, maar die kreeg meteen een hengst voor zijn harses toen hij aan haar borsten zat te wriemelen. Ik dacht oppassen Kees, daar niet aan wroeten.
Mijn ouders waren heel vriendelijk tegen haar en mijn jongere broers helemaal. Die waren jaloers, dat zag ik meteen.

We hadden al afgesproken, dat Madeliefje bij ons zou blijven eten. Spinazie, aardappelen, een ei en een karbonaadje en griesmeelpudding toe. Toen ze het woord spinazie hoorde boog ze haar arm, en riep:
''Popeye, daar word ik sterk van.''
We zaten heerlijk te eten toen mijn moeder tegen vader zei:

''Hé, ik krijg nog een kwartje van je.''
Moeder hield alle uitgaven en inkomsten precies bij, maar ze miste nog een kwartje.
Mijn vader deed graag boodschappen en had de gewoonte geld achter te houden voor zijn shag, hij was een kettingroker. Zijn zakgeld was daar niet voldoende voor.

Hij ontkende het en het gekift begon ruzie te worden. Madeliefje keek al angstig naar me. Thuis heb ik al heel wat ruzies tussen die twee meegemaakt en moeder had de gewoonte meteen iets naar je kop te gooien. Daar heb ik duiken geleerd. Opeens pakte ze een bord, waarop nog spinazie lag en keilde het naar vader, maar het bord nam een andere richting aan en ging vlak langs het lieve hoofdje van Madeliefje. Ik werd woedend op moeder en ging van tafel af en nam mijn meisje mee. Ze was hevig geschrokken.