Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Priëlen van verveling en woestijnen van eenzaamheid

Een verlammende atmosfeer had zich op die zondagen als een gewatteerde deken over de wereld gelegd. Waarom had mijn bewustzijn opdracht gegeven aan mijn ogen om met angstaanjagende precisie ieder takje, ieder blaadje, ieder kevertje waar te nemen dat zich vertoonde in een genadeloos januarilicht op het antracietgrijze asfalt van de paden van het park? Op zo'n middag leek de wereld haar adem in te houden. De windstilte van de eenzaamheid omgaf mij dan als een benauwend, verstikkend luchtledige, als een dichtgesponnen cocon, als een vastgeregen corset zonder ontsnappingsmogelijkheid.

Het was op een van de laatste dagen met moeder (Na de wandeling: haar gezicht op het kussen, als het ware gebeeldhouwd uit renaissancistisch marmer in het bed dat zij eens met vader deelde; haar ademhaling, gestaag en rustig; haar donkerblonde haar, dat nooit grijs zou worden, in een waaier neergevlijd)

In die tijden vlogen de zalige heerlijkheden van de Vervulling mij niet in de mond in het Luilekkerland van de Vervuldheid; de rijpe appels van de zelfgenoegzaamheid dan wel van de rechtmatige voldoening vielen bepaald niet van de bomen voor mijn voeten waar ik ze op kon rapen.....

Schrijver: I. Broeckx, 31 augustus 2014


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

2.0 met 1 stemmen 72



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)