Een gang naar Canossa?/Terugkeer in mijn slakkenhuis......

Meer dan vijfentwintig jaar geleden heb ik voor het laatst de wandeling gemaakt; de afstand afgelegd die mijn appartement scheidt van het gebouw (of de kazerne, of het gekkenhuis, of de gevangenis) waar ik gedurende negen lange jaren mijn werkplek en collega's had gevonden en waar ik op die (fatale of bevrijdende?) dag ben weggestuurd met gesnauw en gescheld en met de eveneens op een snauwtoon geuite mededelingen "dat ik niet binnen de cultuur van het bedrijf paste" en "dat ik nors was".

De vijandelijkheden van mijn leidinggevenden, de heren die ik altijd argeloos en goedgelovig als wel- en goedwillend had beschouwd, peperden mij de uitstoting uit het sociale milieu van mijn jeugd met hernieuwde kracht in en ik ben de gang gegaan, ik heb de wandeling gemaakt, terug naar mijn flatje, naar mijn appartementje, naar mijn cocon, naar mijn huis als van een slak, waarop het bittere zout van de wereld gestrooid is....

Moet het me spijten?

Moet het me spijten dat ik geen stenen meer voor brood krijg, moet het me spijten dat het inderdaad wellicht wel wat buitenissige gewas of de fleurige bloem van mijn persoonlijkheid niet kon opgroeien, opbloeien of gedijen op de harde, koude grond van de zogenaamde communicatie?
Dat zij verwelkte onder het regime van onmenselijk geroddel, gekonkel, ellebogenwerk, kwaadsprekerij en gepest?

Het spijt me nauwelijks.
De "eurotekens" heb ik niet in mijn ogen: in mijn stille, meditatieve afzondering kunnen voor mij andere bloemen bloeien, andere vruchtdragende gewassen opschieten, zoals daar zijn de vruchten van de stilte, van de eenzaamheid, van de filosofie, van de poëzie, van de literatuur, van de vriendschap, van de vrijheid, van de wijsheid, van de liefde......

werkkring ontslag ge ontslag genoegen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 7 stemmen 2.739