Hartenkreten

"Strangers in the night"

Het was die avond weer zo ver gekomen dat ik een bezoek ging brengen aan het Café-Restaurant.

Gelegen aan die "merkwaardige" snelweg die men als Avenue of Boulevard zou kunnen beschouwen of omschrijven en die eveneens geflankeerd wordt door het Verbeeten Instituut en het Twee Steden Ziekenhuis, oorden van onheil en verdoemenis, vormt het Café-Restaurant een uitzonderlijke enclave en oase van schoonheid, schijnbare veiligheid en consumptief genoegen; het herbergt een grote, langwerpige zaal, aan de wanden gelardeerd met werken van moderne kunst, met altijd gedekte en vaak gereserveerde tafels, beladen met chique tafelkleden, servetten, bestek en elegante kandelabers die altijd licht dragen.

Daarnaast zijn er de kleinere, meer besloten zalen, getooid door spiegels, kaarsen en uitbundig licht, waarin ik meestal mijn heil zoek en als een Fremdkörper, als een Displaced Person, als een uitgestotene uit de samenleving aanschuif, eventueel, maar gelukkig slechts zelden aangegaapt door hen die in de gelukkige omstandigheid verkeren in tweetallen te arriveren of te midden van grote gezelschappen te borrelen of te dineren.

De zaak loopt goed, er zijn altijd gasten, er is altijd vertier van drukke gezelschappen of gefluister van geliefden die met elkaar proosten op hun liefde.

En als een nomade in de woestijn, als een zonderlinge uitzondering bestelde ik ook die avond twee koppen chocolademelk in mijn schijnbare, bedrieglijke "thuis" van de zaterdagavond, waarin ik mij ondanks alles verlaten, vereenzaamd en opgelaten voel en allerminst getroost door mijn omgeving.

En zo moest het ook gebeuren dat ik op die duistere, regenachtige, heilloze avond Haar tegenkwam, mijn onbekende, maar vermoedelijk eveneens vereenzaamde overbuurvrouw, op een straathoek, in de voorjaarsregen, op weg naar dezelfde bestemming.......