Aan het ongeluk overgegeven?

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit".
De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze zijn mijn arme, totaal gedepriveerde broer niet gegeven. Daarom bonkt hij wellicht zijn voorhoofd te pletter tegen de wanden van zijn appartement, in machteloze en onbegrepen woede en wanhoop over de verlating die hem wordt aangedaan....

"Herkent hij jullie?", vraagt men mij. "Ja", antwoord ik: "hij herkent ons en hij verwelkomt ons".

Wij zijn inderdaad de zussen die aan zijn zijde staan op die oude zwart-wit-foto, in de ontwakende tuin, hand in hand met de betreurenswaardige ouders, levenslang getekend door het onmenselijke verdriet om het ongelukkige zoontje....

familie broer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 87