Voor het "vuurpeloton"?
De arts die sinds jaar en dag mijn huisarts is, greep, grabbelde en graaide naar hartenlust meerdere malen met haar handen in mijn weke, kwetsbare middenrif en ik vroeg haar eveneens meerdere malen, dodelijk ongerust, of ze "iets nieuws" geconstateerd had. Het antwoord was ontkennend, maar, weer achter haar bureau, vertrok haar fraaie, Chinese gezicht van ongeduld. "U maakt van een mug een olifant", verklaarde ze.
Het is niet eenvoudig of gemakkelijk een nacht door te brengen op de ziekenkamer onder een dun dekentje als men in afwachting is van de mogelijk fatale diagnose die, als men het treft, de volgende dag verstrekt zal worden.
De vernuftige, geavanceerde apparatuur staat opgesteld in de catacomben van het ziekenhuis en op mijn bed word ik vervoerd door de lange gangen en zie een werveling van beelden in vogelvlucht aan mijn ogen passeren.
Tenslotte verschijnt een arts aan mijn bed: "Nee, mevrouw, er is niets geconstateerd".
Mijn tranen vloeien. Ik mag naar huis......
Geplaatst in de categorie: lichaam
vermoeden
72
Geef je reactie op deze inzending: