In de verwoestende "omhelzing" van Alzheimer

Ik was mijn trage gang gegaan; langs het tankstation en langs het voormalige restaurant, op weg naar het Behandelcentrum en was een merkwaardig stukje Natuur gepasseerd; een open plek te midden van de stadse omgeving, gelardeerd met groen waar onverwacht boomstammen lagen opgestapeld.

In de foyer van Behandelcentrum "De Hazelaar" kan men een kop koffie verkrijgen en ik moest het zwart geüniformeerde meisje achter de counter daarvoor bedanken.

In de lange, brede, sfeerloze gang die leidt naar de verpleegafdeling bevindt zich een merkwaardige vitrine waarin kinderspeelgoed en poppenkastpoppen staan opgesteld; een schamele troost en een tot weemoed stemmende jeugdherinnering voor de slachtoffers en gedupeerden die hier passeren, vaak in rolstoelen, met wandelstokken en rollators, al of niet in het gezelschap van dierbaren. En aan de wand ziet men de ontroerende, schamele "kunstwerken": de schilderijtjes en tekeningen die de bewoners, mogelijk op de dagbesteding, vervaardigd hebben.

Mijn bezoek op de afdeling "Mondriaan" was niet welkom. Mijn vriendin stuurde me weg. Haar mooie huis, decor van jaren van lief en leed, staat leeg. Zij zal het nooit meer betrekken. De verwoestende ziekte die men de naam "Alzheimer" heeft gegeven, sloeg
toe en houdt mijn vriendin in haar verwoestende en dodelijke "omhelzing".

behandelcentrum kinderspeelgoed vriendin ondergang

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 73