Hartenkreten

Een volwassen man danst de polonaise......

Het autobusje was zijn gestage gang gegaan door de zomerse landerijen, was de Belgische grens gepasseerd en had etablissement "De Kaasboerin" in Mol bereikt.

Aldaar zouden we getrakteerd worden op "Het Nederlandse Lied". De gebeurtenissen van deze middag hebben mijn grote schrik en verontrusting opgeroepen.

Nogmaals: tot mijn schrik en verontrusting zag ik een van de heren uit ons gezelschap, die gewoonlijk "het handje van de senioren vasthoudt", opstaan van zijn stoel aan de lange tafel en even later zag ik zijn achterwerk in de roze pantalon deinen aan het eind van de lange optocht die zich voortbewoog door het lokaal te midden van een krijsende en gillende menigte terwijl door een artiest van twijfelachtig kaliber die enthousiast de microfoon hanteert en die chansons te berde brengt die op clichématige wijze de liefde bezingen die kennelijk nooit verrassingen kent en die steeds dezelfde aloude patronen en gestalten aanneemt die de mensheid altijd al bezield hebben tijdens de oneindige tijden waarin zij onze planeet bevolkt.

Kennelijk, maar zeer ten onrechte, zeer onder de indruk van het matige en weinig overtuigende "charisma" van de zanger, toont een mevrouw tegenover mij aan de lange tafel bij voortduring haar uitbundige glimlach; ze heft haar handen en armen en deint hartstochtelijk in de rondte.

Tot het uiterste verkrampt zit ik erbij en kan niet anders wensen dan dat de heilloze vertoning acuut ten einde komt, alsmede het onheuse toneelspel en de tenenkrommende en waardeloze voorstelling en komedie...