Longperikelen (vervolg)
Op het computerscherm had zich altijd al, sinds lange jaren, de kronkelende lijn vertoond die was als een brutale, buitensporige rivier die telkens verkoos buiten haar oevers te treden, gekenmerkt door de instortingen en oplevingen die de gemene ziekte die men "astma" noemt mij dicteerde.
Het was niet schrikbarend druk geweest op de röntgenafdeling van het Twee Steden Ziekenhuis en ik had mijn naakte, weerloze lichaam tegen de machine moeten duwen als in een ongewilde, ongewenste omhelzing, als in een omstrengeling die men veel liever elders en met zozeer andersoortige bedoelingen volbrengt.
De COPD rukt op als een niet meer te stuiten leger te velde en de onherroepelijke aanvallen overrompelen telkens weer mijn oude lichaam. De medische machine in het achterkamertje van het ziekenhuis beneemt me welhaast de adem en de zware medicijnen die het onwillige lichaam op zich moet toelaten zijn onontkoombaar en niet meer te vermijden.
Ondanks alles had het wonderbaarlijk mooie licht van een beginnende zomer; de zomer van mijn zeventigste levensjaar gespeeld over de wanden van de wachtkamer in het ziekenhuis en op mijn weg naar huis toonden de rododendrons hun lichtpaarse bloei....
Geplaatst in de categorie: ziekte
ziekenhuis
137
Geef je reactie op deze inzending:
Ook ik zit met twee HEPA filters aan. Met name in het weekend in de nacht wanneer de meest extreme stoffen in de Petrochemie gemaakt worden vanwege de veel mindere aanwezigheid van mensen op het terrein bij bijvoorbeeld Axxo Shell en meer van deze gifbelten. Zou ik dan de filters uitzetten dan is het constant blaffen van het hoesten als een Duitse Herder op steroïden. Het ligt ook een beetje aan hoe de wind staat. Komt deze bij Pernis, Botlek, Europoort en de Maasvlakte vandaan dan is het foute boel. De wind is min of meer mijn "Russisch Roulette" met Gods vinger aan de trekker.