De stilzwijgende relicten van een lang leven......

De kou van een late novemberavond drong door mijn dunne jas en de nacht lag als een donkere deken over de wereld toen ik de afstand tussen de beide woningen te voet overbrugde. Mijn zozeer dierbare woning waarin ik al dertig jaar nutteloos de ongenadige tijd gepasseerd heb, lag erbij als een verwaarloosd en onttakeld, ontredderd slachtoffer, als een ziek kind dat de tranen deed opspringen in mijn ogen hoewel het vanzelfsprekend slechts gaat om morsdode materie en allerminst om een menselijk wezen dat met recht mededogen teweeg zou kunnen brengen.....

Maar hoe het ook zij; de relicten, de neerslag van mijn zeventig levensjaren toonden zich stilzwijgend, maar niettemin spraken ze tot mij in een wonderlijke taal, die ik alleen kan verstaan......

emoties woonoord overblijfselen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 47