Glimlach uit een verre, vreemde wereld

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand te overbruggen die door de jaren van scheiding alleen maar groter was geworden.

Ik vroeg mij af hoe zij ooit zouden kunnen bevroeden welke paden mijn voeten in de tussentijd bewandeld hadden, welke hemelstreken mijn hart en ziel doorkruist hadden gedurende de jaren waarin ik hen niet gezien had. Zij hadden een teken van leven afgegeven dat de voortschrijdende vervreemding niet kon stoppen. Ik was in werelden geweest, ver buiten hun bereik, waarvan zij geen weet hadden, geen besef, geen kennis; werelden te midden van de andere miljoenen universa waarin het mensenhart kan verkeren. Nooit meer zou ik hen kunnen zeggen waar ik vertoefd had. Tevens vroeg ik mij af of hun kaart tot schamel troostmiddel moest dienen na mijn jaren van rouw, waarin zij niet deelgenomen hadden, waarvoor zij geen belangstelling gehad hadden.
Merkwaardig plotseling was hun foto tot mij gekomen. Een bewijs dat zij nog bestonden na jaren van stilzwijgen en radiostilte. Moest ik antwoorden met mijn portret waarin de lijnen van het verdriet gegraveerd staan? Ik besloot geen kaart terug te zenden...

familie kerstkaart vervreemding

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 98