De kade van het afscheid

Daar moet het zich afgespeeld hebben, daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst, daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar naoorlogse silhouet verkregen had, maar toen de Sint Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals altijd al.

Toen, aan die Kade (het moet 1955 geweest zijn) heeft mijn vader voor het laatst gewuifd naar zijn broer en schoonzus die op het volgepakte schip tussen de mensenmenigte de verre reis aanvaardden.

Het klaaglijke signaal dat de oceaanstomer over de wateren uitzond, overstemde zijn afscheidsgroet en het geluid van zijn stem ging verloren te midden van de rumoerige mensenmassa.

De deining van de woelige oceaan zou de moeder, mijn tante, en haar ongeboren kind bepaald niet zachtzinnig wiegen en dragen tot zij de inhoud van haar maag aan de vissen zou moeten prijsgeven.

De barakken die hen aanvankelijk tot onderdak dienden in het verre land konden niet de verwezenlijking betekenen van de droom die hen had doen vertrekken. En ook in later jaren vond het heimwee vermoedelijk geen woorden in de opgetogen en enthousiaste brieven over het prachtige huis en de nieuwe auto.

Het onontkoombaar en onoverkomelijk verlangen naar de straten, de huizen en vooral naar de mensen van hun geboortestad werd slechts verdoezeld door de kleurige foto's en de totale vergissing van de overtocht werd hier waarschijnlijk door gemaskeerd.

We schrijven 2025. Mijn tante en oom zullen niet meer kunnen vertellen of het Australische Avontuur een vloek of een zegen, een droom van gelukzaligheid of een helse nachtmerrie van ongeluk en heimwee is geweest. Hun graven en hun verleden liggen in het verre land dat eens hun toekomst voor hen betekende...

afscheid familie heimwee

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 166