Ontmoetingen in het openbaar vervoer (vervolg)

Ze sprak op een danig onverstaanbare manier, waarbij haar bruin aangeslagen ondergebit zichtbaar werd. Ze had naast me plaatsgenomen in de bus die zaterdagmorgen en ze vormde mijn enige aanspraak en/of gezelschap, dus antwoordde ik maar met "ja,ja" en "nee,nee" zonder een opmerking te plaatsen over het onbegrip en de onverstaanbaarheid die haar gebazel voor mij met zich meebracht.

Ik was gaan zwemmen en het koele, klotsende water had mijn lichaam omhuld als een vloeibare mantel en het had mijn zenuwen gekalmeerd. Zij was de stad in geweest en ze had het spektakelstuk bekeken dat de gilden hadden opgevoerd ter ere van de nieuwe burgemeester, wiens gezicht, gesierd door een brede glimlach prominent stond afgedrukt in de plaatselijke kranten.

Toen de bus op het Stationsplein arriveerde, zagen we vele jongeren en meisjes met elegante lange benen als antilopen; hun lach klonk als een carillon en was fris als een bergbeekje dat over rotsen springt en de jongens waren stoer en mannelijk, met de eerste nachtelijke avonturen net achter de rug en met glanzende ogen die als het ware uitzicht boden op een schitterende en veelbelovende toekomst.

En overal in de stad zijn posters aangeplakt die de nieuwkomers aan de Universiteit welkom heten ("Jeffrey, Evelien, Lisa").

Het was veertig jaar geleden dat ik me eveneens tot de bonte schare van de studenten mocht rekenen en ik zou nog wel eens met hen de collegezaal of de aula willen betreden!

individu ontmoetingen studenten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 38