Ontmoeting in een Duitse stad

De stad is sfeerloos geworden, sfeerloos gemaakt nadat helse bombardementen haar middeleeuwse en renaissancistische luister vernietigden die in later jaren vervangen werd door een welhaast eenvormige architectuur.

De dramatische staketsels, de overblijfselen van de herenhuizen, hadden zich afgetekend als kale silhouetten tegen de gevel van de kathedraal die op wonderbaarlijke wijze gespaard bleef en die tot op de dag van vandaag haar torens ten hemel heft in een wedijver met de sterren, met God.

Aan haar voet strekt zich nu een gigantisch koopparadijs uit dat heel de EEG en half hongerend Afrika kan voorzien van CD's en van mosgroene en turquoise beha's, om maar enkele artikelen te noemen.

Duizenden mannen en vrouwen doorkruisen de straten, door elkaar heen krioelend als mieren, op jacht naar de goederen, op jacht naar gekocht geluk.

Onze reis had gevoerd naar deze metropool aan de Rijn. En te midden van de menigte zag ik die ene mevrouw met zilverwit, opgestoken haar en gekleed in zalmroze regenjas, die mevrouw op wie mijn oog viel en wier verleden en meisjesjaren mij onbekend bleven, evenals haar (oorlogs?)herinneringen, opgeborgen in de natuurlijke ladekasten van haar brein, evenals haar gevoelens evenals haar bestemming.

Na mijn thuiskomst scheidden ons honderden kilometers en nog denk ik aan haar, op wie mijn oog viel om een onbekende reden, als wilde ik een van de miljoenen uitkiezen, een van de miljoenen beschrijven, een van de miljoenen in gedachten houden, misschien omdat het zozeer ondoenlijk is hen allen waar te nemen, van hen allen te houden....

individu

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 24