Verhalen

Champagne

Een zuidelijk heuvelflank.

De zon doet de druiven zwellen, een magere oogst met een volle smaak.
Chardonnay, Pinot Noir, namen die aan het verhemelte blijven kleven.
De plukker ritselt tussen de ranken met stompe nagels, behoedzaam, zonder de schil te schenden, het vruchtvlees te kneuzen.

De trossen worden onmiddellijk geperst. Gist ontzuurt en voedt de wijn.
De boer waakt over het kwik dat op hetzelfde peil moet blijven.
Hij schuilt als een monnik in de kelder.
Hij giet rietsuiker in een maatbeker en pompt wat koolzuur in het eiken vat.

Nog minstens een jaar moet het rijpen in schuine flessen, zodat het vuil naar de hals drijft. Dan laat men de halzen bevriezen, de stop wordt gelicht en de gifdamp ontsnapt.

Nu zet de kelner zijn duim onder de kurk.
Knal!

Het knisperend schuim omspoelt zijn handen.
De sprankels in het glas jagen mijn zorgen naar de zolder.