Eenzaam
Kleine Daisy zat voor het keukenraam en keek de straat in waarlangs haar zusje Gerdien terug moest komen van school.
Dikke vliegen zoemden tegen de ruit en zij probeerde deze met haar wijsvinger te volgen. Ze gingen dan sneller bewegen en dit vond zij grappig.
Zij drukte er een plat. Er kwam een bloedvlek op de ruit en ook haar wijsvinger was besmeurd. Vleugeltjes en pootjes kleefden er nog aan.
In haar mond sopte zij haar vinger weer schoon.
Daisy vond dit een leuk spelletje. Zij probeerde nu een vlieg te pakken; dit was moeilijker, maar het lukte. Hij werd van zijn veugeltjes ontdaan en viel op de vensterbank. Hij bewoog nog een klein beetje. Dit was heel spannend en zij had er plezier in. Steeds meer vliegen ving zij en schoof deze een voor een naar het hoekje tegen het kozijn, dood of nog levend.
Gerdien had haar tellen geleerd en nu wilde Daisy net zo veel beestjes vangen als tot waar zij kon tellen. Ze wilde hen bewaren om haar zusje te laten zien wanneer zij uit school kwam; zij had er al tien.
Daisy keek om zich heen; op de rooktafel in de hoek zag zij een luciferdoosje.
Hierin kon zij haar vliegen opbergen. Zij draaide het doosje om en de kleine stokjes rolden eruit.
Toen zij de vliegen erin had verzameld hield zij het doosje tegen haar oor; het gonsde van binnen. Het geluid was het zelfde als wanneer zij haar hoofd tegen het zachte poezelijf van Moortje aan hield.
Tante Gea zag waar Daisy mee bezig was; zij werd kwaad, pakte de vliegen af en gooide hen in de vuilnisbak.
De lucifers moesten weer terug in het doosje en voor straf moest Daisy de ramen schoon maken.
Met een lap zwaaide ze langs de ruiten. Het bloed ging wel weg maar omdat ze ook de gemorste melk van Moortje had moeten opdweilen, werd het raam nu wit. Huilend poetste zij verder maar kon er bijna niet meer doorheen kijken. Zo kon zij Gerdien niet zien aankomen.
Terwijl haar gezicht bijna tegen het glas kwam zag zij dat haar adem de ruit wazig kon maken en dat ze dit nu gemakkelijker weg kon vegen.
Er kwam snot uit haar neus omdat zij verdriet had.
Nu hoorde zij tante aankomen en probeerde snel haar neus en ogen schoon te maken met de doek. Zij wilde groot en flink zijn. Als je vier jaar was mocht je naar school. Niemand mocht zien dat ze verdriet had.
Tante Gea pakte met een ruk de lap van haar af en spoelde hem onder de kraan schoon. Waarom was Tante Gea altijd boos op haar en mocht zij nergens mee spelen? Waar waren haar Pappa en Mamma? 'Dood'! zeiden ze, maar wanneer kwamen ze weer terug? De vliegen waren ook dood en weggegooid. Wanneer je dood was kon je niet meer bewegen, dat had ze nu gezien bij de vliegen.
Maar alleen zonder vleugels konden zij nog wel lopen. Zouden Pappa en Mamma nu kunnen vliegen? Zij konden 'engels'worden, had Oma verteld. 'Engels' hadden ook vleugels. Haar tante maakte nu zelf de ruit schoon. In de verte zag zij haar zusje aankomen, of was het iemand anders? Gerdien leek heel groot en stoer met zo'n schooltas. Waarom mocht zij niet met haar mee naar school?
Het was niet eerlijk dat iedereen haar in de steek liet.
Ja! het was Gerdien die er aan kwam, nu wist zij het zeker.
Daisy rende naar de krant die ze s'morgens had opgezocht uit de krantenbak.
Het was een tijdschrift met een groot stuk wit erin; zonder de zwarte letters.
Daarop kon ze schrijven samen met Gerdien. Ze wilde haar naam kunnen schrijven.
Haar grote zus had een potlood met daaraan een toverstiftje. Hiermee kon je het papier weer wit maken wanneer het niet goed was wat je schreef. Wat fijn dat Gerdien er was; zij leerde haar veel; zij leerde haar schrijven.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
Eenzaamheid
589
Geef je reactie op deze inzending:
Liefs Gerry