Verhalen

Een voorbeeld van een liefdesbrief

Over wie mijn beste vriend is kan ik, Lydia, kort zijn: dat is de Inspecteur der Directe Belastingen!
Steeds als ik uitgeput ben van bijvoorbeeld het schrijven van verhaaltjes voor jullie en een heerlijk rustig weekeinde tegemoet wil gaan, schrijft hij mij een liefdesbrief, gestoken in een paarse envelop.
Zodat ik die vooral niet over het hoofd zal zien.
Altijd vóór een nieuw weekeinde, zodat mijn weekeinde al niet meer genoeglijk is, verpest als het is door mijn liefste.
Altijd, altijd op júist zaterdagochtend zie ik dat in een paars envelopje gestoken herinneringsepistel waarin mij opnieuw om geld wordt gevraagd.
Heb ik niet.
Van mij wordt toch weer een reactie, een nadere verklaring verlangd: waaróm dan niet?
Ach nee, schrijft hij maar zo simpel – allerlei ingewikkelde zinnen bevatten zijn beantwoordende liefdesbrief, en altijd in de derde persoon, zoiets als:
De Inspecteur heeft besloten aan Uw verzoek tot vrijwaring voor betaling geen gehoor te geven. Als gevolg hiervan is…
Jaja.
De rest geef ik hem, u en mezelf cadeau; heeft hij zelf geen eurootjes – wat móet hij toch van mij.
Mij een biet!

Waarom schrijft mijn liefste zo?
Hoe anders zou ík mensen benaderen die Aanslagen krijgen die hen als een Aanslag op hun psychisch welbehagen treffen.
Ik zal een poging wagen tot het schrijven van een simpel voorbeeld hoe het anders kan:

Mijn liefste Lydia,
Ik las tot mijn genoegen dat jij niet wilt betalen.
En tot mijn leedwezen dat jij niet kunt betalen.
Hoe levendig kan ik me dat alles voorstellen, het smart me dat ik jou zo vaak van je zielsrust beroof door jou met mijn dorre missiven te confronteren.
Maar weet je wat?
Ik zal je de verschuldigde eurootjes posten.
In een verzegelde envelop.
Daarna stuur jij die gewoon door naar mijn bureau!
Afgesproken?
Met alle liefs, de jouw toegenegen inspecteur ;-)

Kijk, zó kan het ook!