Julie Baude 2. Wraak! Wraak!

Maandag:
Vrijdag was heerlijk! Toffe groepen en een fijne sfeer. Als ik thuiskwam, stonden er 5 berichten op mijn antwoordapparaat. Ik heb ze niet beluisterd, gewoon in mijn zetel geploft en naar een romantische komedie gekeken. Ik wou gewoon dat heerlijke gevoel behouden van populair zijn. Ook al waren die 5 berichten hoogstwaarschijnlijk allemaal van mijn moeder. De fles wijn was trouwens een goed gezelschap bij de film: troostend, zacht en toch droog en vooral: rustig. Champagne daarentegen zou te bubbelig zijn. Kortom: een goeie vriend, die wijn.

Moeraert kwam daarnet naar mijn bureau. Ik dacht dat hij me ging vermoorden vanwege dat artikel over die bloembollen. Met een dodende blik stapte hij op me af. Dat was raar want normaal is hij zo pretentieus om iemand te sturen die me uiteindelijk komt halen om tot bij zijn bureau te gaan. Deze keer kwam hij in hoogsteigen persoon. “Mijn ontslag is nog maar 2 seconden verwijderd”, dacht ik. Maar hij legde zijn hand op mijn bureau en zei: “Dat is ook de eerste keer dat je iets persoonlijks laat doorschijnen in zo'n objectief onderwerp. Goed gedaan.” En liep dan weer door om 5 mensen af te blaffen. Zalig!

Die middag schoof ik aan bij Simon aan tafel. Lisa had een vrije dag gekregen, geen idee waarom. Het gesprek verliep goed, hij vertelde over zijn laatste verovering, maar ik kon het al horen donderen in Keulen. De volgende vraag brandde gewoon op zijn tong:
“En hoe is het met die vent van jou? Nog steeds samen? Hoelang al, 10 maanden, geloof ik, is het niet?”
“Het is al 2 weken gedaan..”
“Tja, Julie, mannen zijn niet te vertrouwen, kijk maar naar mij. Je hebt 2 soorten: diegenen die het verbergen en diegenen die er openlijk voor uitkomen. Daarin heb je nog een onderverdeling: de trotse mannen en de mannen die het niet spontaan zeggen, maar het ook niet ontkennen”, vertelt hij vloeiend terwijl hij zijn salade gedrenkt in mayonaise opeet.
“Heb jij soms een boek daarover geschreven of studeer jij ze allemaal?”
“Komaan Julie, je gaat me niet vertellen dat die vent van jou geen ander had en jou een aanneembare reden heeft gegeven om bij je weg te gaan. Dat kan niet, jij bent fantastisch”.
“Daar dacht Hans dan toch wel anders over… Je hebt gelijk. Hij had al 3 maanden een ander. Ik schaam me zo.”
“Je hoeft je niet te schamen. Het spijt me dat ik er zo koel over kan praten, maar het is de realiteit.”
“Wel, eigenlijk heb ik geen zin om de realiteit zijn eigen gang te laten gaan. Sinds Hans laat ik niet meer over me heen lopen.”
“Goed gezegd! Maar hoe ga je dat aanpakken?”
In m’n ogen verschijnen fonkelingen.
“Ik ga wraak nemen.”
“Whoeoe, wraaklustige dame.”
“Ik meen het. Ik moet alleen nog uitdokteren hoe”, zeg ik met een glimlach.
“Weer aan de slag, nu”.

De hele dag moest ik nog aan mijn wraak denken. Niet aan mijn plan, maar aan de gedachte. Mijn balpen heb ik helemaal kapotgebeten terwijl ik met een gehypnotiseerde blik voor me uitstaarde naar een affiche voor een concert van Frans Bauer.
De 5 berichten op m’n apparaat waren van uiteenlopende personen. Eentje was uiteraard van mijn moeder. Wanneer het 4e bericht gedaan was en het 5e begon, hoopte ik dat het van Hans zou zijn. Ik viel weer bijna even in een put van wanhoop toen ik hoorde dat hij het niet was maar zag in mijn val de fles wijn staan. Één glaasje kan geen kwaad. Op mijn komende overwinning!

Schrijver: leen veldeman, 16 juli 2007

lveldemanhotmail.com

humor ontspanning wr ontspanning wraak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.8 met 6 stemmen 579