Julie Baude 1. Herboren
Op de redactie. Julie is 23, redactrice en heeft een job met regelmatige uren. Net gedumpt, vol wraak, is ze van plan zich te wreken op haar baas, die duidelijk laat merken dat ze niets waard is, en haar ex, die haar op afschuwelijke wijze heeft laten zitten door domweg te laten weten dat hij een ander heeft, al 3 maanden lang.
9h00: Ze kunnen allemaal de pot op. Net geprobeerd te parkeren op de parking van de firma, tot plots die ‘fancy’ auto van hoofdredacteur Moeraert mijn vaste plaats inpalmde. Zelf zit hij telkens te klagen op elke vergadering dat er aparte parkeerplaatsen moeten voorzien worden om, en ik citeer, ‘de hogere klasse van de lagere klasse te scheiden’.
Ik wed erop dat vanaf hij mijn auto zag (opvallend rood), optrok tot 100 per uur om mijn autootje voor te zijn. Ja, deze ochtend had ik zelfmedelijden. Daardoor heb ik mijn auto een stuk verder moeten parkeren want alle plaatsen waren bezet. Ik ben eens 2 minuten later, en dan is plots iedereen op tijd en krijg ik de volle laag als ik binnenkom: een immense stilte en 200 ogen op mij gericht.
Vreselijk hoe ik de voorbije week nu al opsta met tegenzin en lak aan de wereld. Nooit gedacht dat een realist als ik nog zo zou treuren om een verloren liefde. Maar volgens mij is dat niet de hoofdreden. Mijn vrienden betekenen namelijk zeer veel voor me, en net vorige week heeft Moeraert mijn beste vriendin die aan het bureau voor mij werkte, een verdieping lager geplaatst. Ik zal maar beginnen aan dat artikel over bloembollen en graskwaliteit in de winter. Heb echt zin om naar boven te gaan, op Moeraert zijn deur te kloppen en eigenhandig een bloembol in zijn strot te duwen met de woorden: “met al dat gekwijl van jou, zou het een mooie bloem kunnen worden, maar ik vrees dat hij een stinkende adem als die van jou als fataal zou ervaren!”.
Wat men allemaal niet zou doen voor een loonsverhoging.
12h00: Lunch met Lisa! Haar verhalen maken mijn hele dag goed. Een verdieping lager werken de critici namelijk. Lisa mag elke vrijdag naar een optreden gaan en dan haar eigen gedacht neerpennen.
“Ga je deze vrijdag niet eens mee?”
“Vrijdag? Ik? Wel euh…”
“Komkom, ik weet zeker dat je tijd hebt en ik ga je nu geen tijd geven om een smoes te kunnen bedenken. Je kan je er 4 dagen mentaal op voorbereiden want we zijn nu maandag.”
“Ik heb niet echt zin in iets groots. Ik dacht eerder aan iets te gaan drinken, wij twee.”
“Iets groots? Meid, het is geen Rock Werchter hoor. Het is in een jeugdhuis, zoals meestal wel. Ik kom je halen om 7 uur. Nu moet ik weer gaan werken. Doei!”
Ze kan me wel steeds overhalen, dat wel, maar thuis is er niemand die me aanmoedigt. Daar wacht niemand me op, staat niemand klaar aan het fornuis, zit niemand te wachten op een saai verhaal van mij.
Mijn leven is behoorlijk saai geworden, besef ik nu. Dat moet veranderen! Vanaf morgen, dinsdag, zal ik die hele verdomde redactie eens laten zien WIE Julie is. Wat als ik vandaag al eens stiekem begin bij die bloembollen? Hmmmmm.
18h00: artikel klaar. Ik leg mijn artikel in het vakje dat straks door Moeraert zal meegenomen worden en kan mijn innerlijke slappe lach bijna niet verbergen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
humor
456
Geef je reactie op deze inzending: