Hoe liefde haat werd
Welkom in het verhaal dat mijn leven verwoordt. In dure woorden, te lange, uit de context getrokken zinnen, en een samenhang die zich definieert als 'van de hak op de tak, van boom naar boom en niet zo heel lang daarna, van bos naar bos'.
Grappig, want ik zie door de bomen het bos niet meer.
Ik wil graag beginnen, maar moet je allereerst kwijt, dat als je iets los moet laten, je moet beginnen de liefde te gaan haten.
Loslaten heb ik nooit willen proberen, daar zijn heel wat levenslessen mee gemoeid, heb ik al op jong weten te filosoferen.
Hoe liefde haat is geworden...is nog niet zo'n heel lang verhaal. Zo zijn ze allemaal.
Maar omdat het mijn verhaal is, nog niet uitgesproken.
Je zei dat je me zou helen
maar hebt me nu gebroken
Ik kan niet verloochenen wie ik heb gekend
alsof je zomaar iemand anders bent.
Moet ik erkennen wat anderen over mij hebben gelogen?
Heeft wat mij de waarheid leek, mij dan echt zo bedrogen?
Jij was het antwoord op mijn levensvragen.
En als ik niet meer verder kon, zou jij me dragen.
Maar voor echt een hulpverleners-relatie, heb je twee mensen nodig,
anders heet het adoratie.
En ik, naief dat ik was, dacht dat het dit keer anders zou zijn. Elke les wordt anders gegeven, maar eindigt altijd weer bij het refrein. Nu ben ik niet langer zo vreselijk verward:
nu ben ik gewoon verloren, totaal verhard.
Het begint niet met je eigen regie, een ander zal het schrijven.
En Ik vergat dat jij het verhaal was, en niet de schrijver.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: verdriet
haten
827
Geef je reactie op deze inzending: