Alle inzendingen over verdriet

De bejaarde groenteman kwam in die tijd nog altijd iedere week de groenten bezorgen. Mijn moeder had er een handje van relaties te onderhouden met klusjesmannen, leveranciers en winkeliers, overigens nooit erotisch, maar om op half-vriendschappelijke en hoogst oppervlakkige wijze te babbelen over hu...

Het waren haar lievelingsboeken; een bundel met "cocktails"; badinerende stukjes die vooral ook over het huishouden gaan en wat daarbij zoal komt kijken en een boek met Franse recepten van Heleen Halverhout. Het waren de boeken van mijn overleden moeder en ach, als ik hun bladzijden zo opsla, drin...

In een sfeer, in een omgeving, in een buurt waarin men bij voorkeur niet vertoeft wegens het schrijnende en uiterst pijnlijke gemis van zelfs het meest geringe genoegen dat een kennismaking met de Schoonheid ondanks alles in de meeste gevallen betekent, stond ik lange tijd te kleumen terwijl de kou ...

Achter de hoge flat aan de Sweelincklaan strekt zich een feeëriek park uit, waar herten ronddartelen en uitrusten en waar in het voorjaar verliefde stelletjes genieten van de zon, van het water, van het groen en van hun liefde. Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn...

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel. Droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken. Droefheid om de moeder die de zoon had m...

De "Huiskamer voor Pleegouders", mij tot nu toe onbekend, bevindt zich onvermoed in een pand dat enigszins afzijdig ligt aan het Wilhelminapark en dat eveneens behoort tot het uitgebreide en veelzijdige scala van instanties en instituties waarmee de hulpbehoevende Tilburgse bevolking wordt onderst...

Op een van mijn talrijke maar nutteloze wanhoopsexpedities naar het stadscentrum had ik mevrouw al eerder ontmoet, maar ik herkende haar verouderde gezicht, getekend door diepe lijnen, aanvankelijk slechts met enige moeite... Het alomtegenwoordige leed, in ieder geval weer verschillend en kenneli...

De vrouw zit op het strand, vlakbij de rustig kabbelende zee. Dat was vandaag vier maanden geleden wel anders. Toen was de zee woest, hoge bulderende golven sloegen neer op het strand. Ze was toen hier met haar zoontje van vijf jaar. Haar zoontje vond het prachtig, die woeste zee. Hij rukte zich los...

Met een snelle auto is de afstand Tilburg - Nijmegen gemakkelijk te overbruggen. De imposante Waalbrug wachtte vandaag als het ware al op ons en toen we op de plaats van onze bestemming gearriveerd waren, zagen we in de verte en in de hoogte de petieterige figuurtjes van het verkeer op de brug. Onze...

Bij "Multivlaai" (waar zelfs een busje met daarop de naam van de genoemde zaak in trotse kapitalen voor de deur staat) stonden vandaag zoals altijd de diverse heerlijke, kleurige vlaaien te pronken onder de toonbank. Maar het gonsde in de winkel: de vader van de verkoopster was overleden. Haar d...

Gekleed in zijn geruiten colbert zat mijn vriend vóór me; he-man of altijd kind gebleven? Brede, indrukwekkende mannelijke schouders die de welhaast onbeheersbare stortvloed van mijn tranen zouden kunnen stelpen of een wankel, fragiel staketsel dat al op instorten staat bij de minste of geringste ...

Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde... Het lieflijke...

BEA, NICO EN JAN JACOB spontane ontmoeting en het TroostGedachtenis-concert en -Kerkdienst van 12 en 26 november a.s. in de Westerkerk Ze zaten aan een visje Ze zaten met hun 2: Bea en Nico Bij de Volendamse Vishandel Aan de Kinkerstraat in Amsterdam Maar die 2 werden er 3 Ik, ...

"Curae leves loquuntur, ingentes stupent" ("Kleine zorgen daar praat men over; over grote zorgen zwijgt men") aldus leerde ik op school en ik weet nog altijd niet of je daarom bleef zwijgen tijdens onze zo frequente wandeltochten op die zondagmiddagen.... Later, veel later kwam het mij ter or...

Stil en verlegen zat ik in een uithoek van het terras terwijl mijn tranen vloeiden. Bittere tranen om de gemene kwetsuur, afgevuurd op mijn hart als een projectiel, als een onomkeerbare pijl met uiterst trefzekere uitwerking. Het bittere leed stapelde zich op en het bereikte onvoorziene, ellendige...

Het verdriet dat zich schuilgehouden had in duistere, verborgen uithoeken van mijn ziel, geest en gemoed brak los uit de kluisters en het bevrijdde zich en een wilde stroom van tranen baande zich een weg naar buiten, als een tomeloze, onbeteugelde rivier.... Een Cerberus bevindt zich op mijn weg,...

De Opstapbus is voor komen rijden en ze hobbelde aanvankelijk door de straten die geen schoonheidsprijs verdienen. Later voerde onze chauffeur ons met ferme hand over de snelweg naar onze bestemming, het dorp Zundert. Het landschap buiten weerspiegelde een desolate winter. In het pannenkoekenresta...

Een kastanjeboom met trotse, witte kaarsjes die in de verte zichtbaar is, vormt een merkwaardig contrast met het geheel verwaarloosde en verloederde interieur en zij kan meneer en mevrouw niet troosten. Zij rijst op tussen bouwvallige panden en ingezakte daken in een achterbuurt. Meneer en mevrouw h...

De zonneschermen zijn opgetrokken bij "Anvers" aan de Oude Markt en ik neem op het tarras een plaats in beslag voor een kop Earl Grey thee. Starende blikken van verschillende bezoekers en passanten. Ik vraag me af wat er in feite voor bijzonders is waar te nemen. Serveersters met een lang, zwart s...

Zachte voorjaarsregen tikt tegen mijn vensters en trompetgeschal weerklinkt uit de speakers. De trompetten heffen een treurige melodie aan; een treurnis die correspondeert met het verdriet in mijn hart; beter gezegd met mijn dode hart dat in mij rust; dat niet kon genezen, niet kon herstellen van de...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenot...

Mijn oude leren bank vertoont scheuren en gaten. De bank vormt een erfstuk uit mijn goede, solide, oude ouderlijke huis. De schade aan mijn bank is als de wonden, geslagen in mijn hart door de talloze kwetsuren uit een lang leven: door armoede, liefdesverdriet, desertie en de harde, wrede woorden va...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt.... Na de zoveelste ruzie stapelde mijn leed zich op als een ongewenste Toren van Babel; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk t...

Wat troost ons nog te midden van de grauwheid, de grimmigheid en de eenzaamheid? Is het het zachte timbre van de regen die ruist en neervalt en ons omhult als een gordijn nadat sneeuw- en ijsvelden ons overvielen? Is het de aarzelende lente die al in februari aantreedt achter het venster met blauw...

Vader, je hebt op je kantoor, waar tot je treurnis en diepe vertwijfeling je noodlottige en ongewilde carrière zich voortsleepte, dag aan dag, jaar na jaar en wel gedurende veertig jaar je eindeloze en nutteloze berekeningen moeten maken, terwijl het leed en het ongeluk als het ware uit je poriën ...

Het toeval wilde die dag dat ik op de zitplaats bij de bushalte die ik altijd bezette als ik terugkwam van mijn vriend, een ring aantrof; deze lag daar min of meer onopvallend maar zijn aanwezigheid kon me toch niet ontgaan. Hij bleek bezet te zijn met een guirlande van kleine, schitterende, lichtpa...

Zeg T, goedemorgen meis alles goed en thuis ook, vraag ik als we aan de kassa komen bij Appie? Ze lacht haar brede lach en zegt: het gaat steeds beter en dat is hartstikke mooi natuurlijk. Gedurende het feit dat de boodschappen op de band gaan en het pinnen wat er onvermijdelijk achteraan komt, pr...

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je ve...

In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder, afgeknipt...

ik huil, nee ik grien van binnen in mijn eenzame, machteloze strijd voor het behoud van de Ziel en de Geest van u, mijn land- en tijdgenoten.