Cokes in Voorraad 2/4
Soms zongen we bij de piano op zondagavond psalmen en gezangen en liederen. Dan speelde mijn zusje. Het waren onwerkelijk mooie momenten, die niet pasten bij onze doordeweekse manier van doen, maar wel bij onze gesprekken over dominees, preken, de bijbel en het geloof.
We hadden een groot huis met negen kamers, een kelder, een zolder en een vliering. Achter het huis een schuurtje en een garage. Als je bij de voordeur stond keek je op het versleten dak van de verzakte garage. Van de brandweer mocht er geen auto meer in staan. Dat was te gevaarlijk en het had ook niet gekund, want de linker deur heeft nooit open gekund en de rechter deur kon maar voor driekwart open. De garage was zover verzakt dat de deur dan al knarsend tegen de oplopende tegels tot stilstand kwam. Als het geregend had stonden de deuren in een grote plas water als sluizen in een afgedankt kanaal.
De garage was voor zover ik mij kan herinneren altijd afgeladen vol. Er stonden kasten en kastjes, waarvan er nu een bij mij thuis onder de spiegel in de hal staat, oude beddenspiralen, een afgedankt dressoir en vanaf het begin oude brommers: berini’s en solexen, die het ooit gedaan moesten hebben. Achterin was een plank over de hele breedte van de garage, waar allemaal dingen op stonden waar je volgens mijn vader altijd nog wel wat aan had, maar op den duur kon niemand er meer bij.
Hij scharrelde altijd van alles bij elkaar. Soms haalde hij het gewoon bij de vuilnisbak vandaan, maar hij was ook niet te beroerd om grof geld te betalen voor immense schilderijen, terwijl mijn moeder in de Havenloods of de Koerier de aanbiedingen van Gebrs. De Jong aanstreepte, om zo de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Onder de plank stond een groen verroest fietsenrek, met daarin fietsen, halve fietsen en losse wielen en banden. Mijn vader kon van drie halve wel een hele fiets maken, dat wel.
Meer voorin stonden en hingen de spullen die regelmatiger gebruikt werden, zoals een hele grote onhandige groene tuinslag, de fietspomp, waarvan altijd het slangetje losschoot, een enorme voorraad min of meer verroest gereedschap en later de brommer van mijn broer die er altijd met veel verbaal geweld voor zorgde dat er genoeg ruimte overbleef om zijn brommer neer te zetten. Soms was de garage zo vol dat je er verder maar twee of drie stappen kon zetten, totdat mijn oom die goochelen kon, broer van mijn vader, weer eens langs was geweest en de garage in een middag opgeruimd was, zodat hij wel halfleeg leek.
Ik schaamde mij dat wij en mijn vader dat zelf niet konden en genoot tegelijkertijd van de manier waarop mijn oom besloot dat dit en dat en dat ook wel weg kon. Ik mocht hem helpen bij het sjouwen en ontdekte dat het leuk was om op te ruimen omdat ik nog allerlei troep tegenkwam die ik nog nooit gezien had. Maar mijn oom zette alles bij de vuilnisbak wat wij jarenlang bewaard hadden en zo vulden hij en mijn vader elkaar aan als de twee helften van een cirkel. Het voelde als een grote schoonmaak en als een diskwalificatie van ons zuinige leven, maar mijn oom verstond de kunst om je onder alle omstandigheden een vrolijk gevoel te geven.
En ik verheugde mij al bij voorbaat op het eind van de middag wanneer we klaar waren en binnen gingen theedrinken, waarbij mijn oom guldens door de tafel sloeg en ze vanachter onze oren weer tevoorschijn toverde: comme si comme sa, simsalabim! Ik wist dat het niet klopte en ook weer wel, maar dat ik dat niet kon zien, waarvan ik wist dat hij het deed fascineerde mij mateloos en het was steeds weer een teleurstelling als ik wel een glimp opving van dat wat verborgen moest blijven. Mijn oom maakte alles weer goed met zijn joviale lach en zijn vertegenwoordigers-praatjes, maar dat hij degene was die orde schiep in onze rommel baarde mij wel eens zorgen.
Mijn vader maakte er nooit een probleem van en mijn moeder was altijd wel twee of drie dagen opgelucht en ook minder streng tegen ons als mijn oom weer eens langs geweest was. Binnen een paar maanden was de garage weer net zo vol, onoverzichtelijk en vertrouwd als voorheen. Dan kwamen er weer langdurige tijden van klagen en zeuren tegenover mijn vader: ruim nou die garage toch eens op. Maar mijn vader of mijn broers hadden daar geen kaas van gegeten, ik had er zonder mijn oom geen zin in en mocht het natuurlijk ook niet en mijn moeder en zusjes zetten hun fiets of brommer om het probleem uit de weg te gaan tegen de zijmuur van ons huis.
Het grote voordeel was later dat er op den duur niemand meer in de garage kwam en mijn vader daar op zijn gemak zijn flessen wijn kon verbergen en er in alle rust zijn problemen kon verdrinken, wat iedereen wist en waar dus niemand over praatte.
Mijn vader en zijn broer leken erg op elkaar en waren toch heel verschillend. Ze waren beiden opgewekt en vrolijk van aard, maar mijn oom was oppervlakkig en burgerlijk terwijl mijn vader meer goedmoedig en filosofisch was. Ze waren vroeger allebei lid van de gymnastiekvereniging geweest. Mijn oom turnde nog steeds en schepte vaak op over de kunstjes die hij nog kon en hoe gemakkelijk hij gestopt was met roken. Mijn vader had alleen nog de diploma’s van vroeger, die voor in de Statenbijbel lagen. Hij was overgestapt op zware shag, toen sigaretten hem te duur werden.Beiden waren vertegenwoordiger, mijn oom in matrassen en mijn vader in wijn.
Mijn oom reed altijd in een Opel Rekord. Mijn vader eerst in een Opel Olympia, daarna een Renault Dauphine en daarna een Eend, die tot ergernis van mijn moeder nog jaren lang bij ons naast het huis op de oprijlaan stond weg te roesten, omdat mijn vader hem niet weg kon doen. Daarna reed mijn vader op een brommer, met een gele helm op. Mijn oom was hervormd, mijn vader gereformeerd vrijgemaakt, maar dan wel met de nodige kanttekeningen. Laten we zeggen dat mijn vader avontuurlijker, principiëler en misschien ook wel koppiger was, met alle gevolgen vandien.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: literatuur
verlangen
275
Geef je reactie op deze inzending: