De oude soldaat
Tijdens het Dordtse stoomevenement kwam ik hem tegen. Schuilend onder mijn paraplu zag ik hem met zijn begeleider staan, of beter gezegd zitten. De rolstoel met de oude man die de regen opving in zijn schoot. Druppels stroomden langs de achterkant van zijn brillenglazen en vormden een plasje in de onderste plooien van zijn jas. Als vanzelfsprekend ging ik naast hem staan en hield mijn paraplu boven zijn kale hoofd.
Een reactie bleef uit, wat me de gelegenheid gaf hem even te bekijken. Met oudere mensen héb ik iets. Ook voor sporters op leeftijd die nog een prestatie weten neer te zetten ben ik bereid een traan te laten. Daarvoor behoeven ze voor mij niet eens te winnen. Met bewondering bekeek ik de handen. Dikke aderen aan de oppervlakte deden een werkzaam leven vermoeden. Hij liet ze rusten op de leuningen en keek pas op toen hij wellicht bemerkte dat het alleen op zijn voeten nog regende. Hij murmelde iets en ik knikte beleefd(?) alsof ik hem verstaan had.
Op zo'n moment analyseer je snel. Een 'Pardon, ik verstond u niet' zou géén begrijpelijker antwoord hebben opgeleverd. Die gedachte bleek terecht, want z'n begeleider die hem nu een patatje-met aanreikte deed konde van reeds ver ingetreden dementie. Ik was blij dat hij me aansprak. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik wilde meer weten van de nu met slappe frieten worstelende man. Ik hoefde er niet om te vragen. De begeleider vertelde me dat de man een oud-legionair was uit het befaamde Franse vreemdelingenlegioen. Met z'n familie onderhield hij geen enkel contact en in het rusthuis sleet hij eenzaam zijn dagen. Ver weg had hij ooit tegen de Duitsers gestreden en was in rang opgeklommen tot 'net onder generaal'. Weer bekeek ik de handen die de frieten met moeite in de mond propten. Wat een verhaal! Wie wás hij, die na zijn dienen als huurling zijn identiteit had moeten terugkopen? Bloed moest aan zijn handen kleven; een killer kon het zijn geweest!
Is medelijden dan terecht? Of mijn bewondering? Het laatste niet, en ook medelijden hebben is twijfelachtig. Maar wat zat hij daar toch weerloos in die rolstoel. En hoe machteloos zou hij zich onder dezelfde omstandigheden hebben gevoeld, als hij nog weet had gehad van zijn verleden in dit heden. Hij zou z'n begeleider gecommandéérd hebben een paraplu te regelen.
Misschien wel zwaargewond was hij ooit naar de eigen linies teruggekropen, en nu zo afhankelijk moest hij maar hopen dat zijn begeleider een paraplu had. Gelukkig had ík die, maar bovenal was hij nu een behoeftige man die, gelúkkiger nog al zeg je het niet zo, amper nog wist van zijn verleden als huurling in het Vreemdelingenlegioen. Zijn laatste herinneringen had hij overgedragen aan zijn begeleider. En aan mij. Daarom schrijf ik dit op. Om niet te vergeten dat mensen (kunnen) veranderen en dat dementeren soms zijn voordelen heeft, al wordt daar in de zorgsector terecht anders over gedacht. Voor de oude soldaat was het een zegen. Waar emoties over ouderen kunnen regeren in het helderste besef, daar bleef híj ervan verschoond.
Zoú hij nog dromen, dan waarschijnlijk niet meer over slachtoffers of de familie die hem liet vallen. Nee, over patat misschien of regen. Of niks. In elk geval leek het mij beter zo. 'Oh, ja', zei de begeleider voor ik wegliep. 'Hij groet nog steeds iedereen die een uniform draagt!' De oude man hoorde het, keek me strak aan en salueerde. Ik vond het een prachtig gebaar. Terwijl ze wegliepen zag ik hem nogmaals salueren. Nu naar politie te paard.
Och oude man met je lege harde schijf. Stiekem bleef je een soldaat. Dit is mijn saluut.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
dementie
868
Geef je reactie op deze inzending:
Mes respects!