Als je het warm-nest-gevoel niet kent... (2)
De lerares Nederlands werd ons slachtoffer toen we haar "blij" gemaakt hebben met een abonnement op de Veronicagids. Ze weet waarschijnlijk tot de dag van vandaag niet wie haar dat genoegen (aan)gedaan heeft. Tijdens de gymlessen waren het altijd dezelfden die de basketbal niet op de basket richtten maar op de gymleraar die even met de rug naar de speler toe stond.
Aan het eind van het eerste schooljaar bleven van de vijfentwintig leerlingen maar liefst zestien zitten. Van die zestien werden er twee van school getrapt en acht anderen werden door de ouders naar een andere school gestuurd. En ik? Ik ging alweer verhuizen.
Mijn oma kwam onverwacht te overlijden. Haar huis viel mijn moeder en mijn tante ten deel. Het heeft heel wat familiegeruzie gekost voordat mijn moeder het huis kreeg toegewezen. Aangezien er immers twee personen één huis erfden moesten er twee onpartijdige taxateurs worden ingeschakeld om de waarde van het huis te bepalen. Mijn ouders hadden een taxateur die de waarde op 100.000 gulden schatte. Mijn tante, die in de woonplaats van oma woonde, liet het huis taxeren voor een waarde van 140.000 gulden.
Het was aan één van hen om de helft van de waarde aan de ander te betalen om het huis te krijgen. Tante wilde er een kantoorruimte voor haar zoon van maken. Tante was gelukkig getrouwd met een miljonair, de directeur van de plaatselijke meubelfabriek. Dus ergens zat er een luchtje aan die hoge taxatiewaarde van tante haar taxateur. Een hoop ellendig en gevoelloos geruzie later besloot mijn moeder het huis tóch af te kopen en zo verhuisden we binnen een jaar wéér vijftig kilometer. En nu woonde ik weer vlakbij mijn geboorteplaats.
Ik was van begin af aan tegen deze verhuizing en weigerde me aan deze omgeving aan te passen. Ik had vóór de verhuizing eindelijk vrienden gevonden, maar na de verhuizing woonden ze veel te ver weg. Wat kun je hieraan doen als je 14 jaar oud bent?
Uit protest tegen mijn ouders, hun opgedwongen verhuizing naar de Achterhoek - ver weg van mijn vrienden - fietste ik op de eerste zaterdag dat ik officieel in oma’s huis woonde terug naar de Veluwe waar ik een jaar lang vrij en blij gewoond had. De fietstocht ging richting de school en duurde twee uur. De meeste vrienden waren óf van school gestuurd óf naar een andere school verplaatst. Ik stalde mijn fiets en liep naar het schoolgebouw. Er waren warempel mensen binnen, ondanks dat het zaterdag was. De deur zat niet op slot dus besloot ik stiekem naar binnen te glippen.
Ik liep door de gang van het schoolgebouw en zag dat er allemaal nieuwe aquarelletjes aan de muur hingen. Ik schilderde en tekende zelf vaak en het werk van deze ander bekeek ik graag. Ik bleef even staan voor een aquarelletje om het van dichtbij te bestuderen. Na een halve minuut ging zo’n tien meter verderop de deur van een klaslokaal open. Er kwam een leraar uit het lokaal gelopen. Het was meneer Hagen.
Hagen was een tenger mannetje dat niet langer was dan de gemiddelde leerling uit klas 1. Hij had een typisch Ruud-Lubbers-kapseltje en droeg altijd een ribbroek, een grijs overhemd en een bruin geruit spencertje. Hij zag me staan en kwam meteen naar me toegelopen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Goh, Collin. Jij hier? Kom je voor mijn tekenles?" zei hij glunderend. De vriendelijke man had al gauw door dat de aquarelletjes aan de muur me aanspraken. "Die zijn van de nieuwe leerling", zei Hagen terwijl hij met zijn linkerhand door zijn haar wreef en naast me kwam staan. "Jaaa… een heel bijzonder meisje. Erg begaafd en vernuftig met de penceel", sprak hij met een bewonderende stem. "Ze kan er wat van", antwoordde ik. "Ze zit nu in klas 2b, waar jij vorig jaar inzat", vervolgde meneer Hagen, "ze is er nu ook, ik heb nu een klasje van 'begenadigd tekenaars' die graag op zaterdag willen komen tekenen en schilderen. Vandaag werken ze aan een tekenopdracht. ze moeten een perspectieftekening maken". Ik was wel nieuwsgierig geworden en vroeg: "Hoe heet ze dan?". "Gabriëlla", fluisterde meneer Hagen met een bewonderend ondertoontje in m'n oor.
"Zo, Collin. Nu je er toch bent heb je vast zin om de les te komen bijwonen. Ik weet hoe goed je kunt tekenen en je zou een goed voorbeeld zijn. Dus als je wil, je bent vrij de les bij te wonen", zei Hagen waarna hij zijn spencertje over zijn schamele bierbuikje trok. Dat sloeg ik natuurlijk niet af.
Hagen liep voor me uit richting klaslokaal. Ik keek om me heen en zag overal de aquarelletjes hangen van die nieuwe leerling die ik nog niet kende. Ik zat stiekem te denken aan de mogelijkheid dat het ook wel eens een heel mooi meisje kon zijn die deze hobby met me deelde. Mijn hart ging er in het geniep sneller van slaan.
Hagen opende de deur van zijn klaslokaal en liep naar binnen. Hij stopte voor het schoolbord waarna hij de klas inkeek, terwijl ik achter hem aan liep en nog niet meteen het klaslokaal in durfde te kijken. Misschien keek ik niet meteen omdat ik het wel spannend vond om die Gabriëlla te gaan zien en het met wat seconden uit wilde stellen. Ik wilde ook niet Gabriëlla meteen in de gaten zou krijgen dat Hagen het met mij over haar gehad had. Dat zou ze kunnen denken als ik de klas in kom gelopen en meteen rondkijk, zo van "Waar zit ze, waar zit ze?"
Hagen stelde me voor aan de klas: "Dit is Collin. Hij zat tot afgelopen week hier op school en hij miste mijn tekenles", sprak hij grijnzend. De klas lachte kort. Ik draaide mijn gezicht van het schoolbord weg. Links achterin het lokaal viel me direct de nieuweling op. Daar zat ze.
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: emoties
schoolbord
288
Geef je reactie op deze inzending: