Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

een brug te ver

Vooraf had de instructeur de hindernis nog eventjes goed uitgelegd. De bedoeling was: op je kantooruitje, in de vrije natuur, via een touwladderwand, over het water, zonder natte kleren, met vereende krachten, als een randdebiel, naar de overkant!
Dat was dus duidelijk genoeg.

En daar hing Gekke Henkie dan, halverwege de touwladderwand, slechts enkele centimeters boven het water. Hij had geen idee hoe hij daar verzeild was geraakt. Waarschijnlijk was hij gewoon Achterlijke Bartje gevolgd, die inmiddels de overkant al had bereikt. Toch wel rap die jeugd van tegenwoordig.

Aan het begin van de hindernis dacht hij nog aan de woorden van Clint Eastwood: "a man’s gotta do, what a man’s gotta do!". Ja ja, da’s makkelijk praten als je over een stand-in beschikt.

Maar halverwege de wand zong Peter Koelewijn: "Je wordt ouder, Pappa. Geef het maar toe, je wordt ouder!". Dank je wel, heer Koelewijn, wrijf het er nog maar lekker in. Moet je niet gaan rentenieren of zo? Sommige artiesten gaan toch echt veel te lang door.

"Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald!". Welke mafketel had dat nou weer verzonnen? Halverwege een touwladderwand en nog net niet in het water was in de optiek van Gekke Henkie het probleem toch even groot, of je nu vooruit ging of achteruit.

En het derde alternatief, recht naar beneden, was eveneens een dubieus genoegen. Het water leek die dag op een smaakvol gedekte tafel, waarop je kon kiezen uit meer dan dertig verschillende infectieziekten. Voor de fijnproevers:

“De blauwe alg met een sausje van botulisme kan ik vandaag ten zeerste aanbevelen. Al menige gevederde vriend heeft daarmee het leven gelaten”. Nou nee, dank u. Wellicht iets voor een volgend kantooruitje. Ik ben nu even wat minder gevoelig voor de fijne keuken.

“Wat u wenst, Mijnheer Henkie. Overigens zijn vandaag al meer idioten langs geweest”. Ik weet het. Mijn gewaardeerde collega Achterlijke Bartje staat al naar mij te zwaaien aan de overkant. Ik denk dat ik maar weer eens ga, het was een waar genoegen.

En voort ging de tocht langs de touwladderwand. Achterlijke Bartje wees de weg. De armen van Gekke Henkie waren ondertussen volgelopen met melkzuur en vielen er bijna af. De laatste nog functionerende hersencel was te zeer overbelast om nog een fatsoenlijk denkproces op gang te brengen. Sommige projecten kan je ook maar beter overdenken voordat je eraan begint.

Maar hij haalde de overkant. Eindelijk voet op vaste bodem, al ging het hem te ver om daarna nog als een paus de grond te kussen. Hoogstwaarschijnlijk was hij dan ook nooit meer overeind gekomen. En de donkere stem van Arnold Schwarzenegger klonk: "I’ll be back!".

Sorry, Arnold. Je dacht toch niet dat ik van de ratten bezeken was? Volgend jaar misschien. Dan ben ik nóg een jaartje ouder en hopelijk nóg een jaartje wijzer. In elk geval zal ik mij dan houden aan mijn eigen adagium: "Alleen de beste moet het doen". Dan sta ik dus met mijn hoedje, mijn vlaggetje en mijn toeter te juichen aan de waterkant. Want die pret wil ik zelf natuurlijk ook wel eens beleven.

De lekkerste spot blijft toch de zelfspot. Gekke Henkie heeft dus een prima kantooruitje gehad. Niks mis mee.

Schrijver: Max R. Hubeek, 5 februari 2009


Geplaatst in de categorie: werk

3.5 met 8 stemmen 354



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J de Groot
Datum:
25 augustus 2010
Email:
joke190411telfort.nl
Dit is echt een Max-icoon!
Dus ...Niks mis mee.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)